Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako ciekawostka. Co w przypadku szukania analogii między opresją wobec kobiet i zwierząt trudno wybaczyć, zrzucając na okres w jakim książka powstała.

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako...

Dość wnikliwa, wybitnie zgryźliwa krytyka relatywizmu, obecna w filozofii do dziś i niezmiennie warta uwagi. W sumie można potrakrwać ją zarówno jako krytyka polskiego liberalizmu,jak i życzliwe zwrócenie uwagi na to czemu obecnie znajduje się w odwrocie.

Dość wnikliwa, wybitnie zgryźliwa krytyka relatywizmu, obecna w filozofii do dziś i niezmiennie warta uwagi. W sumie można potrakrwać ją zarówno jako krytyka polskiego liberalizmu,jak i życzliwe zwrócenie uwagi na to czemu obecnie znajduje się w odwrocie.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle, ale Follett chce, żeby ich członkowie byli absolutnie wszędzie - od uczastków Syberii po największe sceny rockowe. Sprawia to, że w dużej mierze czytamy o wybitnych ludziach w wybitnym towarzystwie, co różni tę pozycję od... wybitnego Upadku Gigantów. Wciąż jednak są to ludzie z krwi i kości, mierzący się z ogromnymi dramatami, są mocno osadzeni w tym zmieniającym się świecie, nawet jeśli oglądanie tych zmian z pierwszego z rzędu akurat przez nich jest słabo uzasadnione.

Lektura wciąż wciąga i rozbraja emocjonalnie, chociaż najbardziej zaangażowany byłem w nieliczne sceny z udziałem głównych bohaterów Upadku niż Krawędzi.

Całej trylogii Stulecie można zarzucić głównie dwie rzeczy - momentami przeciętną wnikliwość historyczną, co jednak zrozumiałe o tyle, że nawet przy wielu niedopowiedzeniach jest to dzieło o szalonym rozmachu oraz to, że będąc sagą rodową w pewnym momencie nieco traci na wiarygodności. Te problemy są wyjątkowo widoczne w Krawędzi wieczności, bo rody rozrosły się niezwykle,...

Ta książka kojarzy mi sie z pismami Adorno czy Ortegi y Gasseta. Frustracja nowym porządkiem mediów jest wyraźnie wyczuwalna i wpływa na infantylność przedstawionego świata.

Ta książka kojarzy mi sie z pismami Adorno czy Ortegi y Gasseta. Frustracja nowym porządkiem mediów jest wyraźnie wyczuwalna i wpływa na infantylność przedstawionego świata.

Ma wszystkie zalety i wady Filarów Ziemii, z tym że wszystkie są jeszcze większe. Próby oddania realiów, problemy i komplikacje głównych bohaterów, ogromne drogi jakie przechodzą zrobiły na mnie ogromne wrażenie, podobnie jak antypatyczność czarnych charakterów. Jednak ponownie droga do happy endu jest nudna i infantylna, ostatnie "części" średniowiecznych książek Folletta po prostu są generyczne i... zbędne moim zdaniem.

Ma wszystkie zalety i wady Filarów Ziemii, z tym że wszystkie są jeszcze większe. Próby oddania realiów, problemy i komplikacje głównych bohaterów, ogromne drogi jakie przechodzą zrobiły na mnie ogromne wrażenie, podobnie jak antypatyczność czarnych charakterów. Jednak ponownie droga do happy endu jest nudna i infantylna, ostatnie "części" średniowiecznych książek Folletta...

Niczego bardziej kompletnego już w życiu prawdopodobnie nie przeczytam. Przeobrażenia społeczne i kulturowe doskonale wybrzmiewają, przedstawione z perspektywy kilku wybitnie napisanych postaci.

Niczego bardziej kompletnego już w życiu prawdopodobnie nie przeczytam. Przeobrażenia społeczne i kulturowe doskonale wybrzmiewają, przedstawione z perspektywy kilku wybitnie napisanych postaci.

Wooow, co za postęp fabularny. Zawiesić niewiarę w tym uniwersum łatwo, a rozwiązanie bardzo zaskakuje i przynajmniej psychologicznie jest uzasadnione.

Wooow, co za postęp fabularny. Zawiesić niewiarę w tym uniwersum łatwo, a rozwiązanie bardzo zaskakuje i przynajmniej psychologicznie jest uzasadnione.

Nie zdaża mi się śmiać w głos, ale postać Cuffa jest napisana w sposób całkowicie ujmujący. Trafia do kanonu polskich postaci dla mnie kultowych z miejsca. Fabularnie moglo byc duzo lepiej.

Nie zdaża mi się śmiać w głos, ale postać Cuffa jest napisana w sposób całkowicie ujmujący. Trafia do kanonu polskich postaci dla mnie kultowych z miejsca. Fabularnie moglo byc duzo lepiej.

Dużo wiesz - niewiele się dowiesz. Mało wiesz - na bank się pogubisz.

Dużo wiesz - niewiele się dowiesz. Mało wiesz - na bank się pogubisz.

Bardzo ambitny temat, niewyczerpywalny, a jednocześnie trudny do podjęcia. Podołać mógł tylko Guriewicz. Stąpa ostrożnie, ale pewnie

Bardzo ambitny temat, niewyczerpywalny, a jednocześnie trudny do podjęcia. Podołać mógł tylko Guriewicz. Stąpa ostrożnie, ale pewnie

Książka przez 550 stron mówi Ci: "Jesteś europocentrykiem z klapkami na oczach", a Ty ją za to kochasz. Napisana niezwykle przystępnie, co nie kłóci się z tym, że jest ambitna i wybitna w tych ambicji realizowaniu. Uproszczenia i tendencyjność nie są rażące, ale jak najbardziej są obecne, więc bezrefleksyjny odbiór odradzam.

Książka przez 550 stron mówi Ci: "Jesteś europocentrykiem z klapkami na oczach", a Ty ją za to kochasz. Napisana niezwykle przystępnie, co nie kłóci się z tym, że jest ambitna i wybitna w tych ambicji realizowaniu. Uproszczenia i tendencyjność nie są rażące, ale jak najbardziej są obecne, więc bezrefleksyjny odbiór odradzam.

Dodatkowa gwiazdka za okres historyczny i miejsce, w którym dzieje się Saga. Raczej dotychczas czytałem te, opisujące norweskie legendy i realia Islandii, także poznać największych królów Danii w krzywym zwierciadle islandzkich twórców to była nie lada przyjemność.

Dodatkowa gwiazdka za okres historyczny i miejsce, w którym dzieje się Saga. Raczej dotychczas czytałem te, opisujące norweskie legendy i realia Islandii, także poznać największych królów Danii w krzywym zwierciadle islandzkich twórców to była nie lada przyjemność.

Coś dla miłośników islandzkich sag i Johna Grishama :D Nie ukrywam, że zajęło mi chwilę czasu zanim w końcu zagłębiłem się w świat Sagi o Njalu, ponieważ jednak saga średniowieczna, która ma ponad 300 stron nie brzmi zachęcająco. Okazało się jednak, że połknąłem ją w całości w dwa wieczory. Jest niezwykle wciągająca, bohaterowie są unikatowi, biorąc pod uwagę normy, które przeważnie spełniają postacie średniowiecznych sag islandzkich. Między dwoma głównymi wątkami, dotyczącymi świetnie zarysowanej postaci Gunnara, przyjaciela Njala oraz synów tego drugiego poznajemy opis chrystianizacji Islandii oraz stworzenie sąd wyższej instancji. Później już na całego robi się z Sagi o Njalu powieść prawnicza, która daje świetne pojęcie o XI-wiecznych realiach Islandii oraz panującej tam moralności. Fragmenty przerażające mieszają się z po prostu rozczulającymi. Stawka sagi jest odpowiednio zarysowana i naprawdę ogromna, a przyczynowo-skutkowy ciąg nie pozwala się oderwać. A to wszystko kończy się opowieścią o zamordowaniu Brana Śmiałego. Inaczej mówiąc - w tej Sadze jest wszystko i to w najlepszym wydaniu.

Coś dla miłośników islandzkich sag i Johna Grishama :D Nie ukrywam, że zajęło mi chwilę czasu zanim w końcu zagłębiłem się w świat Sagi o Njalu, ponieważ jednak saga średniowieczna, która ma ponad 300 stron nie brzmi zachęcająco. Okazało się jednak, że połknąłem ją w całości w dwa wieczory. Jest niezwykle wciągająca, bohaterowie są unikatowi, biorąc pod uwagę normy, które...