Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to druga książka Irvina D. Yaloma, którą przeczytałam i muszę przyznać, że bardzo mnie poruszyła. Po raz pierwszy mi się zdarzyło, że miałam ochotę płakać już na dziewiątej stronie, ale ostatecznie wytrzymałam aż do czterysta dwudziestej trzeciej.
Julius to ponad sześćdziesięcioletni psychiatra, który dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory. Philip to jeden z jego byłych pacjentów, któremu Julius nie zdołał pomóc, pomimo trzech lat terapii. Ich spotkanie po latach spowoduje niemały zamęt w życiu ich obu, ale może też im przynieść wiele korzyści.
Dzięki tej książce poznałam najważniejsze fakty z życia Arthura Schopenhauera i jego filozofię w sposób znacznie przystępniejszy niż, gdybym miała czytać jego dzieła (choć może kiedyś się nimi zajmę). Pomimo że Schoenhauer był samotnikiem i mizantropem, niektóre jego myśli uważam za bardzo przydatne - na przykład, że poczucie własnej wartości powinno pochodzić z naszego wnętrza, a nie z tego, co posiadamy (bo rzeczy przez nas posiadane z czasem zaczynają posiadać nas) ani z tego, co myślą o nas inni (bo na to nie mamy wpływu).
Znaczna część akcji rozgrywa się podczas terapii grupowej prowadzonej przez Juliusa, a wielki talent pisarski autora sprawił, że rozmowy między bohaterami śledziłam z prawdziwym zainteresowaniem. Polecam tę książkę tym, którzy interesują się filozofią oraz psychiatrią i chcieliby poznać sposób działania terapii grupowej, a przy tym lepiej zrozumieć relacje między ludźmi i siebie.

Jest to druga książka Irvina D. Yaloma, którą przeczytałam i muszę przyznać, że bardzo mnie poruszyła. Po raz pierwszy mi się zdarzyło, że miałam ochotę płakać już na dziewiątej stronie, ale ostatecznie wytrzymałam aż do czterysta dwudziestej trzeciej.
Julius to ponad sześćdziesięcioletni psychiatra, który dowiaduje się, że jest śmiertelnie chory. Philip to jeden z jego...