Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest mi zbytnio po drodze z fantasy, ale sięgnąłem po "Diunę", bo tego typu dzieła warto znać, by móc lepiej rozumieć otaczającą nas kulturę.
Cóż, nie zachwyciła mnie, ale też nie odrzuciła. To dobrze napisana historia przygodowa z wieloma elementami mistycyzmu, które sprawiają, że staje się ona wyrazista i rozpoznawalna w szerokich kręgach czytelniczych. Czytając ją, ma się wrażenie, że jest bardziej złożona, niż może się wydawać po standardowej lekturze. Czy tak rzeczywiście jest? Trudno mi powiedzieć, bo tego typu powieść to nie moja bajka.

Nie jest mi zbytnio po drodze z fantasy, ale sięgnąłem po "Diunę", bo tego typu dzieła warto znać, by móc lepiej rozumieć otaczającą nas kulturę.
Cóż, nie zachwyciła mnie, ale też nie odrzuciła. To dobrze napisana historia przygodowa z wieloma elementami mistycyzmu, które sprawiają, że st...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo szybko można się domyślić, jak działa tajemnicza posiadłość i co spotka bohaterów. Ta wiedza jednak mi nie przeszkodziła dobrze się bawić. Wręcz przeciwnie: podczas lektury z coraz większym smutkiem przyglądałem się, jak nadchodzi nieuniknione.
Powieść Marasco to dla mnie głównie krytyka konsumpcjonizmu, która mnie, jako minimaliście, bardzo się podobała :)

Bardzo szybko można się domyślić, jak działa tajemnicza posiadłość i co spotka bohaterów. Ta wiedza jednak mi nie przeszkodziła dobrze się bawić. Wręcz przeciwnie: podczas lektury z coraz większym smutkiem przyglądałem się, jak nadchodzi nieuniknione.
Powieść Marasco to dla mnie głównie k...

Rozwiń

Zwiń

Mam wrażenie, że ta powieść przekazuje głównie jedną myśl, którą można by zawrzeć w jednym zdaniu: jako ludzkość nie będziemy w stanie porozumieć się z pozaziemską inteligencją, bo będzie się ona od nas za bardzo różnić.
Jeśli mam rację, to rodzi się pytanie, czy warto było napisać historię liczącą 340 stron, by przekazać tylko tyle? Moim zdaniem warto. Gdyby nie te 340 strony, to trudniej odbiorcy byłoby tę prostą myśl dostrzec i rozważyć.

Mam wrażenie, że ta powieść przekazuje głównie jedną myśl, którą można by zawrzeć w jednym zdaniu: jako ludzkość nie będziemy w stanie porozumieć się z pozaziemską inteligencją, bo będzie się ona od nas za bardzo różnić.
Jeśli mam rację, to rodzi się pytanie, czy warto było napisać histor...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przyjemnie było znów stać się studentem i wieść studenckie życie :)
Uwielbiam książki, w których niewiele się dzieje, które z pozoru przekazują dobrze znane prawdy o świecie, a które czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem. Ta książka taka właśnie jest, i to chyba świadczy o kunszcie jej autorki.
Podczas lektury działa Tartt można wiele rzeczy sobie przemyśleć. Np. to, że piękno może prowadzić do wielkiego zła; że ludzie zdający się być idealnymi mogą być ludźmi z wieloma wadami itd.
Jedyne, co mi się w nie podobało w "Tajemnej historii", to główny bohater. Na tle innych postaci, bardzo wyrazistych, był irytująco nijaki.

Bardzo przyjemnie było znów stać się studentem i wieść studenckie życie :)
Uwielbiam książki, w których niewiele się dzieje, które z pozoru przekazują dobrze znane prawdy o świecie, a które czyta się z przyjemnością i zaciekawieniem. Ta książka taka właśnie jest, i to chyba świadczy o kun...

Rozwiń

Zwiń

Będzie krótko: świetnie napisana banalna historia. Jeśli Możdżeń dorzuci do swojego stylu ciekawą historię, najlepiej z drugim dnem, to będzie jednym z najlepszych twórców horrorów na polskim rynku.

Będzie krótko: świetnie napisana banalna historia. Jeśli Możdżeń dorzuci do swojego stylu ciekawą historię, najlepiej z drugim dnem, to będzie jednym z najlepszych twórców horrorów na polskim rynku.

Cóż, pochwalę się, że już po około 50 stronach przewidziałem zakończenie. Aż się zastanawiam, czy intencją autora było, by czytelnik tak szybko zorientował się, o co chodzi w tej historii. Bez względu na to, jaka jest odpowiedź, tę powieść czyta się dobrze nawet po odgadnięciu jej finału. Ma ona bowiem przyjemny, mroczny klimat i jest na tyle interesująca, że ma się ochotę poznać szczegóły przewidzianego zakończenia, bo przecież... diabeł tkwi w szczegółach... ;)

Cóż, pochwalę się, że już po około 50 stronach przewidziałem zakończenie. Aż się zastanawiam, czy intencją autora było, by czytelnik tak szybko zorientował się, o co chodzi w tej historii. Bez względu na to, jaka jest odpowiedź, tę powieść czyta się dobrze nawet po odgadnięciu jej finału. ...

Rozwiń

Zwiń

Lepsza od pierwszej części, co się rzadko zdarza. Uważam tak, choć chciałem ją odłożyć na zawsze już po kilkunastu pierwszych stronach. Wszystko przez to, że zaczyna się ona od charakterystycznej w ostatnich latach modzie na ukazywanie i tolerowanie tego, co skrajnie lewicowe: zmiany płci, LGBT, ubrań wzbudzających kontrowersje itd. Na szczęście Żulczyk opowiada o tych tematach z wyczuciem, nie narzucając nic czytelnikowi.
Gdy zdałem sobie z tego sprawę, mogłem zatopić się w lekturze, którą szybciutko połknąłem, mimo że do cienkich nie należy. I nie żałuję. Nasyciłem się mrocznym Jackiem i szalonym Darkiem, którego, w porównaniu do pierwszej części, jest tutaj bardzo dużo. Dużo jest też jego genialnych tekstów. Mniam :)
PS Nie zgadzam się, że w książce za dużo się dzieje, co jest mało prawdopodobne. Myślę, że Żulczyk poprowadził tę historię brawurowo, ale z wyczuciem.
PS 2 Chyba tylko nie podoba mi się zakończenie tej powieści. Zbyt zwyczajne i przewidywalne. Mimo to daje 8 gwiazd :)

Lepsza od pierwszej części, co się rzadko zdarza. Uważam tak, choć chciałem ją odłożyć na zawsze już po kilkunastu pierwszych stronach. Wszystko przez to, że zaczyna się ona od charakterystycznej w ostatnich latach modzie na ukazywanie i tolerowanie tego, co skrajnie lewicowe: zmiany płci,...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałem książkę kilka lat po obejrzeniu serialu i zdałem sobie sprawę, że mam do czynienia ze zjawiskiem rzadko zachodzącym - ekranizacja okazała się lepsza od powieści. Dzieło Żulczyka posiada dużo mniej znaczeń niż jego ekranowa wersja. W powieści dostajemy dosłowną historię handlarza narkotyków, któremu rozpada się świat, w serialu zaś za tym wszystkim, co serwuje nam autor, ukrywa się coś więcej. Co takiego? Obejrzyjcie serial i sprawdzcie, naprawdę warto. A, a książkę też możecie przeczytać :P

Przeczytałem książkę kilka lat po obejrzeniu serialu i zdałem sobie sprawę, że mam do czynienia ze zjawiskiem rzadko zachodzącym - ekranizacja okazała się lepsza od powieści. Dzieło Żulczyka posiada dużo mniej znaczeń niż jego ekranowa wersja. W powieści dostajemy dosłowną historię handlar...

Rozwiń

Zwiń