Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[Re-read]
„Slash” czyli drugi tom trylogii „Fanfik” od Natalii Osińskiej. Tym razem fabuła skupia się na Leonie: jego związku z Tośkiem, relacją z rodziną, ale przede wszystkim konflikcie wewnętrznym - co mu wypada, a co nie, jako osobie queerowej.

Slash czyli rodzaj fanfiction z relacją osób o tej samej płci jako główny wątek. Czy w takim razie tytuł pasuje do treści? No, nie powiedziałbym, dlatego jeśli ktoś chce przeczytać tę książkę, mając nadzieje na dobry romans, to najprościej w świecie się zawiedzie. Taki wątek może i jest, ale głównie to pokazuje jak dwóch chłopców się kłóci i całuje. Wglądu w ich myśli i emocje - niewiele.
Historia skupia się głównie na Leonie i, mówiąc wprost, jego zinternalizowanej homofobii (bo ciężko to inaczej nazwać). Mam wrażenie, że jak na tak skomplikowany temat, autorka poświęciła mu niewystarczająco dużo czasu i przemyśleń.
Dodatkowo Tosiek nadal jest irytującą postacią: dziecinny, nieodpowiedzialny, z gorąca głowa. Człowiek momentami się zastanawia, czy Leon nie wmawia sobie, że Tosiek ma jakiekolwiek zalety. A w szczególności, że nadal towarzyszy mu podejście „wszystko co babskie to be”.

W recenzji pierwszej części pisałem, że kobiece postacie, wydają się jedynie imionami na papierze, w tej części nie jest dużo lepiej. Dostaliśmy odrobinę siostry Leona (gdzie jej jedyną cechą jest nieporadność), mały redemption arc cioci Idalii (który wydaje się strasznie pośpieszony) oraz character development Emilii (trochę jakby Natalia Osińska sobie uświadomiła mizoginiczne podejście do kobiecych postaci i chciała udowodnić, że potrafi napisać feministkę).

Mimo wszystko daję tej książce sześć gwiazdek, czyli „nie jest źle, ale mogło być lepiej”. Książkę czyta się szybko i momentami potrafi rozbawić, a nawet wzruszyć. A na pewno daję trochę do myślenia.

[Re-read]
„Slash” czyli drugi tom trylogii „Fanfik” od Natalii Osińskiej. Tym razem fabuła skupia się na Leonie: jego związku z Tośkiem, relacją z rodziną, ale przede wszystkim konflikcie wewnętrznym - co mu wypada, a co nie, jako osobie queerowej.

Slash czyli rodzaj fanfiction z relacją osób o tej samej płci jako główny wątek. Czy w takim razie tytuł pasuje do treści? No,...

[Re-read]
Na Netflixie ostatnio pojawiła się adaptacja „Fanfiku” pod tym samym tytułem, postanowiłem, więc odświeżyć sobie tę książkę.
Pierwszy raz przeczytałem ją parę lat temu i głównie co utkwiło mi w głowie to to, że była „nawet dobra”. Sięgając wtedy po nią, miałem tyle samo lat, co główna osoba bohaterska, bardzo podobne zainteresowania i problemy. Zmienić imię, kolor włosów oraz oczu i mogłoby się wydawać, że to książka o mnie.
Bardzo się cieszę, że taka lektura istnieje w polskiej literaturze młodzieżowej. Queerowa reprezentacja, choć nie idealna, to jak najbardziej potrzebna. Książek o poznawaniu samego siebie nigdy za wiele, w szczególności, że każdy z nas jest inni i ma swoje własne doświadczenia, a dzięki Natalii Osińskiej, takie osoby jak ja, mają okazję przeczytać historię, w której odnajdą siebie.
Nie potrafię do końca skrytykować tę książkę, ze względu na sentyment i troszkę przymykam oko na niektóre szczegóły, jednak spróbuje się nie ograniczać.
Główna postać momentami odrobinę irytuje. Człowiek się zastanawia, czy nastolatkowie naprawdę myślą tak nielogicznie (Tak, mam 22 lata i już odcinam się od bycia nastolatkiem, choć do bycia dorosłym trochę mi brakuje). Mimo to opisy kłębiącej się w środku złości i irytacji, które co jakiś czas wylewają się na ludzi wokół, było dla mnie jak sięganie pamięcią w odległe wspomnienia, o których człowiek wolałby zapomnieć.
Krytyce nie może również uciec to, jak Osińska opisuje w książce dziewczyny. Każda z nich wydaje się być jedynie imieniem napisanym na papierze, z krótkim podsumowaniem „stereotypowa kobieta, lubiąca stereotypowo kobiece rzeczy”.
Myśle jednak, że jak na debiut literacki książka „nawet dobra” i jeżeli ktoś rozpoczął poszukiwania samego siebie, to może się w niej odnaleźć.

[Re-read]
Na Netflixie ostatnio pojawiła się adaptacja „Fanfiku” pod tym samym tytułem, postanowiłem, więc odświeżyć sobie tę książkę.
Pierwszy raz przeczytałem ją parę lat temu i głównie co utkwiło mi w głowie to to, że była „nawet dobra”. Sięgając wtedy po nią, miałem tyle samo lat, co główna osoba bohaterska, bardzo podobne zainteresowania i problemy. Zmienić imię, kolor...