Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początkowo wydawała się gorzka i prawdziwa, później tylko irytowała. Sporo nierozwiniętych, ledwo napomkniętych wątków. Jak dla mnie wyraźnie niedopracowana. Nie mniej jednak czytało sie szybko i lekko.

Początkowo wydawała się gorzka i prawdziwa, później tylko irytowała. Sporo nierozwiniętych, ledwo napomkniętych wątków. Jak dla mnie wyraźnie niedopracowana. Nie mniej jednak czytało sie szybko i lekko.

Nie gwarantuje kompletnie żadnych emocji, może tylko zażenowanie. Zdecydowanie za bardzo prostacka i powtarzalna. A komunistyczne bloki i rzeczywistość w tyle zapowiadały coś, jasne, prostego i szczerego do bólu, ale z pomysłem.

Nie gwarantuje kompletnie żadnych emocji, może tylko zażenowanie. Zdecydowanie za bardzo prostacka i powtarzalna. A komunistyczne bloki i rzeczywistość w tyle zapowiadały coś, jasne, prostego i szczerego do bólu, ale z pomysłem.

Och, Lolito. Książka zmiotła mnie z powierzchni, a raczej jej styl. Czytając, odnosiłam wrażenie, że każde ziarnko piasku historii wyskakuje wprost na mnie i wciąga mnie wgłąb lektury. Sama fabuła jest mocno nietuzinkowa i w pewnym sensie zakazana. Nabokov w przecudowny sposób opisuje miłość, uległość, namiętność, tęsknotę – wszelkie uczucia, których nie da się wyrazić prostym słowem. Pisząc, że autor pozwolił wchłonąć całą postać H. wraz z jej wszelkimi zawirowaniami – piszę za mało. Przynajmniej mnie, pozwolił się nim dosłownie poczuć. Grzechu mój, moja duszo!

Och, Lolito. Książka zmiotła mnie z powierzchni, a raczej jej styl. Czytając, odnosiłam wrażenie, że każde ziarnko piasku historii wyskakuje wprost na mnie i wciąga mnie wgłąb lektury. Sama fabuła jest mocno nietuzinkowa i w pewnym sensie zakazana. Nabokov w przecudowny sposób opisuje miłość, uległość, namiętność, tęsknotę – wszelkie uczucia, których nie da się wyrazić...