Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która uczy cierpliwości. Mocno rozbudowane zdania, pełne poetyckich opisów, metafor i filozoficznych rozważań. Często musiałem powtarzać akapit by nie zgubić myśli i sensu tego co mi chciał przekazać autor. Ale gdy już się "zaprzyjaźnimy" z tym stylem pisania to czyta to z wielką przyjemnością.
Miłość opisana niczym choroba psychiczna czy wręcz zjawisko niewytłumaczalne, irracjonalne. A w tle, niczym rama do obrazu (jakby to zapewne opisał sam autor) Francja dziewiętnastego wieku wraz ze swymi wadami i zaletami.
Mam nadzieję, że starczy mi życia by przeczytać całą serię.

Książka, która uczy cierpliwości. Mocno rozbudowane zdania, pełne poetyckich opisów, metafor i filozoficznych rozważań. Często musiałem powtarzać akapit by nie zgubić myśli i sensu tego co mi chciał przekazać autor. Ale gdy już się "zaprzyjaźnimy" z tym stylem pisania to czyta to z wielką ...

Rozwiń Zwiń

Najlepszy przykład książki, która nie przetrwała próby czasu. Rozumiem, że w czasach gdy powstała ta powieść był to temat niezwykle ważki i potrzebny. Dziś, gdy opadł już rewolucyjny kurz i wszyscy doskonale wiemy jak się to skończyło. Pozycja ta wydaje się mocno groteskowa i przerysowana. Chociaż początek wydawał się być obiecujący książka jako całość nie przedstawia większej wartości. Bardziej przypomina manifest lub odezwę drukowaną gdzieś w piwnicy , napompowaną patosem socjalistyczną laurkę.
Męczyłem się z tą książką.
Nie warto. Chyba, że jesteście na bezludnej wyspie, w szpitalu czy w więzieniu i nie macie wyboru.

Najlepszy przykład książki, która nie przetrwała próby czasu. Rozumiem, że w czasach gdy powstała ta powieść był to temat niezwykle ważki i potrzebny. Dziś, gdy opadł już rewolucyjny kurz i wszyscy doskonale wiemy jak się to skończyło. Pozycja ta wydaje się mocno groteskowa i przerysowana....

Rozwiń Zwiń

Pełna melancholii i nostalgii powieść o młodym, rosyjskim emigrancie. Nie tyle treścią co klimatem bardzo przypomina Obronę Łużyna. Jak dla mnie, daje się w niej wyczuć tęsknotę autora za ojczyzną i chociaż sam Nabokov we wstępie odwodzi czytelnika od tego by porównywać go do głównego bohatera, to wątki biograficzne są tu nad wyraz widoczne.
Wydaję mi się jednak, że tłumaczenie Wyczyn zamiast Splendor było by bardziej na miejscu

Pełna melancholii i nostalgii powieść o młodym, rosyjskim emigrancie. Nie tyle treścią co klimatem bardzo przypomina Obronę Łużyna. Jak dla mnie, daje się w niej wyczuć tęsknotę autora za ojczyzną i chociaż sam Nabokov we wstępie odwodzi czytelnika od tego by porównywać go do głównego boha...

Rozwiń Zwiń