Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż, po przeczytaniu bodajże 5 tomów mogę stwierdzić, że pozycje Pratchetta nie są po prostu dla mnie. Najlepsza do tej pory okazała się nowela Straż! Mort zupełnie mi nie podeszła, natomiast te cykle o wiedźmach w ogóle nie dokończyłem czytać, porzuciłem gdzieś w 1/3.
Najbardziej mnie drażni powtarzalność i przewidywalność wydarzeń w tomach ze świata dysku oraz infantylne, typowo gimnazjalne poczucie humoru. Ot takie zachodnie przygody Jakuba Wędrowycza, treść bardzo inna, ale efekt podobny.
Pozycja nie dla każdego.

Cóż, po przeczytaniu bodajże 5 tomów mogę stwierdzić, że pozycje Pratchetta nie są po prostu dla mnie. Najlepsza do tej pory okazała się nowela Straż! Mort zupełnie mi nie podeszła, natomiast te cykle o wiedźmach w ogóle nie dokończyłem czytać, porzuciłem gdzieś w 1/3.
Najbardziej mnie drażni powtarzalność i przewidywalność wydarzeń w tomach ze świata dysku oraz infantylne,...

Czy zespół LC świadomie godzi się na sztuczne zawyżanie noty przez nie istniejących czytelników?? Nie rozumiem, ale to nie powinno mieć racji bytu. Ta powieść to kawałek drewna, nie dajcie się zwieść fałszywym recenzjom.

Czy zespół LC świadomie godzi się na sztuczne zawyżanie noty przez nie istniejących czytelników?? Nie rozumiem, ale to nie powinno mieć racji bytu. Ta powieść to kawałek drewna, nie dajcie się zwieść fałszywym recenzjom.

Książki ze stajni Zapomnianych Krain należałoby oceniać odrębnie, bez porównywania ich do klasyków literatury fantasy.
Aczkolwiek, rzeka życia płynie czy tego chcemy, czy nie, w czasie kiedy człowiek zagłębia się w lekturę. Bez znaczenia jaką.
Tu stronice wyglądają tak, że wypełnia je akcja i pojedynki, przerywane jakimś potyczkami słownymi i ponownie wracamy do takiej czy innej akcji lub pościgu. Nie ma tu miejsca na głębie. W porównaniu z innymi dziełami z tej serii, to zostały tu nakreślone charaktery oraz motywacje postaci, jednak bardzo naiwnie. I tak fabuła się wlecze, poprzecinana jedynie kolejnymi potyczkami i niby dzieje się, a jakby się nic nie działo. Książka się kończy, a człowiek nie czuje żadnej różnicy.Tak jakbyś obejrzał jakiegoś sensacyjniaka z Seagalem, ziewnął, przeciągnął się i zapomniał. Lektura w pewnym sensie urywa się wraz z kolejnym pojedynkiem i chyba tylko historia kolejnego tomu może pomóc, jednak pisana przez innego autora, to nie jestem pewien czego oczekiwać...

Ogólnie rzec biorąc, myślę, iż wspomniane powieści z Zapomnianych Krain były dobre kiedyś, w latach 90-tych, kiedy to przeżywały swój złoty wiek, a młodzież zagrywała się w papierowe przygody D&D czy ich komputerowe odpowiedniki. Dziś są już nieco nie aktualne, a nadmiar powieści fantasy (całkiem dobrych) na rynku tylko zniechęca do czytania czegokolwiek o tak przestarzałej formule. Może i słusznie? Może o zapomnianych krainach powinno się już zapomnieć?

5 wystawiam z sentymentu dla Podmroku i mrocznych elfów, które to w przeszłości zawsze pobudzały moją wyobraźnię :)

Książki ze stajni Zapomnianych Krain należałoby oceniać odrębnie, bez porównywania ich do klasyków literatury fantasy.
Aczkolwiek, rzeka życia płynie czy tego chcemy, czy nie, w czasie kiedy człowiek zagłębia się w lekturę. Bez znaczenia jaką.
Tu stronice wyglądają tak, że wypełnia je akcja i pojedynki, przerywane jakimś potyczkami słownymi i ponownie wracamy do takiej czy...