Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie ci myślą, że myślą, i te bezmyślne stworzenia stają się wyroczniami decydującymi o życiu tych nielicznych, którzy myślą naprawdę.

Ludzie ci myślą, że myślą, i te bezmyślne stworzenia stają się wyroczniami decydującymi o życiu tych nielicznych, którzy myślą naprawdę.

Gdy sobie uprzytomnię, jak straszny, jak trywialny, cyniczny, groźny jest ten świat, zastanawiam się, czy można, czy warto jeszcze na nim kochać. Chciałoby się powiedzieć, czy wypada jeszcze na nim kochać.

Gdy sobie uprzytomnię, jak straszny, jak trywialny, cyniczny, groźny jest ten świat, zastanawiam się, czy można, czy warto jeszcze na nim ko...

Zdarza się, że człowiek śni. Przywiązuje się do tego snu, wierzy weń, kocha. Rano, gdy otwiera oczy, dwa światy jeszcze zachodzą na siebie, twarze nocy w świetle dnia słabo się zarysowują. Chciałoby się je spamiętać, zatrzymać. Wymykają ci się z rąk, brutalna rzeczywistość dnia je wypędza. Człowiek pyta sam siebie: O czymże śniłem? Co to się działo? Kogo całowałem? Kogo kochałem? Co ja mówiłem i co do mnie mówiono? Pozostaje niewyraźny żal po tym, co było albo zdawało się być. Człowiek już nie wie, co miał wokół siebie. Już nie wie.

Zdarza się, że człowiek śni. Przywiązuje się do tego snu, wierzy weń, kocha. Rano, gdy otwiera oczy, dwa światy jeszcze zachodzą na siebie, ...

Ale kiedy świat się tak naprawdę podobał ludziom? Ktoś może powiedzieć, takiego upadku cnót jeszcze dotąd nie było. Być może, nie wiem, nie żyłem przedtem. Tylko czy cechą cnót nie jest to, że zawsze są w stanie upadku? Upadek, można powiedzieć, to stan naturalny świata.

Ale kiedy świat się tak naprawdę podobał ludziom? Ktoś może powiedzieć, takiego upadku cnót jeszcze dotąd nie było. Być może, nie wiem, nie ...

(...) nocą w łóżku raptem sobie przypomniałem, że jestem śmiertelny. W moim umyśle zaczynało dziać się wtedy mniej więcej coś takiego, jak w wielkim teatrze, kiedy po nagłym zgaśnięciu świateł w szybkoskrzydłej ciemności ktoś wydaje przenikliwy okrzyk i zaraz dołączają do niego inne głosy, aż zrywa się ślepa nawałnica, w której coraz głośniej huczy grom paniki, póki znienacka znów nie zapalą się światła, po czym aktorzy jakby nigdy nic podejmują przerwany spektakl. Tak właśnie dławiła się przez chwilę moja dusza, gdy leżąc na wznak z szeroko otwartymi oczami, usiłowałem przezwyciężyć strach, zracjonalizować śmierć, pogodzić się z nią na co dzień, nie odwołując się do żadnej wiary ani filozofii. W końcu człowiek mówi sobie, że do śmierci jeszcze daleko i zdąży wszystko przemyśleć, a zarazem wie, że nigdy nie zdobędzie się na te przemyślenia, i znowu w ciemnościach gdzieś z najtańszych rzędów jego prywatnego teatru, w którym ciepłe żywe myślątka o lubych ziemskich błahostkach wpadły w popłoch, rozlega się przeraźliwy wrzask - aby zaraz umilknąć, gdy tylko przewrócimy się na drugi bok i pomyślimy o czymś innym („Zgroza”).

(...) nocą w łóżku raptem sobie przypomniałem, że jestem śmiertelny. W moim umyśle zaczynało dziać się wtedy mniej więcej coś takiego, jak w...

Jakże teraz zaradzić tej groźnej istocie, jaką jawi się człowiek, jaką my wszyscy jesteśmy, jakże ją okiełznać i poskromić? Jak rozbroić tę bestię, jak ją obezwładnić? Jeden jest tylko na to sposób, przyjacielu - osłabić człowieka.

Jakże teraz zaradzić tej groźnej istocie, jaką jawi się człowiek, jaką my wszyscy jesteśmy, jakże ją okiełznać i poskromić? Jak rozbroić tę ...

Może(...)ludzie chcą, żeby życie się skończyło. Splugawili je. Odwaga, honor, przyjaźń, szczerość, obowiązek - zbezcześcili wszystkie te wartości. Pokalali je. Skutek jest taki, że patrzymy ze wstrętem na powszedni chleb, który przedłuża bezsensowne istnienie. Był taki czas, gdy ludzie rodzili się, żyli, umierali. Ale czy teraz możesz o nas powiedzieć, że jesteśmy ludźmi? Jesteśmy tylko stworami. Sama śmierć ma nas już chyba dosyć. Wyobrażam sobie śmierć stającą przed obliczem Boga i mówiącą: «Co ja mam począć? Urząd śmierci został odarty z majestatu. Uwolń mnie, Panie, od tego ohydztwa».

Może(...)ludzie chcą, żeby życie się skończyło. Splugawili je. Odwaga, honor, przyjaźń, szczerość, obowiązek - zbezcześcili wszystkie te war...

...już bardzo zimno. Natura przycichła, skuliła się w sobie. Żółta i pomarszczona - staruszka u ołtarza czekająca na hostię. Czuje się, że śnieg, jak komunia, nadejdzie lada chwila. Ten moment, jego patos, uroczysty erotyzm pierwszych płatków. Cicha uległość ziemi, kobiety obsypywanej pocałunkami. Wymęczonej, ufnej, otulanej do snu.

...już bardzo zimno. Natura przycichła, skuliła się w sobie. Żółta i pomarszczona - staruszka u ołtarza czekająca na hostię. Czuje się, że ś...

- Mój najdroższy - powiedziała. - Może nie ma nic więcej. Może jest tylko ta chwila. Ale to wystarczy. Jestem szczęśliwa. Jestem przepełniona tobą. Jestem tobą. To łatwe, to pięknie umrzeć po tym.

- Mój najdroższy - powiedziała. - Może nie ma nic więcej. Może jest tylko ta chwila. Ale to wystarczy. Jestem szczęśliwa. Jestem przepełnion...