Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2017/01/15/przez-stany-popswiadomosci-czyli-dlaczego-nienawidze-kuby-cwieka/

Na okładce najbardziej rzuca się w oczy nazwisko Kuby Ćwieka, który w największej mierze odpowiada za książkę, jednak na początku nie można nie wspomnieć o reszcie ekipy - reżyserze Patryku Jurku, blogerze Radku Teklaku, dziennikarzu Bartku Czartoryskim i fotografce kresce_. No i szanowny Ojczenasz! Spakowali manatki, wsiedli w samolot i wylądowali na kilka tygodni w USA. Choć nie, sama historia zaczyna się dużo wcześniej, od momentu, w którym pojawił się sam pomysł na taki wyjazd.

Jeśli myślicie, że Przez Stany POPświadomości to przewodnik, to jesteście w dużym błędzie. To bardziej zapis podróży, wydarzeń mniej lub bardziej istotnych, dlaczego wybrali takie, a nie inne miejsca (tutaj wybór był bardzo subiektywny, dostosowany do fanowskich miłości podróżujących) i jak się do tego zabrać, jeśli chcielibyśmy pójść w ich ślady. Wszystko napisane lekkim i bezpośrednim językiem, charakterystycznym dla Kuby.

Kuba nie jest jednak jedynym narratorem tej historii. W trakcie spotkamy kilkukrotnie Z rzeczy po(p)ważnych by Bartek, w których Bartek Czartoryski opisuje dokładniej filmy i seriale, które lubi i które uważa za warte przetestowania. Na końcu napotkamy jeszcze dwie wkładki ze zdjęciami - w wykonaniu kreski_ oraz Patryka Jurka, a także Dziennik pokładowy Radka. Każdy dostał tutaj swój „czas antenowy”.

Momentami zauważalny jest brak doświadczenia autora/autorów w pisaniu takich tekstów. Niektóre fragmenty są rozwleczone, inne zaś za krótkie, a każda informacja nacechowana jest emocjami. Do tego poznajemy szczegóły wyprawy, które mogą wiele osób nie interesować.

Może i „Przez Stany POPświadomości” nie jest książką idealną, zaryzykuję nawet stwierdzenie, że jest tylko dla tych, którzy rozumieją "jaranie się" popkulturą i każdym jej aspektem. Oprócz tego jest naładowana tak dużą dawką pozytywnej energii, że na wszystkiej jej wady jestem w stanie przymknąć oko, bo w trakcie tej podróży po prostu dobrze się bawiłam!

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2017/01/15/przez-stany-popswiadomosci-czyli-dlaczego-nienawidze-kuby-cwieka/

Na okładce najbardziej rzuca się w oczy nazwisko Kuby Ćwieka, który w największej mierze odpowiada za książkę, jednak na początku nie można nie wspomnieć o reszcie ekipy - reżyserze Patryku Jurku, blogerze Radku Teklaku,...

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/12/30/filozofia-na-wynos-manuela-gretkowska/

Swoją najnowszą książkę autorka traktuje z przymrożeniem oka, przemycając wiedzę i lekką dawkę humoru. Jest to świetne podejście, biorąc pod uwagę fakt, że pozycja kierowana jest do czytelnika nastoletniego, którego traktaty filozoficzne rzadko kiedy interesują. A wszystko z odrobiną elementów fantastycznych. Długo zwlekałam z napisaniem recenzji tej książki, głównie dlatego że musiałam przemyśleć, co tak naprawdę o niej sądzę. Pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, był bardzo prosty język – całkiem inny od tego, czego się spodziewałam. Szybko jednak zrozumiałam, skąd taka decyzja autorki. Skoro temat jest dość oporny, styl ratuje sytuację i sprawia, że tekst jest dużo bardziej przystępny dla odbiorcy. Dzięki temu lektura szła bardzo płynnie i gładko, i nawet nie wiem, jak to możliwe, że tak szybko się skończyła.

Z jednej strony jest to spora zaleta, ale… No właśnie. Może nie należę do wielbicieli długaśnych poematów, szczegółowych opisów i rozwlekania akcji, ale w przypadku Filozofii na wynos skrajność momentami szła w drugą stronę. Przy takiej pozycji brak szczegółów wprowadzał chwilowy chaos w mojej głowie i pytanie „ale o co chodzi?”.

Jedną z większych zalet Filozofii na wynos są satyryczne ilustracje autorstwa Henryka Sawki, którego działalność artystyczna była już wielokrotnie nagradzana, a którego prace mogliście widzieć w takich magazynach, jak Rzeczpospolita, Playboy czy Newsweek Polska.

Filozofia na wynos jest zdecydowanie warta uwagi, szczególnie jeśli chcielibyście bardziej zgłębić poruszaną tam tematykę. Możecie też potraktować ją jak zwykłą powieść z elementami fantastycznymi. Nie mogę jednak dać gwarancji, że Wam się spodoba – pod wieloma względami jest na tyle specyficzna, że powinna znaleźć zarówno wielbicieli, jak i hejterów.

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/12/30/filozofia-na-wynos-manuela-gretkowska/

Swoją najnowszą książkę autorka traktuje z przymrożeniem oka, przemycając wiedzę i lekką dawkę humoru. Jest to świetne podejście, biorąc pod uwagę fakt, że pozycja kierowana jest do czytelnika nastoletniego, którego traktaty filozoficzne rzadko...

Pełną recenzję książki znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/12/27/cthulhu-wielki-i-przedwieczny-czyli-o-co-chodzi-z-tym-lovecraftem/

Znajdziemy tutaj piętnaście opowiadań różnej długości ułożonych chronologicznie względem ich napisania. Ta sporych rozmiarów cegiełka świetnie przedstawia rozwój stylu Lovecrafta – od krótkiego Dagona (1917), przez Przypadek Charles Dextera Warda (1927), aż do Nawiedzicieli czasu (1935), które to można nawet zaliczyć jako małą powieść. Wszystko spaja ze sobą mitologia, ale także atmosfera grozy i mroku.

Samym wydaniem tej książki długo można by się zachwycać. Od razu w oczy rzuca się piękna i bardzo klimatyczna okładka, której ciąg dalszy odnajdziemy w środku w postaci ilustracji do opowiadań. Tłumaczenie, które do tej pory było zmorą wielu wydawców, tutaj zdaje się być jednym z lepszych. Choć nie jestem w stanie do końca wypowiedzieć się w tej kwestii.

Należy zaznaczyć, że twórczość Lovecrafta lekka nie jest. [...] „Przytłaczający” będzie tu zdecydowanie najlepszym określeniem. Taka lektura wymaga wytrwałości i dużego skupienia. Sama nie byłam w stanie zasiąść do lektury i spędzić tak kilku godzin. Czasem nawet potrzebowałam dłuższej przerwy. Zdecydowanie nie jest to spowodowane faktem, że tekst jest nudny. Broń Cthulhu! Taki zdecydowanie nie jest.

Warto zwrócić uwagę na styl Lovecrafta, który chyba miłował się w epitetach. Każdy element musiał być dokładnie opisany, a weźmy pod uwagę, ze mówimy tutaj o makabrze. Dzięki nim straszył, budował napięcie i wpływał na wyobraźnię czytelnika.

Jeśli podobają Wam się dzieła Edgara Allana Poe, powinniście się zakochać w Lovecrafcie. Jedna tylko rada – nie czytajcie tego w nocy.

Pełną recenzję książki znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/12/27/cthulhu-wielki-i-przedwieczny-czyli-o-co-chodzi-z-tym-lovecraftem/

Znajdziemy tutaj piętnaście opowiadań różnej długości ułożonych chronologicznie względem ich napisania. Ta sporych rozmiarów cegiełka świetnie przedstawia rozwój stylu Lovecrafta – od krótkiego Dagona (1917),...