Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nazwałem go Krawat” Mileny Michiko Flašar to książka, która przenosi nas do Japonii. Wyobraź sobie ławkę, gdzieś w parku w Tokio, na której spotykają się dwie osoby, zupełnie z różnych światów… Początkowa, wzajemna ukradkowa obserwacja przeradza się w nieśmiałą wymianę zdań, rozmowę, a nawet… Chodź, dzisiaj zapraszam Cię na wyprawę do pewnego tokijskiego parku. Gotowi? To zaczynamy!

SALARYMAN I HIKIKOMORI
Przenieśmy się zatem na ławkę do tokijskiego parku. Tam oto, zupełnie przypadkowo, spotykają się dwie osoby.
Pierwszą z nich jest mężczyzna, który codziennie rano przychodzi do parku. Elegancko ubrany, spędza tam cały dzień. To były salaryman, czyli etatowy pracownik korporacji. Dlaczego zatem przesiaduje w parku zamiast w pracy? Jak możesz się domyślić, mężczyzna już nie pracuje w firmie. Codziennie jednak wychodzi, tak jak to robił przez wiele lat, a zamiast do biura swe kroki kieruje na tę samą ławkę…
Drugim mężczyzną jest hikikomori. A któż to taki? Tak określane są osoby, które nie opuszczają domu, a często nawet własnego pokoju. Swoje bezpieczne miejsce opuszczają jedynie wtedy, gdy nie ma w pobliżu innych ludzi. Dlaczego młodzi ludzie izolują się od społeczeństwa? Otóż główną przyczyną takiego stanu jest ogromna presja wywierana przez szkołę, kiedy to stawia się na wydajność i dopasowanie do społeczeństwa. Dokładna liczba takich osób nie jest dokładnie znana, gdyż to zjawisko uznawane jest za wstydliwe przez resztę rodziny. Jednak szacuje się, że takich osób może być aż 300 tysięcy! A okres ich izolacji może trwać nawet przez ponad 15 lat. Nie wiem, jak Ciebie, ale ja jestem zszokowana, a wręcz przerażona takim zjawiskiem, tak powszechnym w Japonii.

DLACZEGO NAZWAŁEM GO KRAWAT?
Nasz hikikomori codziennie pojawia się w parku. Siada na ławce i obserwuje otoczenie. Stopniowo zaczyna zauważać coraz więcej szczegółów z otaczającego go świata. Widzi również, że codziennie przychodzi do parku ten sam mężczyzna w garniturze pod krawatem. I to właśnie tak nazywa go w myślach. Początkowe ukradkowe spojrzenia przeradzają się w lakoniczną wymianę uprzejmości. Znajomość się pomalutku rozwija… Czy przerodzi się w bliższą znajomość? Gorąco Cię zachęcam do sięgnięcia po książkę „Nazwałem go Krawat”.

NA ZAKOŃCZENIE SŁÓW KILKA
Osobiście jestem oczarowana tą niewielką objętościowo książką. „Nazwałem go Krawat” przenosi nas do Japonii, gdzie na parkowej ławce poznajemy dwie totalnie odmienne osoby. Nieśpiesznie prowadzone rozmowy pozwalają czytelnikowi zapoznać się z elementami kultury japońskiej dotyczącej między innymi pracy w dużych korporacjach. Dowiadujemy się na przykład, jak w tym brutalnym świecie, starsi pracownicy są systematycznie wymieniani na młodszych, gdzie liczy się tempo wykonywanej pracy. Nie bez przyczyny w języku japońskim znajdziesz termin karoshi, oznaczający śmierć z przepracowania. Dodatkowo, mamy okazję poznać również fragment świata hikikomorich. Ludzi, którzy świadomie decydują się na życie z dala od innych.
Książka urzekła mnie nie tylko treścią, lecz także estetyką wydania. Piękna okładka, ciekawa obwoluta, świetny gatunkowo papier… A do tego poręczny format, który z pewnością zmieści się w praktycznie każdej torebce.
Po raz pierwszy zetknęłam się z Oficyną Lustro, która wydała „Nazwałem go Krawat”. Spojrzałam do Internetu i… nic dziwnego, że to pierwsza książka z tego wydawnictwa którą mam w rękach, gdyż wydali tylko tę jedną pozycję. Nie wiem jak Ty, ale ja zamierzam obserwować Oficynę Lustro.
A wracając do książki „Nazwałem go Krawat”… Po prostu polecam z całego serca.

Książka ""Nazwałem go Krawat" trafiła w moje ręce za sprawą Stowarzyszenia Sztukater. Dziękuję ;-).

„Nazwałem go Krawat” Mileny Michiko Flašar to książka, która przenosi nas do Japonii. Wyobraź sobie ławkę, gdzieś w parku w Tokio, na której spotykają się dwie osoby, zupełnie z różnych światów… Początkowa, wzajemna ukradkowa obserwacja przeradza się w nieśmiałą wymianę zdań, rozmowę, a nawet… Chodź, dzisiaj zapraszam Cię na wyprawę do pewnego tokijskiego parku. Gotowi? To...

Fenomenalny debiut literacki. Ciepła, wzruszająca, mądra. Książka obyczajowa, ale taka z przesłaniem. Jestem zachwycona i czekam na kolejne książki autorki.
Polecam!
https://joannakidawa.pl/kalejdoskop-kreci-sie/

Fenomenalny debiut literacki. Ciepła, wzruszająca, mądra. Książka obyczajowa, ale taka z przesłaniem. Jestem zachwycona i czekam na kolejne książki autorki.
Polecam!
https://joannakidawa.pl/kalejdoskop-kreci-sie/

„Farma” to książka wciągająca praktycznie od początku. Zastanawia mnie, czy takie luksusowe ośrodki istnieją w rzeczywistości… Czy surogatki są akceptowane społecznie? Ile te kobiety są w stanie znieść, by polepszyć swój status materialny? W książce Joanne Ramos większość mieszkanek Złocistych Dębów stanowią kobiety, które przyjechały do Stanów Zjednoczonych z wielką nadzieją na tak zwane lepsze życie…
https://joannakidawa.pl/joanne-ramos-farma/

„Farma” to książka wciągająca praktycznie od początku. Zastanawia mnie, czy takie luksusowe ośrodki istnieją w rzeczywistości… Czy surogatki są akceptowane społecznie? Ile te kobiety są w stanie znieść, by polepszyć swój status materialny? W książce Joanne Ramos większość mieszkanek Złocistych Dębów stanowią kobiety, które przyjechały do Stanów Zjednoczonych z wielką...