Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakub myślał przez chwilę. - Ciapuś! - wrzasnął wreszcie. - Gdzie jesteś, zdechlaku? - Przecież nie masz psa - zdziwił się morderca. Dwumetrowy pyton wystrzelił spod łóżka i owinął mu się wokół nóg. - Co to jest? - zawył. - Zdziwiony? To jest właśnie Ciapuś. Ciapuś, uduś pana.

Jakub myślał przez chwilę. - Ciapuś! - wrzasnął wreszcie. - Gdzie jesteś, zdechlaku? - Przecież nie masz psa - zdziwił się morderca. Dwumetrowy pyton wystrzelił spod łóżka i owinął mu się wokół nóg. - Co to jest? - zawył. - Zdziwiony? To jest właśnie Ciapuś. Ciapuś, uduś pana.

Za tych, co szaleni. Za odmieńców. Buntowników. Awanturników. Niedopasowanych. Za tych, co patrzą na świat inaczej. Oni nie lubią zasad. Nie szanują status quo. Można ich cytować, można się z nimi nie zgadzać; można ich wysławiać, można ich zniesławiać. Ale jednego nie można zrobić - nie można ich ignorować. Bo to oni zmieniają świat. Popychają ludzkość do przodu. I choć niektórzy mogą widzieć w nich szaleńców, my dostrzegamy w nich geniusz. Ponieważ to ludzie wystarczająco szaleni, by sądzić, że mogą zmienić świat... są tymi, którzy go zmieniają.

Za tych, co szaleni. Za odmieńców. Buntowników. Awanturników. Niedopasowanych. Za tych, co patrzą na świat inaczej. Oni nie lubią zasad. Nie szanują status quo. Można ich cytować, można się z nimi nie zgadzać; można ich wysławiać, można ich zniesławiać. Ale jednego nie można zrobić - nie można ich ignorować. Bo to oni zmieniają świat. Popychają ludzkość do przodu. I choć niektó...

Człowiek może być samotny mimo miłości wielu, bo dla nikogo nie jest przecież tym "najukochańszym".

Człowiek może być samotny mimo miłości wielu, bo dla nikogo nie jest przecież tym "najukochańszym".

Prawo pędzenia bimbru jest prawem człowieka

Prawo pędzenia bimbru jest prawem człowieka

-Słuchaj, ubijemy interes — powiedziała rybka. — Ty mnie wypuścisz, a ja spełnię twoje życzenie. — Jeszcze czego — wściekł się. — Już ja was znam, rybki. Żadnych życzeń, tylko patelnia.

-Słuchaj, ubijemy interes — powiedziała rybka. — Ty mnie wypuścisz, a ja spełnię twoje życzenie. — Jeszcze czego — wściekł się. — Już ja was znam, rybki. Żadnych życzeń, tylko patelnia.

Zwykli ludzie nie wiedzą, ile dla kogoś zamkniętego znaczą książki.

Zwykli ludzie nie wiedzą, ile dla kogoś zamkniętego znaczą książki.

Kiedy czytam książkę, która robi na mnie wrażenie, muszę sama w sobie zaprowadzić gruntowny porządek, nim udam się między ludzi, inaczej pomyślano by o mnie, że mi się pomieszało w głowie.

Kiedy czytam książkę, która robi na mnie wrażenie, muszę sama w sobie zaprowadzić gruntowny porządek, nim udam się między ludzi, inaczej pomyślano by o mnie, że mi się pomieszało w głowie.

Podejmowałam ryzyko i w związku z tym gotowa byłam zaakceptować wszelkie niespodzianki – nie rozczarowałam się, nie cierpiałam i nie utraciłam wiary w życie. Prawie każdego dnia rodziłam się na nowo. Podążałam drogą, którą sama wybrałam. Drogą, w której wszystko było cudowne, ale na której nie spotkałam żadnego cudu.

Podejmowałam ryzyko i w związku z tym gotowa byłam zaakceptować wszelkie niespodzianki – nie rozczarowałam się, nie cierpiałam i nie utraciłam wiary w życie. Prawie każdego dnia rodziłam się na nowo. Podążałam drogą, którą sama wybrałam. Drogą, w której wszystko było cudowne, ale na której nie spotkałam żadnego cudu.

Wszystko miało wrócić do normy, ale powiedzmy sobie szczerze, czym jest owa norma i normalność? Jeżeli wszystko to, co działo się w moim życiu przez ostatnie dwa tygodnie, było nienormalne, a dwa tygodnie to czas, który wydaje się dostatecznie długi, wtedy to nienormalne staje się z automatu normalnym. A nawet jeżeli owa normalność i norma miałyby być w dalszym ciągu nienormalne, to nie oszukujmy się, sytuacja nie wróci do normalności tylko i wyłącznie dlatego, że takie jest moje widzimisię!

Wszystko miało wrócić do normy, ale powiedzmy sobie szczerze, czym jest owa norma i normalność? Jeżeli wszystko to, co działo się w moim życiu przez ostatnie dwa tygodnie, było nienormalne, a dwa tygodnie to czas, który wydaje się dostatecznie długi, wtedy to nienormalne staje się z automatu normalnym. A nawet jeżeli owa normalność i norma miałyby być w dalszym ciągu nienormaln...

Mimowolnie odwzajemniłam pocałunek. Czułam, jak świat usuwa mi się spod nóg, oczy przestają widzieć, uszy przestają słyszeć. Jest tylko bicie wystraszonego serca. Czy mi się to podobało? Tak. Czy chciałam, żeby przestał? Tak. Dodatkowo pojawił się syndrom pszczółki Mai – gdzieś jestem, lecz nie wiadomo gdzie...

Mimowolnie odwzajemniłam pocałunek. Czułam, jak świat usuwa mi się spod nóg, oczy przestają widzieć, uszy przestają słyszeć. Jest tylko bicie wystraszonego serca. Czy mi się to podobało? Tak. Czy chciałam, żeby przestał? Tak. Dodatkowo pojawił się syndrom pszczółki Mai – gdzieś jestem, lecz nie wiadomo gdzie...

- Prędzej dokopię się jakiegoś prehistorycznego zwierza niż skrzyni – kontynuował. – Słyszeliście o tym, że w pobliżu mojego domu w latach osiemdziesiątych znaleziono szczątki mamuta? Nieźle, co? To kolejny dowód na to, że mamuty żyły w norach.

- Prędzej dokopię się jakiegoś prehistorycznego zwierza niż skrzyni – kontynuował. – Słyszeliście o tym, że w pobliżu mojego domu w latach osiemdziesiątych znaleziono szczątki mamuta? Nieźle, co? To kolejny dowód na to, że mamuty żyły w norach.

Usiedliśmy na środku nieznanego mi pomieszczenia. – Poświeć mi tutaj latarką – powiedział. Chłopak wyciągnął z torby ołówek i usiłował rysować coś na kartce, którą przez całą drogę miętosił w ręku. – Już wiem! – oznajmił nagle. – Wstawaj, idziemy! Poczułam ulgę, gdy usłyszałam te słowa. Moja radość nie trwała jednak zbyt długo. Topniała tak szybko, jak topnieje lód w najgorętsze dni – po raz kolejny zaczęliśmy kręcić się i bezustannie wracać w to samo miejsce. Raz, drugi, trzeci… Nie rozumiałam, dlaczego nie potrafiliśmy znaleźć wyjścia! Pałac przecież nie był ogromny, był duży, ale bez przesady. Zrezygnowani usiedliśmy z powrotem w tym samym miejscu, w którym stanęliśmy kilka minut wcześniej. Ignacy znowu oddał mi latarkę i zaczął coś nerwowo bazgrać na kartce. Zapadła cisza. Chłopak skupiał się na czymś zawzięcie, a ja skierowałam światło na sufit pomieszczenia. – Spójrz! Jakie piękne freski! – przerwałam głuchą ciszę. Na suficie widniały urocze rysunki przedstawiające kilka scen. Był rysunek starszego, brodatego mężczyzny, chłopaka na koniu, kobiety machającej mu chusteczką na pożegnanie, były góry i gromada kolorowych ludzi. Zniecierpliwiona skierowałam światło na ścianę, jedną, drugą, trzecią… – Ożeż ty w mordę! – krzyknęłam. Na wprost nas stał młody mężczyzna. Ubrany był w jasną, chyba płócienną koszulę z wywiniętymi rękawami i miał na sobie za duże brązowe spodnie, przewiązane sznurkiem. Stał, wpatrując się w nas z łagodnym wyrazem twarzy i radosnymi oczami. – Kim pan jest? – zapytał zlękniony Ignacy, chowając mnie jednym ruchem ręki za siebie.

Usiedliśmy na środku nieznanego mi pomieszczenia. – Poświeć mi tutaj latarką – powiedział. Chłopak wyciągnął z torby ołówek i usiłował rysować coś na kartce, którą przez całą drogę miętosił w ręku. – Już wiem! – oznajmił nagle. – Wstawaj, idziemy! Poczułam ulgę, gdy usłyszałam te słowa. Moja radość nie trwała jednak zbyt długo. Topniała tak szybko, jak topnieje lód w ...