Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do zastanawiającej absurdalności obecnej już chociażby w "nośmy" szybko dochodzą małe żyjątka, pasożyty, roztocza, owady, mikroskopijne przyczyny chorób - uwaga wędruje do prawie niewidzialnego, ale nie znikomego. To wprawia w pewien konkretny nastrój i ustawia metaforykę na resztę tomu. Mamy mnóstwo dających frajdę ciekawostek. Niektóre sprawy są nawet niegooglowalne (!). Autorka musi mieć na co dzień kontakt z różnorodną lekturą, którą świetnie dla nas przefiltrowuje.

Jest i nawiązanie do celanowej „fugi śmierci”, celne i komplementarne. Następnie trochę okołowojennych sygnałów - podobają się np.„mrówki” i nitka prowadząca od/do piosenki Kate Bush. Przypominam sobie też zabieg z brakującymi literkami w wierszu z dyspraksją na tapecie. „Do światła” zapamiętam przez sporą moc minimalistycznego obrazka. „Atypical discoretness” ze swoją puentą to też czyste złoto. Ruchy Browna natomiast pozostają doskonałą metonimią i komentarzem dla rzeczywistości, zazdroszczę tego odkrycia!

Oniryczność w końcowych partiach tomu trochę zamyka mi dostęp do sensów i znaczeń, ale przecież poezję trzeba odbierać w różnych rejestrach. Super sprawa.

Do zastanawiającej absurdalności obecnej już chociażby w "nośmy" szybko dochodzą małe żyjątka, pasożyty, roztocza, owady, mikroskopijne przyczyny chorób - uwaga wędruje do prawie niewidzialnego, ale nie znikomego. To wprawia w pewien konkretny nastrój i ustawia metaforykę na resztę tomu. Mamy mnóstwo dających frajdę ciekawostek. Niektóre sprawy są nawet niegooglowalne (!)....

Ogólnie piszę to ze smutkiem, ale Rubin to jednak piewca banałów. Może gdyby w tej publikacji znalazły się jakieś anegdotki ze studia, czyli zderzenie tych pretensjonalnych myśli z rzeczywistością, byłbym zainteresowany. Niestety nic podobnego nie ma tu miejsca. Jest zawód i notatka, żeby omijać pseudofilozoficzne wynurzenia tego pana.

Ogólnie piszę to ze smutkiem, ale Rubin to jednak piewca banałów. Może gdyby w tej publikacji znalazły się jakieś anegdotki ze studia, czyli zderzenie tych pretensjonalnych myśli z rzeczywistością, byłbym zainteresowany. Niestety nic podobnego nie ma tu miejsca. Jest zawód i notatka, żeby omijać pseudofilozoficzne wynurzenia tego pana.

Czytałem tekst parę lat temu w oryginale, przez co aż za długo zbierałem się do tego komentarza. Z pamięci wywołuję przede wszystkim tezę Aslana o tym, że jest pewna ciągłość w ewolucji religii i póki co jej szczytowym punktem pozostaje islam. Autor jednak nie zamierza nikogo nawracać i raczej stawia na jak najbardziej mięsiste przedstawienie dziejów i relacji na linii człowiek-bóstwo. Książka może pochłonąć, zwłaszcza jeśli na sprawy wiary potrafimy patrzeć z naukowym chłodem (do czego serdecznie zachęcam).

Czytałem tekst parę lat temu w oryginale, przez co aż za długo zbierałem się do tego komentarza. Z pamięci wywołuję przede wszystkim tezę Aslana o tym, że jest pewna ciągłość w ewolucji religii i póki co jej szczytowym punktem pozostaje islam. Autor jednak nie zamierza nikogo nawracać i raczej stawia na jak najbardziej mięsiste przedstawienie dziejów i relacji na linii...