Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Samar Yazbek na kartach swojej książki zabiera nas w brutalną i niebezpieczną podróż wraz ze swoimi wspomnieniami z trzech wypraw do Syrii, które odbyła w latach 2012 i 2013. Czytanie tych wspomnień, historii o wielkim cierpieniu oraz opowieści burzących krew w żyłach to nic innego jak ciągłe obcowanie ze śmiercią. Strona po stronie.

Zagłębiając się w tę książkę można odnieść wrażenie, że Syria w oczach autorki jest zarówno miłością (cierpiąc z tęsknoty za domem na wygnaniu), jak i przekleństwem (doświadczając tego, w co jej ojczyzna została przemieniona). Od pokojowych demonstracji w walce o swobody poprzez rewolucję ludzi marzących o wolności i sprawiedliwości, do wojny religijnej, która stała się interesem. Od słów "Trzeba obalić reżim", do haseł "Nie ma żadnego bóstwa oprócz Boga, a Mahomet jest jego prorokiem". Od umiarkowanego sufizmu, dominującego w społeczeństwie syryjskim przed wojną, do ekstremistycznego salafizmu, nawołującego do oczyszczenia islamu z wszelkich późniejszych naleciałości. I wreszcie od wspaniałych miast, jednych z najstarszych na świecie, po zgliszcza, zniszczone i rozgrabione zabytki oraz spalone biblioteki z bezcennymi tytułami starożytnych dzieł.

To, co dzieje się w Syrii, jak słusznie konkluduje autorka, nie jest niczym nowym w dziejach ludzkości. Różnica polega na tym, że teraz historia ludobójstwa rozgrywa się na oczach całego świata. Globalne media emitują brutalne świadectwa tych wydarzeń, a każde kolejne doniesienie o użyciu broni chemicznej, bombardowaniu, samobójczym ataku czy dekapitacji za złamanie zasad szariatu, posyła w nicość poprzednie. Wojna domowa w Syrii przedstawiona w książce Samar Yazbek to istny teatr szaleńców i upadek człowieczeństwa.

Samar Yazbek na kartach swojej książki zabiera nas w brutalną i niebezpieczną podróż wraz ze swoimi wspomnieniami z trzech wypraw do Syrii, które odbyła w latach 2012 i 2013. Czytanie tych wspomnień, historii o wielkim cierpieniu oraz opowieści burzących krew w żyłach to nic innego jak ciągłe obcowanie ze śmiercią. Strona po stronie.

Zagłębiając się w tę książkę można...

Książka Daoud’a Hari’ego, choć pozornie „mała” i wydawałoby się „łatwa” do przebrnięcia w kilka godzin, jest w rzeczywistości niewielką książką o wielkim cierpieniu. Opowiada historię człowieka, wplecioną w tragiczne i niewyobrażalne z europejskiego punktu widzenia wydarzenia z trwającej od 2003 roku wojny domowej w Sudanie.

„Tłumacz z Darfuru” to opowieść i zarazem przerażające świadectwo terroru i przemocy w najdzikszej i najbardziej odczłowieczonej postaci. Hari, na kartach swojej książki, otwiera przed nami cząstkę świata, który dla zdecydowanej większości z nas jest obcy, a dla wielu w ogóle nieznany. Przywraca pamięć o ofiarach oraz o miejscach takich jak Darfur, zapomnianych przez świat. Opowiada niezwykle przejmująco, dokładnie i z ogromną dozą empatii, odciskając piętno na czytelniku na długi czas.

Książka Daoud’a Hari’ego, choć pozornie „mała” i wydawałoby się „łatwa” do przebrnięcia w kilka godzin, jest w rzeczywistości niewielką książką o wielkim cierpieniu. Opowiada historię człowieka, wplecioną w tragiczne i niewyobrażalne z europejskiego punktu widzenia wydarzenia z trwającej od 2003 roku wojny domowej w Sudanie.

„Tłumacz z Darfuru” to opowieść i zarazem...

„Amundsen! Samo to nazwisko niesie pieśń arktycznych wiatrów, tajemnicę spowitych bielą miejsc na ziemi. Spośród wszystkich ludzi tylko on jeden stanął na obu wierzchołkach naszego wirującego świata. Od dzieciństwa poświęcił życie odludnym szlakom polarnym, a gdy jako zaprawiony w bojach stary człowiek ruszył samolotem na wyprawę ratunkową w białą ciszę, jego ukochana kraina śniegu wreszcie się o niego upomniała„.

Te wspaniałe słowa o Roaldzie Amundsenie opublikowane przez „Popular Science Monthly” w grudniu 1928 roku, choć gloryfikują norweskiego badacza i odkrywcę, nijak mają się do jego życia, dokonań oraz ich oceny, zarówno przez ówczesnych, jak i współczesnych ludzi.

Ludzie sukcesu zazwyczaj bywają o wiele bardziej skomplikowani aniżeli ich stereotypowe portrety, a Stephen R. Brown skutecznie się z nimi rozprawia. Amundsen pomieścił bowiem w swych pięćdziesięciu kilku latach życia taką ilość wypraw, zaszczytów, triumfów, porażek, frustracji i niebezpieczeństw, że można by obdzielić nimi kilku równie ambitnych śmiałków. Tymczasem stają się one trudnymi do wyobrażenia, kiedy uzmysłowimy sobie, że przytrafiły się jednemu człowiekowi. Amundsen żył tak jak tego pragnął, nie tak jak chciałoby tego wielu ludzi lub wymagały czasy, w których przyszło mu żyć. Spełnił wszystkie swoje młodzieńcze marzenia, a dopełnieniem jego barwnej i nietuzinkowej historii jest również to, w jaki sposób zszedł z tego świata – ginąc w dramatycznych okolicznościach akcji ratunkowej, której podjął się na rzecz swojego byłego towarzysza, a wówczas największego przeciwnika, po raz ostatni będąc w centrum uwagi.

Książka Browna, z każdą kolejną stroną umocni nas w przekonaniu, że Roald Amundsen w pełni zasługuje na miano jakim obdarzyła go ówczesna prasa – „ostatniego z wikingów”.

„Amundsen! Samo to nazwisko niesie pieśń arktycznych wiatrów, tajemnicę spowitych bielą miejsc na ziemi. Spośród wszystkich ludzi tylko on jeden stanął na obu wierzchołkach naszego wirującego świata. Od dzieciństwa poświęcił życie odludnym szlakom polarnym, a gdy jako zaprawiony w bojach stary człowiek ruszył samolotem na wyprawę ratunkową w białą ciszę, jego ukochana...