Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie warta przeczytania, stawia pewne sprawy w innym świetle. Autor nie chce wybielać swojej historii, a jedynie się nią podzielić. Jeśli ktoś interesuje się historią II wojny światowej i chciałby dowiedzieć się czegoś więcej, to z pewnością się nie zawiedzie. Należy się jednak nastawić na to, że nie będą to suche fakty, a rozterki i przeżycia osadzone w wojennej rzeczywistości,

Zdecydowanie warta przeczytania, stawia pewne sprawy w innym świetle. Autor nie chce wybielać swojej historii, a jedynie się nią podzielić. Jeśli ktoś interesuje się historią II wojny światowej i chciałby dowiedzieć się czegoś więcej, to z pewnością się nie zawiedzie. Należy się jednak nastawić na to, że nie będą to suche fakty, a rozterki i przeżycia osadzone w wojennej...

Nie jestem fanką romansów, emocje bohaterów zawsze wydają mi się zbyt odległe, a ich losy zbyt oczywiste. W przypadku ,,Kolaborantki" było inaczej, jednak wciąż zbyt baśniowo. Z jednej strony czułam dreszczyk emocji, ich płomienne uczucia, z drugiej wszystko działo się tak szybko. Nie mogłam do końca pogodzić się z tym, jak szybko główna bohaterka przeszła od odmowy przyjęcia czegokolwiek od Niemca do romansu z nim. Można jednak przymknąć na to oko, podobnie jak na fakt z jaką łatwością udaje się Vivienne ukryć prawie codzienne wizyty niemieckiego oficera w swoim domu. Rozumiem, że przychodził już po godzinie policyjnej, ale wychodził o świcie, aż dziw, że nikt go wtedy nie widział. Bardzo zastanawiająca jest też dla mnie sprawa z anonimowym listem, już na początku okupacji Vivienne została wciągnięta w krąg podejrzanych o romans kobiet, dostaje anonim i... no właśnie tu sprawa się kończy. Mam wrażenie, że ten wątek piętnowania jej przez społeczeństwo, zostaje kompletnie zapomniany, a ludzie zupełnie przestali zwracać na nią uwagę. W tak małej społeczności powinien być także zauważalny jej nagły brak udziału w mszach. Na pełnej podejrzeń wysepce, zwłaszcza w świetle wcześniejszych oskarżeń o romans z Niemcem, byłoby to uważane za potwierdzenie jej nieczystego sumienia.
Niemniej, książka urzekła mnie swoją prostotą, tym w jaki sposób autorka wykreowała obraz okupacji, tak różnej od tej w Polsce. Powieść zyskuje też dużo dzięki formie, wycięte z życia bohaterki historie, opowiedziane czasem teraźniejszym pozwalają zbudować z nią więź, nadają poczucia intymności, trochę jakbyśmy czytali je pamiętnik.
Ciężko powiedzieć, czy ta książka zachęciła mnie do czytania romansów, ale jedno jest pewne, nie zniechęciła mnie.

Nie jestem fanką romansów, emocje bohaterów zawsze wydają mi się zbyt odległe, a ich losy zbyt oczywiste. W przypadku ,,Kolaborantki" było inaczej, jednak wciąż zbyt baśniowo. Z jednej strony czułam dreszczyk emocji, ich płomienne uczucia, z drugiej wszystko działo się tak szybko. Nie mogłam do końca pogodzić się z tym, jak szybko główna bohaterka przeszła od odmowy...

Po przeczytaniu ostatniego zdania, jeszcze dłuższą chwilę siedziałam ze wzrokiem utkwionym w ścianę. Akcja była intensywna, wyczekiwałem końca, bo chciałam wiedzieć jak zakończą się losy bohaterów, ale kiedy nadszedł, było mi cieżko. Nie mogłam zebrać myśli, czym wypełnić pustkę jaką zostawia po sobie ta książka? Uzależnia od siebie, ten dreszczyk emocji, niepewność losu bohaterów, działają tu jak narkotyk. Zdecydowanie nie jest to książka czytana dla rozrywki, ale wciąż warta przeczytania. Genialne przemyślenia, genialna narracja. Wszystkim pytającym czy czytać, odpowiadam zdecydowane tak. Należy się jednak przygotować na obgryzanie paznokci i przyspieszone bicie serca.

Po przeczytaniu ostatniego zdania, jeszcze dłuższą chwilę siedziałam ze wzrokiem utkwionym w ścianę. Akcja była intensywna, wyczekiwałem końca, bo chciałam wiedzieć jak zakończą się losy bohaterów, ale kiedy nadszedł, było mi cieżko. Nie mogłam zebrać myśli, czym wypełnić pustkę jaką zostawia po sobie ta książka? Uzależnia od siebie, ten dreszczyk emocji, niepewność losu...