Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka jak mało która pokazuje dramat ludzkich decyzji. Daje odczuć wewnętrzne rozdarcie towarzyszące bohaterom, daje też odczuć to, że nie do końca wiedzą w danym momencie, czego chcą. Bryan Washington na tę niewiedzę im pozwala, przez co udaje mu się wykreować przekonujące postacie, z którymi można się utożsamić - bo przecież wielu z nas zdarzyło się autentycznie nie wiedzieć, czego chcemy, co jest nam w danym momencie najbardziej potrzebne. Autorowi w naturalny sposób udało się oddać momenty przejściowe w życiu protagonistów. Są oni niejako w impasie, którzy przerwać mogą jedynie zewnętrzne wydarzenia oraz niespodziewani nowi przybysze w ich życiach.

Książka ta jest naprzemiennie smutna, to dająca nadzieję, pozwalająca też wypracować sztukę akceptacji w stosunku do zmiany - zmiany będącej nieodłączną i jedyną stałą częścią życia. Smutna, bo widzimy jak dwóm próbującym darzyć się miłością ludzi nie do końca skutecznie udaje się zatrzymać coraz bardziej dzielący ich dystans. Dająca nadzieję, bo w międzyczasie przydarzają im się istotne transformacje, które mogą zmienić ich życie. No i nie wiemy, czy Mike i Ben w końcu ułożą je sobie razem, czy nie. I w jakiej formie miałoby to wyglądać, a możliwości jest wiele. Ta książka, ze swym otwartym zakończeniem, tę perspektywę licznych możliwości zakreśla, pokazując, że jednej recepty na życie po prostu nie ma. To dobrze, bo jak jedno nie wyjdzie, można spróbować czegoś innego.

Ta książka jak mało która pokazuje dramat ludzkich decyzji. Daje odczuć wewnętrzne rozdarcie towarzyszące bohaterom, daje też odczuć to, że nie do końca wiedzą w danym momencie, czego chcą. Bryan Washington na tę niewiedzę im pozwala, przez co udaje mu się wykreować przekonujące postacie, z którymi można się utożsamić - bo przecież wielu z nas zdarzyło się autentycznie nie...

Książka pokrzepiająca, z przesłaniem. Napisana i przetłumaczona w bardzo dobry sposób zdający się oddawać zarówno ducha oryginału, jak i język, jakim możemy się spodziewać, że posługiwaliby się protagoniści. Brawa dla Dominika Górki, który podjął się tłumaczenia.

W "Spadochronach" występują bohaterowie, którym chce się kibicować - w szczególności Dani, której upór, rezyliencja, ale i wrażliwość oraz współczucie dla samej siebie są godne podziwu. Oczywiście czuć, że bohaterki (i bohaterowie) są podporządkowani archetypom i ideom, jakie mają przekazywać - ale w przypadku książki młodzieżowej jest to do zaakceptowania. Nie są to pogłębione psychologicznie postacie. Autorka nie daje nam dużego wglądu w ich psychikę, a to, co czują, dowiadujemy się na drodze deklaracji.

Fabuła pędzi do przodu i jest podporządkowana tematyce społecznej, wątkom sprawiedliwości, nierówności, dynamice władzy etc., szczególnie w drugiej połowie książki, gdzie następuje kulminacja w postaci zbliżenia Claire i Dani, których niespodziewanie zaczyna łączyć doznanie krzywdy o podobnej naturze. Postaci trzecioplanowe (Ming, Florence i Jess) potraktowane są po macoszemu, choć trzeba przyznać, że autorce fajnie udało oddać się zarówno wycofany i nieśmiały jakby charakter młodej skrzypki, jak i zuchwałość oraz przebojowość dziewczyny wystrzeliwującej się z $$$ z prędkością karabinu maszynowego. Na końcu pojawia się nawet pewne uzasadnienie zachowania Jess, jednakże jest ono skwitowane dosłownie jednym zdaniem.

Ale może to wszystko i lepiej. Dzięki temu książka nie rozłazi się w szwach, pozostaje tym, czym miała być - historią o niemocy i sile, o upokorzeniu i dumie, o trudnych wyborach oraz o pozostawaniu wiernym samej/samemu sobie w chwilach największej próby. A to wszystko na tle zróżnicowanych społecznie i etnicznie Stanów Zjednoczonych. I to się "Spadochronom" udaje.

Dla mnie plusem było też to, że otrzymałem pewien wgląd w amerykański system szkolnictwa, który różni się od naszego pod wieloma względami. Miałem jakieś tam mgliste pojęcie, że w krajach anglosaskich duży nacisk kładzie się na wykształcanie w uczniach umiejętności prowadzenia dyskusji na forum publicznym, zaś tutaj mogłem obcować z tym przez dłuższy czas na kartach powieści.

Ostatecznie nie wiemy, jak potoczy się dalszy los protagonistek. Autorka pozostawia nas jednak z przeświadczeniem, że nie musimy być sami na tym świecie. Istnieją osoby, które przeżywają historię podobną do naszej. Możemy dotrzeć do nich i wzajemnie ją sobie opowiedzieć. A to kruszy kamienie, w które obrosły nasze serca. Cieszę się, że przeczytałem tę książkę. Na pewno nie był to stracony czas. Lżejsza, lecz niebanalna pozycja, podejmująca istotne i bardzo aktualne tematy. Polecam! <3

Książka pokrzepiająca, z przesłaniem. Napisana i przetłumaczona w bardzo dobry sposób zdający się oddawać zarówno ducha oryginału, jak i język, jakim możemy się spodziewać, że posługiwaliby się protagoniści. Brawa dla Dominika Górki, który podjął się tłumaczenia.

W "Spadochronach" występują bohaterowie, którym chce się kibicować - w szczególności Dani, której upór,...

Podziwiam niezwykle sugestywne i wierne przedstawienie realiów XIV wieku. Warto przeczytać, nie tylko ze względu na to, że książka ta to bezdyskusyjny klasyk, ale także by przekonać się, jak bardzo niejednoznaczną w ocenie epoką może być średniowiecze i jak bardzo mylą się ci, którzy sprowadzają ją jedynie do czasów ciemnoty i zacofania. W "Imieniu róży" styka się ze sobą mnogość prądów myślowych, mnogość interpretacji Dzieła Bożego, a wszystko to obserwujemy oczyma człowieka, który ma problem to pojąć rozumem, tak jak i czytelnik nie do końca zapoznany z kontekstem dziejących się tu wydarzeń (a dzieje się tu bardzo sporo - to okres burzliwych napięć na tle religijnym i niesławnej schizmy awiniońskiej). Czyta się momentami trudno, ale mnie osobiście wciągnął sposób prowadzenia narracji. A Wilhelm z Baskerville to kapitalna postać, której wywody, mądrość i przenikliwość śledzi się z wypiekami na twarzy.

Podziwiam niezwykle sugestywne i wierne przedstawienie realiów XIV wieku. Warto przeczytać, nie tylko ze względu na to, że książka ta to bezdyskusyjny klasyk, ale także by przekonać się, jak bardzo niejednoznaczną w ocenie epoką może być średniowiecze i jak bardzo mylą się ci, którzy sprowadzają ją jedynie do czasów ciemnoty i zacofania. W "Imieniu róży" styka się ze sobą...