Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do literatury wampirycznej podchodzę dość sceptycznie. Po przeczytaniu kilku powieści zachodnich (i nie mam tu na myśli “Zmierzchu”, który jest arcychałą) uważałam to za straszną chałę… Jednak twórczość Aleksego Konstantynowicza Tołstoja przywróciła mi wiarę w ten gatunek.

Opowiadanie “Upiór”, czy też po rosyjsku “Упырь” jest dziełem nietuzinkowym! Akcja została świetnie zaplanowana — do samego końca trzyma w napięciu. Bohaterowie również mają swój charakter, a niektórzy wręcz “charakterek”.

Mamy wampiry, stworzenia z planu metafizycznego, widzenia i nawiedzone domy, przez co można przyznać, że niczego nie brakuje. Dobrze skrojona jest również intryga matrymonialna między głównym bohaterem Runiewskim, a jego ukochaną, Darią, oraz jej kuzynką.

Śmiało mogę przyznać, że Aleksy Konstantynowicz Tołstoj jest wirtuozem powieści grozy, choć napisał utwory raczej miniaturowe. Każdemu, kto zachwyca się Drakulą, polecam poczytać “Upiora” — majstersztyk wśród dzieł na temat wampiryzmu.

Do literatury wampirycznej podchodzę dość sceptycznie. Po przeczytaniu kilku powieści zachodnich (i nie mam tu na myśli “Zmierzchu”, który jest arcychałą) uważałam to za straszną chałę… Jednak twórczość Aleksego Konstantynowicza Tołstoja przywróciła mi wiarę w ten gatunek.

Opowiadanie “Upiór”, czy też po rosyjsku “Упырь” jest dziełem nietuzinkowym! Akcja została świetnie...

“Ognisty anioł” autorstwa Walerego Briusowa jest zdecydowanie moją ulubioną powieścią. Pisząc na jej temat pracę naukową, spędziłam wiele godzin nad badaniem pobudek autora, dzięki którym sporządził swe dzieło, ale również kontekst historyczny, atmosferę fin de siècle’u w Rosji, oraz wspomnienia innych literatów na ten temat.

Walery Briusow zgotował nam podróż po mrokach średniowiecza w towarzystwie niesamowitych zdarzeń. Czytając powieść można zauważyć jak wielkim erudytą był autor. Doskonale znał realia XVI w. Niemiec, gdzie osadził swój mieszczański romans i rzucił na niego nowe światło. W “Ognistym aniele” znajduje się również wiele nawiązań do literatury “okultystycznej”, czy łacińskich wezwań szatana, co sprawia wrażenie, jakby czytało się wspomnienia prawdziwego czarnoksiężnika. Groza tej powieści nie polega na wampiryzmie, upiorach czy innych strzygach. Tu polem do popisu jest miłość. Czyste uczucie, które zmieniło się w żądzę krwi i chęć zemsty. A najstraszniejszym jest to, że nie jest ona wymyślona, a zdarzyła się na prawdę.

Powieść o toksycznym trójkącie Moskiewskiej bohemy, zmieniona w rycerski dziennik nie jest byle opowiastką. W ciągu lektury zaskakuje szczerość opisów. Każde słowo jest maksymalnie dopieszczone (mówię oczywiście o oryginalnej wersji językowej, choć polska nie odbiega wiele swoimi walorami), a każdy motyw odpowiednio przemyślany. Na dodatek “Ognisty anioł” jest traktatem pochwalnym dla ukochanej kobiety. To nie jest opis, tylko żywe ciało i duch Niny Pietrowskiej, zaklętej w Renatę.

Po przeczytaniu tego nietuzinkowego dzieła, polecam choćby przejrzeć literaturę krytyczną, która odpowiednio zaspokoi głód po szybko przeczytanym utworze.

“Ognisty anioł” autorstwa Walerego Briusowa jest zdecydowanie moją ulubioną powieścią. Pisząc na jej temat pracę naukową, spędziłam wiele godzin nad badaniem pobudek autora, dzięki którym sporządził swe dzieło, ale również kontekst historyczny, atmosferę fin de siècle’u w Rosji, oraz wspomnienia innych literatów na ten temat.

Walery Briusow zgotował nam podróż po mrokach...

“Dracula” Brama Stokera jest ikoną horroru, choć nie mogę go nazwać powieścią wszech czasów. Uważam, że jako dzieło epickie, nie jest wybitne — a wręcz przeciętne. Jednak sukces nie leży w niezwykłej formie, czy bogactwie środków artystycznego wyrazu. Tym, co sprawiło, że czytelnicy chętnie sięgali (i sięgają nadal) po ową książkę jest tematyka grozy. Lubimy się bać, a jeśli naszym strachom towarzyszą bogactwo, zamki, czy owładniecie przez drugą osobę (tu wampira) dzieło tylko zyskuje. W “Draculi” zawarte są nie tylko człowiecze lęki, ale i jego często podświadome pragnienia.
Niestety, “Dracula” nie jest stanie zaspokoić łaknienia literaturoznawcy. Przeczytawszy co prawda tylko przekład, muszę jednak ocenić książkę. Powieść wyrażona słowami Marka Króla nie zachwyciła mnie. Słownictwo raczej nie było odpowiednio różnorodne, choć doceniam przekład mowy plebejuszy. Uważam, że w tej części tłumacz nas nie zawiódł.
Kolejnym zarzutem pod adresem powieści jest naiwność postaci. Rozumiem, że były różne czasy, ludzie pozowali na dobrych i skromnych, ale dlaczego Lucy i Mina nie prosiły o pomoc? Każdy normalny człowiek, kiedy widzi, że dzieje się z nim coś niedobrego zawiadamia kogoś bliskiego. Lucy po pewnym czasie się zreflektowała, ale jej przyjaciółka — na własne oczy widziała niemal każde stadium zmiany Lucy w wampira oraz znała jej samopoczucie, na dodatek przeczytała dziennik męża, opisujący pobyt w zamku hrabiego Draculi i nadal nie była świadoma, że i ją Dracula nawiedza i zmienia w podobną sobie.
Szczerze mówiąc, wahałam się, miedzy oceną “przeciętną”, a “dobrą”. Wystawiam jednak “dobry”, za wstrzelenie się w potrzeby czytelnika w odpowiednim czasie przez Stokera i odniesiony sukces, który nie jest często dany bardziej utalentowanym pisarzom.

“Dracula” Brama Stokera jest ikoną horroru, choć nie mogę go nazwać powieścią wszech czasów. Uważam, że jako dzieło epickie, nie jest wybitne — a wręcz przeciętne. Jednak sukces nie leży w niezwykłej formie, czy bogactwie środków artystycznego wyrazu. Tym, co sprawiło, że czytelnicy chętnie sięgali (i sięgają nadal) po ową książkę jest tematyka grozy. Lubimy się bać, a...