Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musiałem obniżyć za fatalne zakończenie. Poza tym bardzo dobra.

Musiałem obniżyć za fatalne zakończenie. Poza tym bardzo dobra.

Nie wiem, czy to jest kwestia wydania (w końcu wycięto Wielkiego Inkwizytora i nie wiem czy nie coś jeszcze), ale książka wydaje mi się niedokończona. Brakuje jakiegoś doszlifowania postaci, jakiejś kropki na i. Biesy i Idiota zrobiły na mnie dużo większe wrażenie. Tak czy siak mocna rzecz.

Nie wiem, czy to jest kwestia wydania (w końcu wycięto Wielkiego Inkwizytora i nie wiem czy nie coś jeszcze), ale książka wydaje mi się niedokończona. Brakuje jakiegoś doszlifowania postaci, jakiejś kropki na i. Biesy i Idiota zrobiły na mnie dużo większe wrażenie. Tak czy siak mocna rzecz.

Bardzo podobał mi się ogólny motyw, tym razem bohaterowie wyruszają na wędrówkę. Najlepiej mi się po prostu czytało o Daimonie i jego wyprawie, i na jego rozdziały czekałem najbardziej, chociaż opisy przyrody w pewnym momencie stawały się męczące, a ilość przygód zaczęła dochodzić do absurdalnych rozmiarów. Z pozostałych wątków bardzo drażniła mnie wieczna histeria Gabriela, przykro się to czytało. Ale kompletną pomyłką jest wątek Głębi i wszystko z nim związane. Lucyfer - tak żałosny, że nie dało się czytać, motywy Moda - nie do końca wiarygodne, jak dla mnie, Aspaniasz - kto dopuścił go do pracy w wywiadzie, Nergal - on się akurat udał jako postać, ale wątek średnio pasuje, choć w sumie dobrze się kończy. Cały czas miałem wrażenie, że pani Kossakowska wymyśliła sobie historię i musi teraz świat przedstawiony do niej dostosować - nic nie jest niemożliwe dla magii, wszyscy bohaterowie nagle tracą na inteligencji, przestały istnieć tajne kanały komunikacji między Lampką i Dżibrilem, przestały istnieć latające dywany, lustra i pentagramy, i wreszcie Ziemia. Książka mogłaby być dużo staranniej napisana, co uczyniłoby wyzwania bohaterów większymi - wolałbym widzieć na przykład Moda na stołku regenta niż Razjela na stołku imperatora - wydaje mi się, że to by było ciekawsze. Całe "Bramy światłości" miały jednak wiele dobrych momentów i czytało się je jednym tchem, na plus też ważny i piękny morał.

Bardzo podobał mi się ogólny motyw, tym razem bohaterowie wyruszają na wędrówkę. Najlepiej mi się po prostu czytało o Daimonie i jego wyprawie, i na jego rozdziały czekałem najbardziej, chociaż opisy przyrody w pewnym momencie stawały się męczące, a ilość przygód zaczęła dochodzić do absurdalnych rozmiarów. Z pozostałych wątków bardzo drażniła mnie wieczna histeria...