Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu pierwszej połowy powiedziałabym, że tej książce daleko do miana romansu. Dalsza część zaskakuje wartkością akcji. Pierwszą połowę czytało się przyjemnie, drugą z zapartym tchem. W tej książce nikt nie jest idealny, każdy ma jakąś "skazę"- na wyglądzie czy charakterze, może życiorysie. Co nadaje jej więcej realności, gdyż sama dziewiętnastowieczna Kornwalia jest dla mnie krainą jak z baśni.

Po przeczytaniu pierwszej połowy powiedziałabym, że tej książce daleko do miana romansu. Dalsza część zaskakuje wartkością akcji. Pierwszą połowę czytało się przyjemnie, drugą z zapartym tchem. W tej książce nikt nie jest idealny, każdy ma jakąś "skazę"- na wyglądzie czy charakterze, może życiorysie. Co nadaje jej więcej realności, gdyż sama dziewiętnastowieczna Kornwalia...

Cóż można napisać więcej niż setki recenzentów przede mną?! Jest to moja ulubiona powieść Jane Austen, chociaż żałuje, że żadna z ekranizacji filmowych nie dorównywała kunsztowi pisarki. Lubię wracać do tej powieści, ma w sobie spokój i elegancje. Piękne w książkach Jane Austen jest to, że ona rozumiała po co pisze takie powieści. W odróżnieniu do twórców z jej epoki widziała i pokazywała trudy dnia codziennego ale zawsze dawała nadzieje, że może być lepiej, że gdzieś za horyzontem tej beznadziejności czeka dobre zakończenie. Nie zostawia nas w smutku bo daje nadzieje. Pokazuje kobietę w innym świetle, bardziej prawdziwym aniżeli ówczesne "arcydzieła" literatury widzące w kobiecie błahość, zło, próżność. Oczywiście nie chce generalizować. Jednak była prekursorką, w odróżnieniu do dzisiejszych pseudofeministek, które właściwie już same nie wiedzą o co walczyć, chwytając się coraz głupszych postulatów, ona była prawdziwie waleczną kobietą!

Cóż można napisać więcej niż setki recenzentów przede mną?! Jest to moja ulubiona powieść Jane Austen, chociaż żałuje, że żadna z ekranizacji filmowych nie dorównywała kunsztowi pisarki. Lubię wracać do tej powieści, ma w sobie spokój i elegancje. Piękne w książkach Jane Austen jest to, że ona rozumiała po co pisze takie powieści. W odróżnieniu do twórców z jej epoki...

Wielokrotnie przeczytana, miła i zabawna historia, do której chce się powracać. Przede wszystkim ciekawie zarysowane postacie, zaskakujące zwroty akcji i piękna miłość, przychodząca nie jak "grom z jasnego nieba" lecz powoli, trochę tak jak w prawdziwym życiu. Często nazywamy miłością chemię, która pojawia się przy poznaniu "tej jedynej" osoby. Lecz miłością jest trwanie przy tej osobie, gdy przemija zauroczenie i zostaje proza dnia codziennego. Zmęczenie, praca, dzieci, brak wytchnienia i czasu na cokolwiek prócz niezbędnych czynności domowych. To ta miłość dojrzała i prawdziwa. Myślę, że mamy taką małą namiastkę "tej" miłości w powieści pani Osborne, dlatego tak przyjemnie jest mi wracać do tej książki.

Wielokrotnie przeczytana, miła i zabawna historia, do której chce się powracać. Przede wszystkim ciekawie zarysowane postacie, zaskakujące zwroty akcji i piękna miłość, przychodząca nie jak "grom z jasnego nieba" lecz powoli, trochę tak jak w prawdziwym życiu. Często nazywamy miłością chemię, która pojawia się przy poznaniu "tej jedynej" osoby. Lecz miłością jest trwanie...