Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako ciekawostka. Co w przypadku szukania analogii między opresją wobec kobiet i zwierząt trudno wybaczyć, zrzucając na okres w jakim książka powstała.

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako...

Dość wnikliwa, wybitnie zgryźliwa krytyka relatywizmu, obecna w filozofii do dziś i niezmiennie warta uwagi. W sumie można potrakrwać ją zarówno jako krytyka polskiego liberalizmu,jak i życzliwe zwrócenie uwagi na to czemu obecnie znajduje się w odwrocie.

Dość wnikliwa, wybitnie zgryźliwa krytyka relatywizmu, obecna w filozofii do dziś i niezmiennie warta uwagi. W sumie można potrakrwać ją zarówno jako krytyka polskiego liberalizmu,jak i życzliwe zwrócenie uwagi na to czemu obecnie znajduje się w odwrocie.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle, ale Follett chce, żeby ich członkowie byli absolutnie wszędzie - od uczastków Syberii po największe sceny rockowe. Sprawia to, że w dużej mierze czytamy o wybitnych ludziach w wybitnym towarzystwie, co różni tę pozycję od... wybitnego Upadku Gigantów. Wciąż jednak są to ludzie z krwi i kości, mierzący się z ogromnymi dramatami, są mocno osadzeni w tym zmieniającym się świecie, nawet jeśli oglądanie tych zmian z pierwszego z rzędu akurat przez nich jest słabo uzasadnione.

Lektura wciąż wciąga i rozbraja emocjonalnie, chociaż najbardziej zaangażowany byłem w nieliczne sceny z udziałem głównych bohaterów Upadku niż Krawędzi.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle,...