Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam mieszane uczucia. Kupiłam, bo zbierała dobre recenzje online, a ponadto Hanna Krall rekomenduje.
Z jednej strony temat ciekawy, rozwojowy, niby mieszczanie polscy jacy są każdy widzi, ale chyba w sumie mało kto wie. Ostatni rozdział mnie zaskoczył, autor lepszego nie mógł napisać i za niego dodatkowa gwiazdka w ocenie.
Z drugiej, historie przegadane (moim subiektywnym zdaniem), z książki w człowieku jakoś tak mało zostaje i w sumie nic nowego ona nie wnosi. W historiach jest i ironia i pomysł, ale jakoś to wszystko pozostaje bez znaczenia.

Mam mieszane uczucia. Kupiłam, bo zbierała dobre recenzje online, a ponadto Hanna Krall rekomenduje.
Z jednej strony temat ciekawy, rozwojowy, niby mieszczanie polscy jacy są każdy widzi, ale chyba w sumie mało kto wie. Ostatni rozdział mnie zaskoczył, autor lepszego nie mógł napisać i za niego dodatkowa gwiazdka w ocenie.
Z drugiej, historie przegadane (moim...

Książka miała mocną promocję. Dużo się o niej mówiło, co mnie skłoniło do zakupu. Temat na fali, bo "słoiki" chyba się jeszcze nie znudziły.
Poza powyższym, jest już gorzej.
W trzech rozdziałach przedstawiono troje bohaterów i ich historie. Wszystkie zbyt dosłowne, przerysowane i trochę niestety stereotypowe. Brak postaci z krwi i kości. Miałam też wrażenie, że autorce trochę trudniej pisać w pierwszej osobie jako mężczyzna, bo historie Ewy i Aśki były dużo spójniejsze, bardziej zgłębione niż Pawła.
I jeszcze jedno, może mniej istotnego, co jednak nie powinno się zdarzyć - okładka. Skojarzyła mi się z powszechnymi reklamami-samoróbkami z połowy lat 90. Tandetna i przekombinowana.

Gdzieś przeczytałam, że książka jest debiutem. Dlatego wiele można wybaczyć i stąd 4 gwiazdki.

Książka miała mocną promocję. Dużo się o niej mówiło, co mnie skłoniło do zakupu. Temat na fali, bo "słoiki" chyba się jeszcze nie znudziły.
Poza powyższym, jest już gorzej.
W trzech rozdziałach przedstawiono troje bohaterów i ich historie. Wszystkie zbyt dosłowne, przerysowane i trochę niestety stereotypowe. Brak postaci z krwi i kości. Miałam też wrażenie, że autorce...