Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie miałam wcześniej okazji poznać twórczość autorki, aż tu nagle nadarzyła się okazja, aby zostać patronką książki „Zawsze razem” . Pomyślałam sobie: „czemu nie” i zgodziłam się. W tym miejscu chciałam bardzo podziękować za to wyróżnienie zarówno pani Danusi jak i wydawnictwu Replika. W książce przedstawiona jest historia 4 kobiet: Lilki, Basi, Niny i Adeli, które postanawiają założyć Klub Muszkieterek. Cóż to takiego? O co chodzi? Miał on polegać na wzajemnym wspieraniu się, że jedna na drugą może zawsze liczyć. Bohaterki różnią się od siebie, a jednak coś je łączy. Tym czymś są problemy, ale też przyjaźń. To niesamowita opowieść o tym co w życiu ważne. Poznajemy tu losy każdej z kobiet. Każda z nich opowiada nam swoją niełatwą historię. „– Jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie mogą zdarzyć się człowiekowi, to spotkanie bratniej duszy, która stanie się powiernikiem i najbliższą osobą. Taką, która będzie na dobre i na złe. Która pocieszy, utuli, wytrze zasmarkany nos lub w razie konieczności będzie szczera do bólu. Nie ma na świecie człowieka, który nie chciałby mieć przyjaciela, bo przecież do życia najbardziej potrzebujemy drugiej osoby, kogoś, kto nas zaakceptuje i wysłucha – przekonywała rozentuzjazmowana Basia. – Marzyłam o tym od chwili, kiedy pani w bibliotece dała mi do przeczytania Anię z Zielonego Wzgórza”. Ciekawym pomysłem jest to, że autorka nie skupiła się na jednej bohaterce i jej nie została w całości poświęcona powieść, ale też możemy dowiedzieć czegoś więcej o tych czterech kobietach. One wszystkie są tu jednakowo istotne i mamy okazję zobaczyć jakie są, co przeżyły itd. Świetnie ukazana została tu siła kobiet i to jak ważne jest wsparcie drugiego człowieka. Co dzięki niemu możemy zrobić? Pomocna dłoń może wiele, czasami sami nie jesteśmy w stanie sobie pomóc, dlatego tak dużą wartością jest przyjaźń i to właśnie wspaniale przedstawiła nam autorka. Jeśli lubicie książki, które są mądre, wnoszą coś do życia, szybko się czytają i czas z nimi nie jest zmarnowany to jest to powieść dla Was! A na końcu pani Danka Turek zostawiła nawet coś dla tych którzy lubią jeść i gotować. Myślę, że to oryginalny pomysł i podpowiedź dla kogoś kto np. nie wie co zrobić na obiad. Zapraszam do korzystania. „Wraz z otwarciem drzwi do domu wdarł się mroźny wiatr. Po chwili usłyszeli krzyk, a w następnej kolejności zobaczyli Krzysia wnoszącego na rękach zziębniętą kobietę, która miała na sobie tylko przemoczoną spódnicę i bluzkę. Baśka, której serce ze zdenerwowania chciało wyskoczyć z piersi, podbiegła do męża i chwyciła w swoje dłonie delikatną i lodowatą rękę kobiety. – Ada, przynieś koc, Lila, nalej gorącej zupy, a reszta niech zrobi miejsce, żeby można było posadzić Ninę na kanapie. – Basia wydawała komendy, cały czas trzymając rękę zmarzniętej przyjaciółki. – Nina, co tak długo? Tak się denerwowałam… Co tam się, do cholery, stało? – Basiu, zrobiłam to… Dałam radę… – wyszeptała Nina”. Każda z kobiet ma swoje problemy. Czy znajdą nić porozumienia? Wspólny język? Czy będą w stanie sobie nawzajem pomóc? Czy dogadają się? Czy mimo własnych kłopotów będą chciały zająć się jeszcze kłopotami innych? Mimo trudności jakie zsyła na nas los bądźmy odważni i dobrzy jak Lilka, Basia, Nina i Adela, weźmy z nich przykład. Jest to powieść z przesłaniem, przyjaźń to jedna z ważniejszych wartości w życiu. Prawdziwy przyjaciel to skarb bezcenny. Nie łatwo jest takiego znaleźć więc jak już kogoś takiego mamy doceniajmy go i pielęgnujmy tą przyjaźń. Bohaterek nie sposób nie polubić. Życzę wszystkim takich przyjaciółek, albo przynajmniej jednej, bo nie liczy się, żeby mieć wielu przyjaciół, wystarczy jeden, ale taki prawdziwy od serca. Jeszcze raz zachęcam do poznania tej powieści. „Ze wzruszenia serce waliło mi jak oszalałe. Wpatrywałam się w ekran i nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Do mnie nie mówił Adaś, ze mną rozmawiał Adam. – Mamuś, nie płacz – poprosił, a ja pomyślałam, że jednak nie dałam rady i się rozryczałam. – Ja nie płaczę. – Wierzchem dłoni wytarłam sobie nos. – To tylko nawiew z klimatyzacji zbyt mocno wieje. Nie zwracaj na mnie uwagi”. Akcja książki toczy się powoli , pojawiają się też powroty do przeszłości. Pojawia się temat przemocy, której ofiarą jest jedna z kobiet. Podczas lektury chociaż nie jest to gruba książka, uwalniają się różne emocje jak radość , smutek, a nawet złość na pewne sytuacje , na które niestety nie miałam wpływu. Na szczęście bohaterki nie były same, miały siebie nawzajem i to jest piękne i budujące, że są na świecie jeszcze dobrzy ludzie, nie tylko tacy, którzy myślą wyłącznie o sobie . Pozytywnych osób wokół wam życzę. „– Lubi pani zwierzęta, prawda? To widać. – Tak, bardzo. Jednak mam wśród nich swoich faworytów. – To mnie pani zaciekawiła – stwierdził zaintrygowany weterynarz. – A można wiedzieć, które najbardziej pani lubi? – Słonie. – To dlatego, że była pani w Azji i widziała je? – dociekał. – W żadnym wypadku! Ja tam się po świecie nie włóczę. Mnie najlepiej w domu. – To skąd te słonie? – Przecież to proste: są bystre, inteligentne i mają twardą skórę. Zupełnie jak ja!”