Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lektura tej CUDownej książki była dla mnie szczególnie poruszająca. Gdybym miała napisać o niej najkrócej, jak potrafię, napisałabym tylko:
Emocjonalnie wstrząsająca.
Istnieją książki, które mają w sobie ukrytą taką dozę niepokoju, którego na pierwszy rzut oka wcale nie widać, że łapią za gardło i trzymają tak przez lata. Do tej pory trafiłam tylko na jedną taką historię. Ta jest druga. Typ najbardziej poruszający. Typ, według mnie, najrzadszy. Niebezpieczny. I tym niebezpieczeństwem tak słodko kuszący.
.
Stoję w tłumie ludzi. Stoimy na urwisku. Głosy zlewają się w jeden - głos tłumu. Tłum gęstnieje i tłum krzyczy. Szepty nakładają się na siebie i oplatają mnie ciasno, bardzo ciasno. Już chcę się wyrwać, już robię krok naprzód, już odwracam głowę w stronę drogi. Małe płomyki migoczą mi przed oczami.
„Idzie, idzie, idzie…” - wiatr unosi pomruk tłumu.
Jeszcze długo widzę jego delikatną, zastygłą twarz. Jeszcze długo przechodzi mnie dreszcz, gdy przypominam sobie jego wzrok odbijający nicość. Jeszcze po latach wspominam. I jak wszyscy, którzy byli świadkami tamtych wydarzeń, przerażona, wierzę. Chociaż na usta ciśnie się niewiara. I cisną się imiona, których nigdy nie zapomnę. Isaac, Hugo, Anne. Alan, Julia, Delphine. Imiona napływają do mnie strumieniem.
.
Natknęliście się teraz na tę książkę. Cud czy przypadek? Niezależnie w co wierzycie… Nie lekceważcie tego, że właśnie w tej chwili stanęła na Waszej drodze❤️
Zaczytana.querida

Lektura tej CUDownej książki była dla mnie szczególnie poruszająca. Gdybym miała napisać o niej najkrócej, jak potrafię, napisałabym tylko:
Emocjonalnie wstrząsająca.
Istnieją książki, które mają w sobie ukrytą taką dozę niepokoju, którego na pierwszy rzut oka wcale nie widać, że łapią za gardło i trzymają tak przez lata. Do tej pory trafiłam tylko na jedną taką historię....

Zaraz wzejdzie słońce
Już czuję na policzkach pierwsze miękkie promienie
I mrużę oczy od ciepłego blasku

Chociaż jeszcze ukryty za horyzontem
Ten wschód jest tak pewny
Jak to
Że już nigdy więcej się nie spotkamy

🌻„Zanim odejdziesz” - Klaudia Bianek🌻

Oddycham głęboko. Czuję na sobie jego wzrok. Wszystkie nieprzypadkowe spojrzenia. Te szybkie, ukradkowe, niczym mrugnięcie okiem, następujące niespokojnie jedno po drugim. Dotykają mnie jak malutkie igiełki. I te powolne, zawieszone na mnie chwilę za długo. Skupione, ciemne, spod przymkniętych powiek. Zamyślone, szczere. Za każdym razem przerwane. Zaczynają palić skórę i… gasną.
W pokoju panuje zupełna cisza. On jakby wstrzymał oddech w momencie przekroczenia progu. I tylko czasami, gdy dociska mocniej ołówek do płótna, cichy szum rysika uświadamia mi, że tutaj jest.
Obiecał.
_
Tak dawno nie widziałam miasta o wschodzie słońca. Dochodzi 6 rano. Postanowiłam wyjść na spacer wcześniej niż zwykle. Nacieszyć budzącym się do życia miastem. Nogi same zaprowadziły mnie na most Rocha. Oparłam dłonie o barierkę, zamknęłam oczy i ostrożnie wychyliłam się do przodu. Ogarnął mnie spokój. Powoli uniosłam powieki i, ponownie przyzwyczajając wzrok do światła, zaczęłam wpatrywać się w połyskującą taflę Warty. Wtedy ich zauważyłam. Stali krok od siebie. On… wyraźnie młodszy, uroczo chłopięcy. Ona… jakby zrzuciła maskę i pierwszy raz od dawna była naprawdę sobą. Oni razem… jak zderzenie dwóch światów. Ale gdy się na nich patrzyło, nie sposób było nie odnieść wrażenia, że ktoś te światy zważył w dłoniach i zderzył ze sobą zupełnie nieprzypadkowo.
Gdy zaczęła grać muzyka, wszyscy zgodnie odwróciliśmy głowy w jej kierunku. Zanim ruszyli przed siebie, udało mi się usłyszeć końcówkę ich rozmowy. A może tylko to sobie wymyśliłam. Jestem jednak niemal pewna, że wiatr niósł wtedy te słowa…
- Obiecujesz?
- Obiecuję.
_
Przeczytałam ostatnio 3 najnowsze książki Klaudii Bianek.
Do pierwszej z nich napisałam blurb.
Druga - dosłownie zmieniła nasze życie.
A na trzecią właśnie patrzycie. Objęłam ją patronatem medialnym🥹
I jeśli tak zaczyna się mój rok czytelniczy, to co będzie dalej! Lepszego początku nie mogłam sobie wymarzyć.
„Zanim odejdziesz” - dzisiejsza premiera, moje czytelnicze „dziecko”. Romans, który rozgrzeje wszystkie serca pragnące miłości.
Klaudia - gratuluję! I dziękuję za szansę na dołożenie kawałka siebie do kolejnej Twojej historii, która niebawem ożyje w sercach wielu i żyć tam będzie jeszcze długo!😍
_
Zanim odejdziecie
Gdzieś do swoich obowiązków
I znikniecie mi w tłumie
Zapiszcie dzisiaj ten jeden
Jedyny tytuł
- „Zanim odejdziesz”
❤️
Zaczytana Querida

Zaraz wzejdzie słońce
Już czuję na policzkach pierwsze miękkie promienie
I mrużę oczy od ciepłego blasku

Chociaż jeszcze ukryty za horyzontem
Ten wschód jest tak pewny
Jak to
Że już nigdy więcej się nie spotkamy

🌻„Zanim odejdziesz” - Klaudia Bianek🌻

Oddycham głęboko. Czuję na sobie jego wzrok. Wszystkie nieprzypadkowe spojrzenia. Te szybkie, ukradkowe, niczym mrugnięcie...

Wiecie, czego najbardziej nie lubię w świątecznych książkach?
Tego, że większość z nich wcale nie jest świąteczna! Akcja toczy się jak w każdej innej książce, z tym wyjątkiem, że na początku lub na końcu wkraczają ŚWIĘTA. Jeden rozdział. Żeby nie przesadzić, ma się rozumieć. I żeby, Boże broń, nie poczuć świątecznego klimatu. Tego zawsze obawiam się najbardziej. Że te wyczekane, bożonarodzeniowe książki, świąteczne będą tylko z nazwy…

I chociaż często spotykało mnie rozczarowanie - tym razem oddycham z ulgą🥹 Jaki to był cudowny, świąteczny romans. CUDOWNY! Wiecie, z czyimi książkami najbardziej mi się skojarzył? Podczas lektury czułam się tak, jakbym czytała świąteczną książkę Emily Henry. Brakującą i nieistniejąca, której tak bardzo potrzebowałam😍

Widzę ich, jak milczą podczas pierwszego lotu.
Widzę ich, jak biegną razem przez lotnisko dziesięć lat później.
Widzę ich, jak stoją pod jemiołą - rozbawieni i przerażeni jednocześnie.
Widzę ich, jak zrezygnowani opadają na plastikowe krzesła.
Widzę ich, jak ze zmarszczonymi czołami śledzą informacje na temat śnieżycy.
Widzę ich. Widzę spojrzenia, gesty, niepewność, nadzieję, oddanie, wsparcie, bezsilność, złość, rozpacz…

Widzę to wszystko i widzę ich przed sobą. Jakby naprawdę istnieli. Jakby to ode mnie zależało powodzenie misji „zdążyć do domu na święta”, chociaż dobrze wiem, że mogę tylko patrzeć. Widzę ich, uśmiecham się i wzruszam…

Bo zabrali mnie w podróż, z której nie chciałam wracać.
Wracam jednak, ale tylko po to, żeby Wam powiedzieć:

Pakujcie się. Samolot zaraz nam odleci. Musicie być na jego pokładzie. Musicie❤️

Zaczytana Querida

Wiecie, czego najbardziej nie lubię w świątecznych książkach?
Tego, że większość z nich wcale nie jest świąteczna! Akcja toczy się jak w każdej innej książce, z tym wyjątkiem, że na początku lub na końcu wkraczają ŚWIĘTA. Jeden rozdział. Żeby nie przesadzić, ma się rozumieć. I żeby, Boże broń, nie poczuć świątecznego klimatu. Tego zawsze obawiam się najbardziej. Że te...