Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka przenosi nas w świat dość typowej angielskiej rodziny. Ojciec, córka i macocha żyją w jak największym porządku, dopóki ktoś go nie zakłóca. Klarysa, czyli wspomniana macocha, kocha dziecko ponad wszystko i stara się nie dopuścić, aby stała się mu jakakolwiek krzywda. W obrotach życia codziennego następuje wyzwanie, które po części scala, a po części podziela rodzinę i przyjaciół, którzy z reguły stoją za nimi murem. Zbrodnia, mogłoby się wydawać, jest dosyć błaha i korzystna, jednakże, kryją się za tym inne priorytety warte odkrycia.
Historia wciągająca, mimo braku zdecydowanego protagonisty, czytaj- detektywa, a w dodatku lekka i poręczna (książka). Poza tym uważam, że do samego końca ciężko odgadnąć prawdziwe oblicze niektórych osób.

Tradycyjnie godne polecenia!

Autorka przenosi nas w świat dość typowej angielskiej rodziny. Ojciec, córka i macocha żyją w jak największym porządku, dopóki ktoś go nie zakłóca. Klarysa, czyli wspomniana macocha, kocha dziecko ponad wszystko i stara się nie dopuścić, aby stała się mu jakakolwiek krzywda. W obrotach życia codziennego następuje wyzwanie, które po części scala, a po części podziela...

Połączenie monsieur Poirota z mitologicznymi pracami jego wielkiego imiennika jest pomysłem wcale bystrym i wcale nie łatwym. Mimo, że książka dzieli się na 12, raczej krótkich, historii, to autorka musiała w jakiś sposób to połączyć, tak aby nic się ze sobą nie gryzło. Czy jej się to udało? Ktoś zadaje sobie takie pytanie? Zalecam spojrzeć wtenczas na imię i nazwisko autorki. Skoro już wiemy, że się udało, to przejdę do bezpośrednich podobieństw między pracami tych dwóch herosów. Ten belgijski Herkules bynajmniej nie zabił swojej rodziny i nie jest on tutaj na posługi Hery i króla Eurysteusza. Postanowił on zwieńczyć swoją karierę właśnie takimi, alegoryczno-metaforycznymi zagadkami. Z początku, Herakles (Herkules- rzym.) miał do wykonania dziesięć prac, jednakże król nie uznał mu dwóch, toteż musiał on wykonać jeszcze dwie kolejne. Poirot nie miał z tym problemu. Nie podlegał niczyjej jurysdykcji. Niczyjej prócz swojej, zapewne bardzo surowej. Postanowił wypełnić wszystkie prace w czasach teraźniejszych. Niezawodny, błyskotliwy i nierzadko przeraźliwie okrutny i nieskrupulatny, a jednak wciąż niesamowicie pedantyczny, pokonuje przeciwności nałożone przez życie i ludzi. W zasadzie, tylko z jednym opowiadaniem miałem problem. Nie będę pisał z którym, ponieważ wiem dobrze, że coś odgórnie zapowiedzianego przenosi się na innych wręcz impulsywnie. Miałem problem z wyobrażeniem sobie miejsca akcji. Jednakże cała reszta była zupełnie bezproblemowa. Postaci, które się pojawiają w historiach są bardzo plastyczne i miło się przekłada przez to kolejne kartki. Sam Poirot stał się w naszej kulturze postacią niejako żywą, a przynajmniej ówcześnie żyjącą. Dzięki wkładowi autorki, która przypomnijmy, nie pałała sympatią do detektywa, zyskał on status absolutnej legendy literatury, a autorce hołd złożyli wszyscy ci, którzy jej książki kupili w tak rekordowym nakładzie. Bez wątpienia godne polecenia!

Połączenie monsieur Poirota z mitologicznymi pracami jego wielkiego imiennika jest pomysłem wcale bystrym i wcale nie łatwym. Mimo, że książka dzieli się na 12, raczej krótkich, historii, to autorka musiała w jakiś sposób to połączyć, tak aby nic się ze sobą nie gryzło. Czy jej się to udało? Ktoś zadaje sobie takie pytanie? Zalecam spojrzeć wtenczas na imię i nazwisko...

Przed Poirotem być może najtrudniejsze zadanie w jego karierze. Nie walczy on z jednym złoczyńcą a aż z czterema! Są to umysły tak tęgie jak sam słynny detektyw, chociaż on by się pewnie obraził, i nierzadko myślą jak w szachach- wiele ruchów do przodu. Można by powiedzieć, że jest to walka Poirota z wiatrakami. Wcale nie! Można by tak powiedzieć o każdej innej osobie, ale nie o nim! Historia toczy się z punktu widzenia jego serdecznego przyjaciela Hastingsa, który odwiedził go w Londynie. Każda "rozgrywka" z przedstawicielem Wielkiej Czwórki jest relewantna dla osób używających swoich szarych komórek. Szczególnie zaś dla naszego protagonisty (tego obok Hastingsa, z długimi wąsami) mają one duży sens. Postępuje on a posteriori, czyli opiera swoje działania na rzeczach już poznanych, doświadczonych. Zbiera informacje o tajnym zgromadzeniu i, jeżeli mogę zamienić szachy na karty, to on je ostatecznie rozdaje. Dedukuje i indukuje wiele spraw by ostatecznie...
Agatha Christie skończyła książkę. Tradycyjnie warte przeczytania.

Przed Poirotem być może najtrudniejsze zadanie w jego karierze. Nie walczy on z jednym złoczyńcą a aż z czterema! Są to umysły tak tęgie jak sam słynny detektyw, chociaż on by się pewnie obraził, i nierzadko myślą jak w szachach- wiele ruchów do przodu. Można by powiedzieć, że jest to walka Poirota z wiatrakami. Wcale nie! Można by tak powiedzieć o każdej innej osobie, ale...

Zło czai się wszędzie, jak to nazwa wskazuje. W naszym, realnym świecie często jesteśmy w stanie zaobserwować mniejsze i większe uczynki zła. Części stawiamy opór, części się nie sprzeciwiamy. Dlaczego? Bo każdy z nas ma w sobie coś złego. Nie mówię tu o grzechu pierworodnym. Chrześcijaństwo i religie to nie moja bajka. Ale załóżmy, że widzimy uosobienie zła, czyste jego wcielenie. Stawiamy opór czy trzymamy się z daleka? Prawdopodobnie zostawiamy to dla osób, które tego typu sprawami się zajmują. Nie inaczej jest w książce Pani Agaty. Wyspa, na której aż chce się powylegiwać, mozolnie wykonywać codzienne czynności, odpocząć po prostu od życiowego zgiełku. I dlaczego by nie? A no dlatego, że przy hotelu Roger ma miejsce zabójstwo. Ginie ucieleśnienie zła.
Czy ten kto zabił nie jest gorszym ucieleśnieniem zła? Czy aby każdy w tej historii jest tym za kogo się podaje? Te i parę innych tajemnic znajdziecie pod tą okładką. Polecam!

Zło czai się wszędzie, jak to nazwa wskazuje. W naszym, realnym świecie często jesteśmy w stanie zaobserwować mniejsze i większe uczynki zła. Części stawiamy opór, części się nie sprzeciwiamy. Dlaczego? Bo każdy z nas ma w sobie coś złego. Nie mówię tu o grzechu pierworodnym. Chrześcijaństwo i religie to nie moja bajka. Ale załóżmy, że widzimy uosobienie zła, czyste jego...

Nie żebym odruchowo wysoko oceniał pozycje Agathy Christie, ale... ciężko inaczej. Szczególnie kiedy książka jest naprawdę dobra. Większość dzieje się w jednym domu pana Leonidasa, po śmierci którego w domu mają miejsce kolejne zabójstwa. Celem rodziny jest odnalezienie zabójcy, który ciągle buszuje niepostrzeżony gdzieś wokół. Książka pełna denatów i dewiacji, zwrotów akcji oraz zmian obstawionego mordercy. A to każdy miłośnik kryminałów ceni. Poza tym czyta się tę książkę bardziej chętnie poprzez wątek romantyczny, w którym to główna bohaterka wzięła za partnera syna policjanta prowadzącego śledztwo. Czas pogłówkować!

Nie żebym odruchowo wysoko oceniał pozycje Agathy Christie, ale... ciężko inaczej. Szczególnie kiedy książka jest naprawdę dobra. Większość dzieje się w jednym domu pana Leonidasa, po śmierci którego w domu mają miejsce kolejne zabójstwa. Celem rodziny jest odnalezienie zabójcy, który ciągle buszuje niepostrzeżony gdzieś wokół. Książka pełna denatów i dewiacji, zwrotów...

Thomas Harris, twórca postaci Hannibala Lectera, wziął i napisał świetny thriller. Trochę sztampowo, ale to prawda. Bez wątpienia jest to jedna z tych pozycji gdzie film może dorównywać, a nawet przewyższać popularność książki. Myślę, że zgodzimy się, że adaptacja ekranowa jest świetna. Ja najpierw jednak ją przeczytałem i przyznam, że tradycyjnie tej decyzji nie żałuję. Książka sama w sobie jest scenariuszem fenomenalnym. Wiele rozdziałów przewija wątki początkowo tak bardzo różne, aż do momentu kulminacji, kiedy wszystko się ze sobą łączy. Charyzmatyczne postaci, kłopoty normalnych ludzi i niesamowicie bluźniercze morderstwa łączą się w gratkę dla fanów dobrej książki. Dopóki jest to książką, dopóty jest to ciekawa intryga. Terminy i zapytania w tekstach Lectera mają oczywiście psychologiczne podłoże, co dla osoby interesującej się tajnikami ludzkiego myślenia jest dodatkowym smaczkiem.

Thomas Harris, twórca postaci Hannibala Lectera, wziął i napisał świetny thriller. Trochę sztampowo, ale to prawda. Bez wątpienia jest to jedna z tych pozycji gdzie film może dorównywać, a nawet przewyższać popularność książki. Myślę, że zgodzimy się, że adaptacja ekranowa jest świetna. Ja najpierw jednak ją przeczytałem i przyznam, że tradycyjnie tej decyzji nie żałuję....

Kolejne dzieło Agathy Christie o jakże pobudzającym zmysły tytule "Nemezis".
Nemezis w mitologii greckiej była boginią przede wszystkim zemsty, ale także przeznaczenia i sprawiedliwości. Nawiązania do akcji nie będę zdradzał, powiem jednak, że jest ona naprawdę dobrze przemyślana (do czego zresztą przyzwyczaiła nas autorka). Kilkuwątkowość, częściowa abstrakcja oraz klimatyczne otoczenie budujące klimat powieści podtrzymują się wzajemnie tworząc dobre dzieło. Groteska, wypływająca zupełnie znikąd i podstarzała Panna Marple mogą wydawać się niezrozumiałe i zupełnie niepasujące do siebie. Prawda jest jednak inna. I prawda zawsze wyjdzie na jaw. Niezależnie od tego, jak dawno przestępstwo zostało popełnione, bo w ludziach istnieje pamięć i skrupuły związane z sumieniem, a tego nie da się oszukać.

Kolejne dzieło Agathy Christie o jakże pobudzającym zmysły tytule "Nemezis".
Nemezis w mitologii greckiej była boginią przede wszystkim zemsty, ale także przeznaczenia i sprawiedliwości. Nawiązania do akcji nie będę zdradzał, powiem jednak, że jest ona naprawdę dobrze przemyślana (do czego zresztą przyzwyczaiła nas autorka). Kilkuwątkowość, częściowa abstrakcja oraz...

Mistrz Karnawału jako moja druga książka Craiga Russella z Cyklu hamburskiego również zasługuje na uznanie. Ale już nie tak wielkie jak chronologicznie następna część, czyli Pieśń Walkirii. Czytało się przyjemnie, Fabel jak zwykle charyzmatyczny, ciekawe wątki i postaci, ale czegoś tu zabrakło. A może wręcz przeciwnie. Panował lekki przepych. Odnosiłem wrażenie, że pod sam koniec sprawy nabierają dziwnego obrotu. Stawało się to co najmniej mało prawdopodobne (nie wszystko, oczywiście). Oceniam tę pozycję nie za wysoko, ale też nie nisko. Jest to ciekawy kryminał, przy którym można spędzić dużo czasu na raz. Szczególnie pomaga w tym sposób pisania autora. Rozdziałów jest paręnaście, a każdy podzielony na tę samą liczbę mini-rozdziałów. Książka godna polecenia, zdolna zainteresować czytelnika twórczością pana Russella.

Mistrz Karnawału jako moja druga książka Craiga Russella z Cyklu hamburskiego również zasługuje na uznanie. Ale już nie tak wielkie jak chronologicznie następna część, czyli Pieśń Walkirii. Czytało się przyjemnie, Fabel jak zwykle charyzmatyczny, ciekawe wątki i postaci, ale czegoś tu zabrakło. A może wręcz przeciwnie. Panował lekki przepych. Odnosiłem wrażenie, że pod sam...

Ostatnia książka napisana przez Agathę Christie była... moją pierwszą. W ten sposób zacząłem przygodę z jej literaturę i za nic nie żałuję czasu spędzonego na jej książkach. Przyjemnie się czyta, ładnie prowadzony wątek, przystępna dla "laików". Całe doświadczenie autorki zostało z pewnością do niej przełożone.
Została ona wydana już po śmierci Królowej Kryminału. Nie znam lepszych książek na jeden czy dwa wieczory, aniżeli serie z Poirotem, Panną Marple, czy jej opowiadania prowadzone bez detektywów.

Ostatnia książka napisana przez Agathę Christie była... moją pierwszą. W ten sposób zacząłem przygodę z jej literaturę i za nic nie żałuję czasu spędzonego na jej książkach. Przyjemnie się czyta, ładnie prowadzony wątek, przystępna dla "laików". Całe doświadczenie autorki zostało z pewnością do niej przełożone.
Została ona wydana już po śmierci Królowej Kryminału. Nie znam...

Złożyłem kiedyś wizytę w namiocie pełnym książek w promocyjnych cenach. Jedną z wielu książek, które wtedy kupiłem była "Pieśń Walkirii" Craiga Russella. Przeleżała swój czas na moim regale i w końcu nabrałem ochoty na jakiś kryminał. Mimo, że ciągle mam parę nieprzeczytanych książek Agathy Christie, Big Red Tequillę znanego mi już Ricka Riordana i parę innych tego rodzaju książek wybrałem właśnie tę, nieznanego mi zupełnie autora. Opisywana część jest piąta z kolei w Cyklu Hamburskim, lecz nie ma żadnego powiązania z innymi... żadnego powiązania stricte fabularnego, ponieważ cała akcja dzieje się w Hamburgu, a naszym głównym bohaterem jest Jan Fabel- Szef Wydziału Zabójstw w miejskiej policji. Nie mając zamiaru zdradzać fabuły napiszę, że sam protagonista jest nietrudny do polubienia przez czytelnika, czego trochę się obawiałem zanim się wziąłem za lekturę. Jak się okazało, moje obawy były zupełnie bezpodstawne. Myślałem, czy autor da radę stworzyć tę postać chociażby tak jak robiła to Królowa Kryminału. Gwarantuję, że nie zawiedziecie się na nim. Zarówno na autorze jak i Fablu. Ciekawie połączone wątki kilku postaci (no, może prócz jednego, który raczej przysporzył mi śmiechu), niezły pomysł na śledztwo, ładnie prowadzona fabuła. Na szczęście w tym namiocie wziąłem jeszcze inną część cyklu. Na pewno przeczytam to z chęcią. Książka godna polecenia!

Złożyłem kiedyś wizytę w namiocie pełnym książek w promocyjnych cenach. Jedną z wielu książek, które wtedy kupiłem była "Pieśń Walkirii" Craiga Russella. Przeleżała swój czas na moim regale i w końcu nabrałem ochoty na jakiś kryminał. Mimo, że ciągle mam parę nieprzeczytanych książek Agathy Christie, Big Red Tequillę znanego mi już Ricka Riordana i parę innych tego rodzaju...