Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki. Z jednej strony kupiłem tą całą otoczkę hotelu na uboczu oraz jego bohaterów postawionych przed faktem wybuchu wojny nuklearnej ale... No właśnie. Ale pojawia się kilka rzeczy które w książce mnie raziły. Po pierwsze zakończenie czyli rozwikłanie zagadki śmierci dziewczynki- im mniej stron do końca mi pozostawało to tym bardziej już przeczuwałem że autorka to po prostu zepsuje i spłyci i będzie to zakończenie zupełnie z czapy. Tak niestety było. Po drugie bohaterowie mając dostęp do wi-fi zamiast sprawdzać wiadomości w czasie trwającej wojny atomowej to sprawdzają serwisy społecznościowe (tak wiem, że szukali kontaktu z rodzinami). Mogli sprawdzić i serwisy i wiadomości, prawda? Tym bardziej mnie dziwi że robił tak również historyk który uwaga! prowadził kronikę i nie wykorzystał tej sytuacji by czegokolwiek dowidzieć się i w ogóle przejawia zero zainteresowania przebiegiem konfliktu atomowego czy miejscami ataków. Ma na to wywalone. Po trzecie: ludzie z hotelu zachowują się po prostu irracjonalnie. Do miasta nie jadą bo strach, ewidentną zbrodnię ignorują, skażeniem się nie przejmują, raz trzęsą porami na każdy szelest w lesie, za chwilę dziurawią ludzi aż miło, o wi-fi i braku szukania wiadomości wspominałem. Wreszcie po czwarte ta apokalipsa jest tutaj tak miękka, że prawie jej nie widać, ludzie nie powariowali, nie doszło do anarchii i chaosu. Wszystko na miękko. Mimo tych uwag książkę czytało mi się całkiem przyjemnie i do pewnego momentu naprawdę liczyłem na fajną historię, szkoda że i apokalipsę i zakończenie fabuły tak spłycono. Mogło być dużo lepiej a tak jest tylko poprawnie.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej książki. Z jednej strony kupiłem tą całą otoczkę hotelu na uboczu oraz jego bohaterów postawionych przed faktem wybuchu wojny nuklearnej ale... No właśnie. Ale pojawia się kilka rzeczy które w książce mnie raziły. Po pierwsze zakończenie czyli rozwikłanie zagadki śmierci dziewczynki- im mniej stron do końca mi pozostawało to tym...

Jedna z lepszych książek o Zonie. Naprawdę przyjemnie się czytało tą historię. Postacie ciekawe, akcja też niczego sobie, zgrabne choć chyba nieco przewidywalne zakończenie, a wszystko podlane sosem kryminalnej intrygi. Jedyne czego się przyczepię to za mało samego bagna w Bagnie Szaleńców. Liczyłem na większa dawkę survivalu w podmokłym terenie naszpikowanym mutantami. Ale i tak polecam fanom Zony.

Jedna z lepszych książek o Zonie. Naprawdę przyjemnie się czytało tą historię. Postacie ciekawe, akcja też niczego sobie, zgrabne choć chyba nieco przewidywalne zakończenie, a wszystko podlane sosem kryminalnej intrygi. Jedyne czego się przyczepię to za mało samego bagna w Bagnie Szaleńców. Liczyłem na większa dawkę survivalu w podmokłym terenie naszpikowanym mutantami. Ale...

"Dzień Tryfidów" należy bezsprzecznie do kanonu s-f. Mimo upływu 70 lat od jej wydania tą książkę się po prostu pochłania jednym tchem. Akcja wciąga od początku do końca. Śledzimy losy mieszkańców Wysp Brytyjskich rzuconych w wir apokalipsy. Ta ostatnia ma dwa wymiary: ślepoty którą spadła na ludzkość po jednej nocy pełnej kolorowego (kosmicznego?) spektaklu na niebie oraz plagi tryfidów (zabójczych, poruszających się roślin które oswobodzone z niewoli człowieka opanowują świat). Jednym z nielicznych widzących pozostaje Bill Masen, człowiek który o tryfidach wie nieco więcej od zwykłego zjadacza chleba i od razu dostrzega grożące niebezpieczeństwo dla resztek ludzkości z ich strony. Jego wędrówka po opustoszałej lecz śmiertelnie niebezpiecznej Anglii jest osią powieści Wyndhama. Zapraszam wszystkich fanów porządnej s-f, postapo lub dystopii do lektury. Podróż z Billem w świecie tryfidów naprawdę wciąga i potrafi zauroczyć nawet wybrednych czytelników.

"Dzień Tryfidów" należy bezsprzecznie do kanonu s-f. Mimo upływu 70 lat od jej wydania tą książkę się po prostu pochłania jednym tchem. Akcja wciąga od początku do końca. Śledzimy losy mieszkańców Wysp Brytyjskich rzuconych w wir apokalipsy. Ta ostatnia ma dwa wymiary: ślepoty którą spadła na ludzkość po jednej nocy pełnej kolorowego (kosmicznego?) spektaklu na niebie oraz...