Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do zastanawiającej absurdalności obecnej już chociażby w "nośmy" szybko dochodzą małe żyjątka, pasożyty, roztocza, owady, mikroskopijne przyczyny chorób - uwaga wędruje do prawie niewidzialnego, ale nie znikomego. To wprawia w pewien konkretny nastrój i ustawia metaforykę na resztę tomu. Mamy mnóstwo dających frajdę ciekawostek. Niektóre sprawy są nawet niegooglowalne (!). Autorka musi mieć na co dzień kontakt z różnorodną lekturą, którą świetnie dla nas przefiltrowuje.

Jest i nawiązanie do celanowej „fugi śmierci”, celne i komplementarne. Następnie trochę okołowojennych sygnałów - podobają się np.„mrówki” i nitka prowadząca od/do piosenki Kate Bush. Przypominam sobie też zabieg z brakującymi literkami w wierszu z dyspraksją na tapecie. „Do światła” zapamiętam przez sporą moc minimalistycznego obrazka. „Atypical discoretness” ze swoją puentą to też czyste złoto. Ruchy Browna natomiast pozostają doskonałą metonimią i komentarzem dla rzeczywistości, zazdroszczę tego odkrycia!

Oniryczność w końcowych partiach tomu trochę zamyka mi dostęp do sensów i znaczeń, ale przecież poezję trzeba odbierać w różnych rejestrach. Super sprawa.

Do zastanawiającej absurdalności obecnej już chociażby w "nośmy" szybko dochodzą małe żyjątka, pasożyty, roztocza, owady, mikroskopijne przyczyny chorób - uwaga wędruje do prawie niewidzialnego, ale nie znikomego. To wprawia w pewien konkretny nastrój i ustawia metaforykę na resztę tomu. Mamy mnóstwo dających frajdę ciekawostek. Niektóre sprawy są nawet niegooglowalne (!)....

Ogólnie piszę to ze smutkiem, ale Rubin to jednak piewca banałów. Może gdyby w tej publikacji znalazły się jakieś anegdotki ze studia, czyli zderzenie tych pretensjonalnych myśli z rzeczywistością, byłbym zainteresowany. Niestety nic podobnego nie ma tu miejsca. Jest zawód i notatka, żeby omijać pseudofilozoficzne wynurzenia tego pana.

Ogólnie piszę to ze smutkiem, ale Rubin to jednak piewca banałów. Może gdyby w tej publikacji znalazły się jakieś anegdotki ze studia, czyli zderzenie tych pretensjonalnych myśli z rzeczywistością, byłbym zainteresowany. Niestety nic podobnego nie ma tu miejsca. Jest zawód i notatka, żeby omijać pseudofilozoficzne wynurzenia tego pana.

Czytałem tekst parę lat temu w oryginale, przez co aż za długo zbierałem się do tego komentarza. Z pamięci wywołuję przede wszystkim tezę Aslana o tym, że jest pewna ciągłość w ewolucji religii i póki co jej szczytowym punktem pozostaje islam. Autor jednak nie zamierza nikogo nawracać i raczej stawia na jak najbardziej mięsiste przedstawienie dziejów i relacji na linii człowiek-bóstwo. Książka może pochłonąć, zwłaszcza jeśli na sprawy wiary potrafimy patrzeć z naukowym chłodem (do czego serdecznie zachęcam).

Czytałem tekst parę lat temu w oryginale, przez co aż za długo zbierałem się do tego komentarza. Z pamięci wywołuję przede wszystkim tezę Aslana o tym, że jest pewna ciągłość w ewolucji religii i póki co jej szczytowym punktem pozostaje islam. Autor jednak nie zamierza nikogo nawracać i raczej stawia na jak najbardziej mięsiste przedstawienie dziejów i relacji na linii...

Dla tych dwóch a może nawet trzech opowiadań było warto. Są momenty, które raczej zapamiętam na dobre. Tytułowy „kociarz” nie pozostaje tu jednak najmocniejszą próbą autorki (wbrew opiniom amerykańskich redaktorów), jest kijem w mrowisku w kontekście współczesnych obyczajów, ale na tym atrakcyjność tej opowieści się kończy (może kiedy przeczytam drugi raz, zmienię zdanie?).

Dla tych dwóch a może nawet trzech opowiadań było warto. Są momenty, które raczej zapamiętam na dobre. Tytułowy „kociarz” nie pozostaje tu jednak najmocniejszą próbą autorki (wbrew opiniom amerykańskich redaktorów), jest kijem w mrowisku w kontekście współczesnych obyczajów, ale na tym atrakcyjność tej opowieści się kończy (może kiedy przeczytam drugi raz, zmienię zdanie?).

Rozumiem wszelkie zachwyty, ale dla mnie jest to projekt przede wszystkim pamiętnikarski (choć z pewnym formalnym twistem w postaci nieco przereklamowanego zbiorowego narratora). Przez to tekst stoi nieco niżej od innych dzieł w mojej osobistej hierarchii pozycji noblowskich. Nie jestem pewien, czy bardziej nie urzekła mnie bezpośredniość i tematyka króciutkiej "Simple Passion", ale na pewno będę próbował jeszcze innych propozycji od Ernaux.

Rozumiem wszelkie zachwyty, ale dla mnie jest to projekt przede wszystkim pamiętnikarski (choć z pewnym formalnym twistem w postaci nieco przereklamowanego zbiorowego narratora). Przez to tekst stoi nieco niżej od innych dzieł w mojej osobistej hierarchii pozycji noblowskich. Nie jestem pewien, czy bardziej nie urzekła mnie bezpośredniość i tematyka króciutkiej "Simple...

Po "Sercu tak białym" wiedziałem, że przygoda z Mariasem będzie ważną częścią czytelniczego życia - dziś jego książki to cała osobna półka w mojej biblioteczce. Uwielbiam dygresyjność Hiszpana, w której fabuła okazuje się pretekstem i prawie niezobowiązującym punktem wyjścia do filozoficznych eksploracji. A jeśli dodać do tego zogniskowanie książki wokół cytatu z Szekspira (tak w "Sercu", jak i w "Tak się złe zaczyna"), otrzymujemy jakąś trudną do wysłowienia jakość, której nie sposób pomylić z dziełami innych autorów. (Powiedziawszy to, muszę jednak przyznać, że nie jestem fanem okładek krajowych wydań, ich estetyka stoi na poziomie podrzędnych romansideł i może działać odpychająco.)

Po "Sercu tak białym" wiedziałem, że przygoda z Mariasem będzie ważną częścią czytelniczego życia - dziś jego książki to cała osobna półka w mojej biblioteczce. Uwielbiam dygresyjność Hiszpana, w której fabuła okazuje się pretekstem i prawie niezobowiązującym punktem wyjścia do filozoficznych eksploracji. A jeśli dodać do tego zogniskowanie książki wokół cytatu z Szekspira...

Grass sprawdza się tu jako świadek historii, bajkopisarz i językowy wirtuoz. W tym przypadku, chociaż czytałem dawno temu, mam swoje ulubione strony, akapity i obrazy, ale gdyby ktoś chciał mi polecić tom streszczając fabułę, prawdopodobnie nigdy nie sięgnąłbym po to cudo!

Grass sprawdza się tu jako świadek historii, bajkopisarz i językowy wirtuoz. W tym przypadku, chociaż czytałem dawno temu, mam swoje ulubione strony, akapity i obrazy, ale gdyby ktoś chciał mi polecić tom streszczając fabułę, prawdopodobnie nigdy nie sięgnąłbym po to cudo!

Jeszcze wyraźniej niż w słynnej "Pianistce" widać tu punkty zainteresowania autorki, która nie traci czasu na zbędne ozdobniki, opisy przyrody i wyrafinowane chwyty retoryczne. Tekst stanowi gorzkie i niemal mechanicznie zimne zdanie czytelnikowi relacji z krzywdy, którą społeczeństwo patriarchalne nieustannie wyrządza kobietom. Nie możemy liczyć na happy-end a mimo to nie sposób oderwać się od narracji.

Jeszcze wyraźniej niż w słynnej "Pianistce" widać tu punkty zainteresowania autorki, która nie traci czasu na zbędne ozdobniki, opisy przyrody i wyrafinowane chwyty retoryczne. Tekst stanowi gorzkie i niemal mechanicznie zimne zdanie czytelnikowi relacji z krzywdy, którą społeczeństwo patriarchalne nieustannie wyrządza kobietom. Nie możemy liczyć na happy-end a mimo to nie...

Chociaż po latach od lektury czuję, że absolutnie wyrosłem z mizantropii francuskiego autora, muszę przyznać "Możliwości wyspy" tytuł najlepszego dzieła w jego dorobku (a zetknąłem się z większością utworów). To właśnie myśli tutaj podrzucone zostały ze mną na dłużej i w rozmaitych trybach mielę je powoli do dziś. (Plusem nad plusy jest tu też oczywiście konwencja sci-fi, w której krytyka cywilizacji wydaje się znacznie bardziej organiczna :) )

Chociaż po latach od lektury czuję, że absolutnie wyrosłem z mizantropii francuskiego autora, muszę przyznać "Możliwości wyspy" tytuł najlepszego dzieła w jego dorobku (a zetknąłem się z większością utworów). To właśnie myśli tutaj podrzucone zostały ze mną na dłużej i w rozmaitych trybach mielę je powoli do dziś. (Plusem nad plusy jest tu też oczywiście konwencja sci-fi, w...

Ta książka nie potrzebuje dziś żadnej recenzji, to absolutny klasyk i szczyt tego, jaki ładunek emocji można zmieścić w prozie. Po raz pierwszy czytałem ją dekadę temu w podróży i zawsze kiedy wracam w tę gęstą materię uczuć, cofam się w czasie :)

Ta książka nie potrzebuje dziś żadnej recenzji, to absolutny klasyk i szczyt tego, jaki ładunek emocji można zmieścić w prozie. Po raz pierwszy czytałem ją dekadę temu w podróży i zawsze kiedy wracam w tę gęstą materię uczuć, cofam się w czasie :)

Oceniam wysoko, bo książka zadziałała na mnie na wielu poziomach. Podobało mi się w jaki sposób autor wywrócił na lewą stronę koncepcję przewodnika a jednocześnie swoim humorem tchnął życie w moje popandemiczne plany wyjazdowe. Przy okazji zwiedzania najgorszych możliwych miejsc na mapie świata nauczyłem się też czegoś więcej o samej naturze podróży i sposobie w jaki nadajemy jej sensu w dzisiejszym świecie. Dla mnie na duży plus, obowiązkowa dla wszystkich obieżyświatów :)

Oceniam wysoko, bo książka zadziałała na mnie na wielu poziomach. Podobało mi się w jaki sposób autor wywrócił na lewą stronę koncepcję przewodnika a jednocześnie swoim humorem tchnął życie w moje popandemiczne plany wyjazdowe. Przy okazji zwiedzania najgorszych możliwych miejsc na mapie świata nauczyłem się też czegoś więcej o samej naturze podróży i sposobie w jaki...