Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Taka laurka komunistycznego świętego. Ciężko się to czyta, bo nie wiadomo, gdzie propaganda, gdzie tendencja, a gdzie garść ciekawych faktów. Ot urodził się, zawsze był dzielny, prawy, lubiany, wrażliwy, bohaterski, wspaniały, podziwiany, no święty... A w tle coś o Mongolii i historii, ale podlane paskudnie propagandowym sosem. Trudno czerpać przyjemność z tej lektury.

Taka laurka komunistycznego świętego. Ciężko się to czyta, bo nie wiadomo, gdzie propaganda, gdzie tendencja, a gdzie garść ciekawych faktów. Ot urodził się, zawsze był dzielny, prawy, lubiany, wrażliwy, bohaterski, wspaniały, podziwiany, no święty... A w tle coś o Mongolii i historii, ale podlane paskudnie propagandowym sosem. Trudno czerpać przyjemność z tej lektury.

Fatalna, nachalna, stronnicza, czarno-biała. To nie jest reportaż, tylko socrealistyczne dzieło z tezą.
Autor nawet nie sili się na odrobinę szarości. Kolejne postacie wygłaszają absurdalne monologi i na jednym oddechu obnażają swoją małostkowość lub wzniosłość - zależnie od tego po której stronie stoją. Niby autor ma dobry warsztat, a jednak całość wyszła bardzo topornie. Po kilkudziesięciu stronach trzeba się zmuszać, aby czytać dalej.
Nie spodziewałem się, że Czarne może wydać taki gniot.

Fatalna, nachalna, stronnicza, czarno-biała. To nie jest reportaż, tylko socrealistyczne dzieło z tezą.
Autor nawet nie sili się na odrobinę szarości. Kolejne postacie wygłaszają absurdalne monologi i na jednym oddechu obnażają swoją małostkowość lub wzniosłość - zależnie od tego po której stronie stoją. Niby autor ma dobry warsztat, a jednak całość wyszła bardzo topornie....

Dobra, smutna książka o starości, samotności i umieraniu. O Hucie niewiele, tyle, co niezbędne by naszkicować tło.

Dobra, smutna książka o starości, samotności i umieraniu. O Hucie niewiele, tyle, co niezbędne by naszkicować tło.