Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Saturnin to typowy Małecki, ale w odróżnieniu od Śladów - nie czuje się wtórności. Być może ze względu na dobór historii, która jest po prostu niesamowicie wciągająca. Przede wszystkim czujesz emocje bohaterów, przeżywasz z nimi opisywane dni i lata.
Dygot pozostaje moim ulubieńcem, ale Saturnina pozycjonuję naprawdę wysoko.... bo porusza, ciekawi i łamie w kościach.

Saturnin to typowy Małecki, ale w odróżnieniu od Śladów - nie czuje się wtórności. Być może ze względu na dobór historii, która jest po prostu niesamowicie wciągająca. Przede wszystkim czujesz emocje bohaterów, przeżywasz z nimi opisywane dni i lata.
Dygot pozostaje moim ulubieńcem, ale Saturnina pozycjonuję naprawdę wysoko.... bo porusza, ciekawi i łamie w kościach.

Do połowy jest naprawdę świetnie, wiązane wątki zapowiadają bardzo wiele.... a na końcu jakby zabrakło cierpliwości. Zakończenie po prostu rozczarowuje, przede wszystkim brakiem jakiegokolwiek połączenia z tak dobrze rysowaną historią. Poczucie machnięvia końcówki "na szybko" zdjęło jedną gwiazdkę z mojej oceny.

Do połowy jest naprawdę świetnie, wiązane wątki zapowiadają bardzo wiele.... a na końcu jakby zabrakło cierpliwości. Zakończenie po prostu rozczarowuje, przede wszystkim brakiem jakiegokolwiek połączenia z tak dobrze rysowaną historią. Poczucie machnięvia końcówki "na szybko" zdjęło jedną gwiazdkę z mojej oceny.

Niestety tych opowiadań nie da się czytać bez bólu zębów. Chylę głowę przed Beksińskim, że miał w sobie tyle samokrytyki, że schował je do szuflady. Nie każdy artysta spełnia się na kilku obszarach i to jest świetny tego przykład. Przeczytawszy pierwsze opowiadanie, byłam zaciekawiona ale z każdym następnym pogłębiało się jedynie pytanie "po co". Wszystkie utwory opierają się na wolnym strumieniu świadomości autora i oprócz dywersyfikacji tła nie wnoszą nic nowego w swej treści oprócz powtarzalnego "słowotoku". NiIe każdy myślowy flow da się przenieść 1:1 na papier i to jest niestety ten przypadek. Daję 4/10, bo trzy z 25 opowiadań mnie zaciekawiły, choć ich lektura była mimo tego ciężarem. Forma jest po prostu zła.

Niestety tych opowiadań nie da się czytać bez bólu zębów. Chylę głowę przed Beksińskim, że miał w sobie tyle samokrytyki, że schował je do szuflady. Nie każdy artysta spełnia się na kilku obszarach i to jest świetny tego przykład. Przeczytawszy pierwsze opowiadanie, byłam zaciekawiona ale z każdym następnym pogłębiało się jedynie pytanie "po co". Wszystkie utwory opierają...