Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ujmę to tak - lepsza niż „Nadzieja”, choć głównie dlatego, że nie pałałam do głównej bohaterki taką nienawiścią, jak do Liliany. Właściwie, szczerze jej współczułam, choć niewiniątkiem nie była i swoje za uszami miała, ale niekoniecznie to, za co ją chciano niemal kamieniować.
Wciąż jest to książka napisana beznadziejnie, wciąż nielogiczna, wciąż bzdurna, wciąż szerząca stereotypy i obrażająca każdą grupę społeczną, za jaką się zabierze, wciąż pozbawiona jakiegokolwiek sprawdzenia faktów, wciąż po prostu chwilami tak bezdennie głupia, łopatologiczna, naiwna i nierealna, że aż miałam ochotę walić w klawiaturę czołem... Ale historia sama w sobie - gdyby napisał ja kto inny, umiejętnie, rozumiejąc i znając temat, mają wyczucie i wiedząc, jak podejść do tak delikatnej sprawy - mogłaby być naprawdę dobra. Powiem więcej - ona sama w sobie nie jest zła. Temat psychozy poporodowej do mnie na przykład trafił pomimo całej otoczki AutorKasiowości i muszę przyznać, że tu skutek został odniesiony - jestem wstrząśnięta. I naprawdę, gdyby napisał to ktoś inny, mogłaby być z tego genialna książka. Ale nie jest. Bo pisała ją AutorKasia. Tyle przegrać...
I kto, do cholery, uznał, że powinno się objąć to patronatem?! Przecież ta książka w wielu miejscach jest zwyczajnie obraźliwa dla kobiet! O szerzeniu fałszywych, przekłamanych wiadomości na temat choroby Kingi nie wspominając. Samo zakończenie też w niczym nie pomaga, wręcz przeciwnie, pokazuje, że dla takich kobiet, potrzebujących pomocy, nie ma w społeczeństwie miejsca, że były, są i będą wyklęte, nieważne, jak bardzo by o tę pomoc błagały i jak bardzo by na nią zasługiwały.
Nie wspominając o sposobach leczenia w ośrodkach psychiatrycznych, które bardziej przypominają opis tortur i z całą pewnością nie są praktykowane już od dłuższego czasu. O tym, że matkę po porodzie zmusza się w szpitalu do karmienia piersią, choć wyraźnie sprawia jej to ból i nie ma pokarmu (i niech mi nikt nie próbuje wciskać, że tak się robi w szpitalach, sama nigdy nie byłam karmiona piersią, a pielęgniarki same moją mamę do takiej decyzji zachęcały!), nie mam nawet siły pisać, komentuje się samo. Podobnie jak sposób, w jaki w tej książce przedstawiono służbą zdrowia - nie dość, że w najgorszym świetle, to jeszcze używając takich bzdurnych stereotypów i wymysłów, że... "lepiej nie choruj, omijaj szpitale".
No i sprawa z redaktorem naczelnym, który ot tak przerobił tekst dziennikarki i wydał pod jej nazwiskiem przekłamaną wersję. Ludzie kochani, nikt tak nie robi, za coś takiego są kary i to spore i każdy ma tego świadomość. Gdyby zabrał jej ten tekst, przerobił i wydał pod innym nazwiskiem - tak. Ale on przerobił jej wersję, autoryzowaną. To już jest kradzież praw autorskich. To raz. Dwa, że koleś kazał wydać pięć tysięcy egzemplarzy z oryginalnym tekstem, tylko po to, by dziennikarka nie wszczęła od razy burdy, bo oczywiście jako pierwsza dorwała wydanie jeszcze w drukarni, a potem dopiero puścił drukiem swoją przeróbkę.
Że nie wspomnę o sytuacji, gdzie Kinga, zniknąwszy wcześniej na dwa lata bez słowa, kontaktuje się z szefem, a ten oznajmia, że jej stanowisko - ba! Jej biurko! - wciąż na nią czekają i może wrócić do pracy choćby od dziś. Aż się ma ochotę zapytać, czemu te wszystkie głupie kobity tak się boją zajść w ciąże albo iść na urlop macierzyński, bo mogę robotę stracić... No ale, to w końcu świat pani Michalak, gdzie da się wynająć mieszkanie za trzysta złotych w dobrej dzielnicy Warszawy. Och, kto by tak nie chciał?
Podsumowując – trzeba być panią Michalak, żeby do tego stopnia schrzanić taki temat. A wymieniłam tylko kilka z licznych bzdur, jakie w "Bezdomnej" powypisywała!

Ujmę to tak - lepsza niż „Nadzieja”, choć głównie dlatego, że nie pałałam do głównej bohaterki taką nienawiścią, jak do Liliany. Właściwie, szczerze jej współczułam, choć niewiniątkiem nie była i swoje za uszami miała, ale niekoniecznie to, za co ją chciano niemal kamieniować.
Wciąż jest to książka napisana beznadziejnie, wciąż nielogiczna, wciąż bzdurna, wciąż szerząca...