Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieco dziwny twór złożony w pierwszej części z wiedzy niemal uszeregowanej chronologicznie w sposób encyklopedyczny i drugiej w postaci podobnego, acz nieco żywszego opisu zbrodniarzy hitlerowskich. Książka jest taką kompilacją życiorysów zabójców, tylko gdzieniegdzie z autorskim komentarzem, który ma charakter nienaukowy, a publicystyczno-kpiarski. Oczekiwałem pogłębionej refleksji i konstruktywnej krytyki problematyki zbrodni, kary i przebaczenia pojmowanych w KK, a dostałem papkę biograficzną z określoną tezą (rzekome demaskowanie prawdziwych intencji zabójców) i prostymi odpowiedziami. Niechęć Autora do określonej opcji religijnej aż nazbyt widoczna. Bez fermentu. Nieciekawe.

Nieco dziwny twór złożony w pierwszej części z wiedzy niemal uszeregowanej chronologicznie w sposób encyklopedyczny i drugiej w postaci podobnego, acz nieco żywszego opisu zbrodniarzy hitlerowskich. Książka jest taką kompilacją życiorysów zabójców, tylko gdzieniegdzie z autorskim komentarzem, który ma charakter nienaukowy, a publicystyczno-kpiarski. Oczekiwałem pogłębionej...

Jak to u Ishiguro, płynące życie, małe, ale gęste scenki z relacji międzyludzkich tym razem osadzone w Japonii powojennej. Rozliczenia z historią, rozbieżną pamięcią minionych wydarzeń i własnym życiem bohaterów. Znamy to z własnej własnej polskiej skóry, z toczących się sporów historycznych. Wszędzie jest podobnie z nami ludźmi, zmienia się głównie sceneria.
Autor nie jest stronniczy, nie poucza, nie moralizuje. Przygląda się zmaganiom występujących postaci. Dobrze, wrażliwie napisana książka.

Jak to u Ishiguro, płynące życie, małe, ale gęste scenki z relacji międzyludzkich tym razem osadzone w Japonii powojennej. Rozliczenia z historią, rozbieżną pamięcią minionych wydarzeń i własnym życiem bohaterów. Znamy to z własnej własnej polskiej skóry, z toczących się sporów historycznych. Wszędzie jest podobnie z nami ludźmi, zmienia się głównie sceneria.
Autor nie...

Przeważnie książki historyczne czyta się z poczuciem „mieszanych uczuć”. Z jednej strony historia jako dziedzina wiedzy sama w sobie jest pasjonująca, ale opis konkretnych wydarzeń lub postaci historycznych w wielu książkach historycznych powoduje dreszcz strachu przed koniecznością przebrnięcia przez kolejną stronę. Czasami ma się wrażenie, że im trudniej i ciężej jest napisana, tym bardziej, dla niektórych wydaje się ona być naukowa. Nie chciałem uwierzyć, że z tą książką może być inaczej, zwłaszcza, że temat nie wydawał się przesadnie wartki. Polityka i kanapowe rozgrywki skorumpowanych polityków. Tymczasem, dzięki ogromnej wiedzy Autora, suche fakty i kolejne gabinetowe rozgrywki nabierają charakteru prawdziwego życia. Ponad 550 stron historycznej książki czytało się z wypiekami na twarzy, jak dobry kryminał. Z pewnością efekt lekkości i przykucia uwagi czytelnika spowodowany był narracją dbającą o najmniejsze szczegóły. Portret psychologiczny niektórych postaci oraz przytaczanie rozmów głównych aktorów są tak dokładne, że wręcz pojawia się pytanie czy Autor nie podbarwia pewnych kresek. Czy jest to historia w wersji pop? Myślę, że bez tej całej armii męczących przypisów na pół strony w stylu „ibidem, tamże, por.” itp. książka zyskuje na popularności, ale dzięki ogromnej pracy badawczej i dużej ilości historycznych szczegółów nie traci charakteru książki naukowej. Czytać, czytać!

Przeważnie książki historyczne czyta się z poczuciem „mieszanych uczuć”. Z jednej strony historia jako dziedzina wiedzy sama w sobie jest pasjonująca, ale opis konkretnych wydarzeń lub postaci historycznych w wielu książkach historycznych powoduje dreszcz strachu przed koniecznością przebrnięcia przez kolejną stronę. Czasami ma się wrażenie, że im trudniej i ciężej jest...