Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Popełniłam zbrodnię, ponieważ najpierw zakochałam się w filmie, a dopiero parę lat później przeczytałam książkę. Być może fakt ten spowodował, że oceniłam powieść jako "dobrą", nie "bardzo dobrą". Z sentymentu do bohaterów, fabuły czy przedstawionego w filmie środowiska w ogóle postanowiłam sięgnąć po książkę (aha, najpierw przeczytałam Trainspotting Zero, co również mogło wpłynąć na moją ocenę; odczuwam wrażenie, iż Welsh swoją najnowszą część napisał zdecydowanie lepiej, niż pierwszą...).

Pewien niedosyt jest i nie do końca potrafię sprecyzować, z czego on wynika. Tłumaczenie też pozostawia wiele do życzenia... Nie mówię już o stylizowaniu języka, z czego zaciekle tłumaczy się pan Polak. Nie potrafiłam pogodzić się z tym, że zamiast Spud'a jest Kartofel, zamiast Renta jest Czynsz, zamiast Begbiego jest Żeber. I tak dalej...

W każdym razie, wydarzenia przedstawione w książce są tak absurdalne, a zarazem tak prawdziwe, że nie sposób przejść obok tej pozycji obojętnie. Uwielbiam poczucie humoru oraz prostotę, dzięki której wyrażone jest wszystko.

Popełniłam zbrodnię, ponieważ najpierw zakochałam się w filmie, a dopiero parę lat później przeczytałam książkę. Być może fakt ten spowodował, że oceniłam powieść jako "dobrą", nie "bardzo dobrą". Z sentymentu do bohaterów, fabuły czy przedstawionego w filmie środowiska w ogóle postanowiłam sięgnąć po książkę (aha, najpierw przeczytałam Trainspotting Zero, co również mogło...

O Twardochu wiele powiedzieć nie mogę - to jedyna książka Ślązaka, z którą miałam do czynienia. Nie mniej jednak, zakochana jestem w narracji. Z początku wręcz irytującej, z czasem zaś świadczącej o wysokim kunszcie pisarza. A wulgaryzmy i przepełnione brzydotą opisy? Dodają lekturze swoistego uroku.

Co do tytułowego Króla... Hipnotyzuje nie tylko bohaterów książki. Mimo iż brutalny, bezwzględny i obskurny, budził we mnie zachwyt. Mogę się tylko domyślać, że taki właśnie efekt Twardoch chciał osiągnąć.

O Twardochu wiele powiedzieć nie mogę - to jedyna książka Ślązaka, z którą miałam do czynienia. Nie mniej jednak, zakochana jestem w narracji. Z początku wręcz irytującej, z czasem zaś świadczącej o wysokim kunszcie pisarza. A wulgaryzmy i przepełnione brzydotą opisy? Dodają lekturze swoistego uroku.

Co do tytułowego Króla... Hipnotyzuje nie tylko bohaterów książki. Mimo...

Część osób zarzuca książce "hollywoodzkość", niejapońskie odwzorowanie ówczesnych realiów... Mimo tego, iż Kraj Kwitnącej Wiśni to państwo, które kocham, nie zważam na elementy rodem z Hollywoodu, które do swej powieści wprowadził Golden (być może zupełnie nieświadomie). "Wyznania gejszy" to po prostu tak niesamowita i magiczna lektura, że nie sposób oceniać ją w sposób racjonalny, patrząc przez pryzmat zaledwie suchych faktów.

Myślę, że gdyby książka nie nawiązywała do gejsz, które wpisują się w japońską kulturę, nigdy bym się nią nie zainteresowała - to nie jest literatura dla mnie. Nie mniej jednak nie żałuję żadnej chwili poświęconej lekturze tego dzieła i z pewnością jeszcze kiedyś po nie sięgnę.

Część osób zarzuca książce "hollywoodzkość", niejapońskie odwzorowanie ówczesnych realiów... Mimo tego, iż Kraj Kwitnącej Wiśni to państwo, które kocham, nie zważam na elementy rodem z Hollywoodu, które do swej powieści wprowadził Golden (być może zupełnie nieświadomie). "Wyznania gejszy" to po prostu tak niesamowita i magiczna lektura, że nie sposób oceniać ją w sposób...

"Metro 2035" w niczym nie przypomina pierwszej części. Pomijam oczywiście drugi tom, bo brakuje w nim Artema (Hunter skradł moje serce, ale nie o tym).

Zasadniczą różnicą w obu tekstach jest sposób, w jaki autor kreuje głównego bohatera. Już na pierwszy rzut oka można dostrzec, jak bardzo charakter Artema uległ zmianie, choć może lepiej byłoby powiedzieć - cechy jego osobowości (niekoniecznie te pozytywne) po prostu się uwydatniły.

Kolejną, istotną kwestią to brak przygód jako takich. Brak mutantów, brak metra w metrze. Mimo że fabuła prowadzi czytelnika po kolejnych rozdziałach, uniemożliwia oderwanie od książki, to i tak pozostawia pewien niedosyt. Więcej tu paniki, Artema-zbawiciela, mniej zaskakujących wydarzeń, które na długo pozostałyby w pamięci.

Tak czy inaczej - byłam i nadal jestem zafascynowana. Całe uniwersum to miłość mojego życia i nie wiem, co musiałby stworzyć Głuchowski, żebym się do niego zraziła.

"Metro 2035" w niczym nie przypomina pierwszej części. Pomijam oczywiście drugi tom, bo brakuje w nim Artema (Hunter skradł moje serce, ale nie o tym).

Zasadniczą różnicą w obu tekstach jest sposób, w jaki autor kreuje głównego bohatera. Już na pierwszy rzut oka można dostrzec, jak bardzo charakter Artema uległ zmianie, choć może lepiej byłoby powiedzieć - cechy jego...

Jeden z najwspanialszych tomów poezji. Wędrówka po piekle Dantego w towarzystwie demonów (także tych wewnętrznych). Mnóstwo cierpienia, smutku i grozy.

Miciński tworzy obrazy niezwykle plastyczne, które dają się poznać wszystkimi zmysłami. Wciąga w mroczne zakamarki swojego umysłu.

Jeden z najwspanialszych tomów poezji. Wędrówka po piekle Dantego w towarzystwie demonów (także tych wewnętrznych). Mnóstwo cierpienia, smutku i grozy.

Miciński tworzy obrazy niezwykle plastyczne, które dają się poznać wszystkimi zmysłami. Wciąga w mroczne zakamarki swojego umysłu.

Arcydzieło o pozornie doskonałej rzeczywistości, o złudnie perfekcyjnej Europie, która przekształciła się w jednogłośnie brzmiącą machinę. Machinę do usuwania brzydoty w ogóle.

Książka pochłonęła mnie całkowicie - przeczytałam ją w niecałe trzy dni.

Arcydzieło o pozornie doskonałej rzeczywistości, o złudnie perfekcyjnej Europie, która przekształciła się w jednogłośnie brzmiącą machinę. Machinę do usuwania brzydoty w ogóle.

Książka pochłonęła mnie całkowicie - przeczytałam ją w niecałe trzy dni.