Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przyznam się, że czytanie Fantazmatów nie wyglądało tak, jak chciałam. Musiałam się czasami zmuszać po sięganie czytnika – nie dlatego, że opowiadania były złe, tylko dlatego, że były to opowiadania. Ale żeby była jasność, przeszkadzała mi jedna rzecz, no może dwie (albo takie dwa w jednym). O wiele lepiej czyta mi się zbiór opowiadań jednego autora, bo jednak, mimo różnych tematów, przeważa jeden podobny styl, co zdecydowanie ułatwia mi czytanie każdej historii. Bo to wtedy trochę jak rozdziały jakiejś powieści (tak wiem, że nie bardzo, ale chodzi mi o dziwny feel & flow przy czytaniu). Z drugiej strony nie mam nic przeciwko antologiom tematycznym, o ile dostaję opowiadania w podobnym klimacie, z jakimś zawężeniem.
A Fantazmaty to zbiór dość ogólny, bo to fantastyka w bardzo szerokim znaczeniu. Co mi zupełnie nie pomagało w odbiorze tekstów. Większość opowiadań jest bardzo dobra, sporo z nich przypadło mi do gustu, prócz kilku, jedynie poprawnych (w moim odczuciu), wyjątków.
Więc jak się udał mój mały eksperyment z czytaniem antologii i opisywaniem każdego opowiadania? Chyba nie był to pełen sukces. I nie jestem do końca pewna, czy chcę to powtórzyć. Cóż, czytanie jak najbardziej, nie jestem pewna tego opisywania. Czasami wyszarpywałam z mojej głowy zdania, żeby nie napisać „jest OK”. I w sumie to czekam na drugi tom Fantazmatów, bo całościowo była to fajna lektura i chętnie poczytam co pisze „konkurencja”.
I zupełnie na koniec, chciałabym wyróżnić moich ulubieńców z całej antologii, więc z obu części tego podsumowania. Teksty, które w jakiś sposób do mnie dotarły, i uważam je za takie naj, to: Wieczne życie; Dwie głowy węża; Księga Daat; Drakodoncja stosowana."

fragment pochodzi z bloga https://iwonamagdalena.wordpress.com/

"Przyznam się, że czytanie Fantazmatów nie wyglądało tak, jak chciałam. Musiałam się czasami zmuszać po sięganie czytnika – nie dlatego, że opowiadania były złe, tylko dlatego, że były to opowiadania. Ale żeby była jasność, przeszkadzała mi jedna rzecz, no może dwie (albo takie dwa w jednym). O wiele lepiej czyta mi się zbiór opowiadań jednego autora, bo jednak, mimo...

Recenzja powieści na blogu: https://iwonamagdalena.wordpress.com/2018/07/26/przeczytalam-wybrana/

Poniżej, fragmenty tekstu:

Naszą bohaterką jest Agnieszka – niezbyt ładna, niezbyt rozgarnięta… ogólnie bardzo „niezbyt”. Oczywiście na przekór wszystkiemu, na przekór temu byciu „niezbyt” w prawie każdej dziedzinie, młoda dziewczyna zostaje wybrana przez osławionego Smoka aby zostać, na 10 lat, jego… służką? A przecież czarodziej miał wybrać piękną i uroczą Kasię, jej najserdeczniejszą przyjaciółkę, którą matka przygotowywała na to od dzieciństwa. Więc co poszło nie tak? Dramaty, dramaty, dramaty… Agnieszka, będąc już mieszkanką wieży Smoka, zaczyna odkrywać prawdę, która różni się nieco od tego jak postrzegają świat ludzie z Dwiernika. A może nie tylko oni?
(...)
Bohaterowie powieści nie są aż tak wielowymiarowi, ale nie są to płaskie postacie. Agnieszka wcale nie zmienia się w najwspanialszą kobietę na ziemi, nadal plami i drze ubrania, nadal jest tą „niezbyt” dziewczyną. A Smok nadal jest Smokiem – i założę się, że nadal lubi piękno i elegancję tego, co go otacza.

Recenzja powieści na blogu: https://iwonamagdalena.wordpress.com/2018/07/26/przeczytalam-wybrana/

Poniżej, fragmenty tekstu:

Naszą bohaterką jest Agnieszka – niezbyt ładna, niezbyt rozgarnięta… ogólnie bardzo „niezbyt”. Oczywiście na przekór wszystkiemu, na przekór temu byciu „niezbyt” w prawie każdej dziedzinie, młoda dziewczyna zostaje wybrana przez osławionego Smoka...

A jednak jako całość, Dom Wschodzącego Słońca mi się podobał. I skupię się tutaj na chwilę na bohaterach. Eunice jest kolejną zbuntowaną nastolatka w literaturze, ale nie jest to kolejna historia zbuntowanej nastolatki. Świat nie kręci się wokół Eunice, świat kręci się wokół magii – magii pojmowanej w najdziwniejszych aspektach. Każdy z magów jest inny, posługuje się inną magią, używa innych przedmiotów, i każdy z nich ma swoje miejsce w powieści. To nie są bohaterowie-tło, każdy z nich dostaje swój moment w historii miasteczka Ferwell.

Powieść czytało się dobrze, chociaż nie powiem, bym robiła to w szaleńczym tempie. Mimo pewnych niedociągnięć, potrafiłam czerpać radość z lektury. Niestety widzę mnóstwo białych kart w historii – fabuła dostarczyła nam szczątkowe informacje o bohaterach, o ich przeszłości. Zakładam, że autorka chce je wypełnić w kolejnym tomie (kolejnych tomach?). Ale nie wiem, czy ja jestem na tyle zainteresowana, by po niego sięgnąć.

Cały tekst na blogu: https://iwonamagdalena.wordpress.com/2018/06/19/przeczytalam-dom-wschodzacego-slonca/

A jednak jako całość, Dom Wschodzącego Słońca mi się podobał. I skupię się tutaj na chwilę na bohaterach. Eunice jest kolejną zbuntowaną nastolatka w literaturze, ale nie jest to kolejna historia zbuntowanej nastolatki. Świat nie kręci się wokół Eunice, świat kręci się wokół magii – magii pojmowanej w najdziwniejszych aspektach. Każdy z magów jest inny, posługuje się inną...