Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bardzo dawno czytałam ją po raz pierwszy.Nigdy mnie nie przerażał fakt,że książka jest w spisie lektur obowiązkowych.Lubię po prostu czytać.styl pisarza tak odbiega od współczesnego pisania a jednak bardzo mile się ją czyta i wspomina.Pokazane życie poprzeplatane związkami międzyludzkimi,nie omieszkano zaznaczyć miłości również tej niedoścignionej.Warta poświęcenia szczególnej uwagi.

bardzo dawno czytałam ją po raz pierwszy.Nigdy mnie nie przerażał fakt,że książka jest w spisie lektur obowiązkowych.Lubię po prostu czytać.styl pisarza tak odbiega od współczesnego pisania a jednak bardzo mile się ją czyta i wspomina.Pokazane życie poprzeplatane związkami międzyludzkimi,nie omieszkano zaznaczyć miłości również tej niedoścignionej.Warta poświęcenia...

Opinii jak zawsze jest wiele.Mnie poruszyła bardzo.Nie mogę się utożsamić z problemami głównej bohaterki bo nie żyjemy w takich czasach.Teraz realia życia zupełnie odbiegają od wątków zamieszczonych w powieści.Natomiast jestem kobietą i matką,która potrafi zrozumieć jak walczy się o własną rodzinę,pomimo innych warunków.Bardzo mnie zastanowiła relacja matka,ojciec i dzieci ukazana jeszcze w czasie okupacji.Problem starości uzmysławia jak szybko staniemy się bezbronni wobec choroby i jak taka niemoc uzależnia nas wówczas od bliskich,w dobrym i złym znaczeniu.Naprawdę polecam

Opinii jak zawsze jest wiele.Mnie poruszyła bardzo.Nie mogę się utożsamić z problemami głównej bohaterki bo nie żyjemy w takich czasach.Teraz realia życia zupełnie odbiegają od wątków zamieszczonych w powieści.Natomiast jestem kobietą i matką,która potrafi zrozumieć jak walczy się o własną rodzinę,pomimo innych warunków.Bardzo mnie zastanowiła relacja matka,ojciec i dzieci...

Historia matki troszczącej się zdrowie swojego ciężko chorego dziecka. Autorka to krapkowiczanka i ta ksiązka jest jej debiutem.Upłynęło już trochę czasu,ale całkiem niedawno miałam okazję ją czytać i proza jaka jest napisana naprawdę zwala z nóg.Jestem również krapkowiczanką i ogromnie się cieszę ,że akurat z tego miasteczka i to niewielkiego jest taka dobra książka.Obiecane mamy,że będzie kolejna ksiązka i czekam na równie ciekawą i interesującą lekturę.Pani Katarzyna Dziura jest cenioną polonistką, ale nikt nie znał jej jako powieściopisarki.Debiut na szóstkę.
"Kariatyda i Malutek” opowiada o przeżyciach autentycznych, choć bohaterowie i fabuła jest fikcyjna.Boryka się z chorobą dziecka ,bardzo malutkiego,któremu może ulżyć ale nie ma szans na wyleczenie.Ojciec dziecka nie umie sprostać roli jaka mu przypada i odchodzi zostawiając kobietę swojego życia ,którą kochał ale ona wybiera miłość do dziecka.Taki postawił warunek ,a ona bez wahania wybiera dziecko.Ciągłe pobyty w szpitalach i walka ,nieustanna szarpanina z własnymi emocjami pokazywana w tej książce nie przeplata się nawet na chwilę z naiwnością i ubolewaniem nad sobą.Można kochać i czuć się kochanym nawet gdy wydaje się to niemożliwe.Miłość bez granic ,bez barier jakie to my społeczeństwo stawiamy;miłość bezwarunkowa.
godna polecenia

Historia matki troszczącej się zdrowie swojego ciężko chorego dziecka. Autorka to krapkowiczanka i ta ksiązka jest jej debiutem.Upłynęło już trochę czasu,ale całkiem niedawno miałam okazję ją czytać i proza jaka jest napisana naprawdę zwala z nóg.Jestem również krapkowiczanką i ogromnie się cieszę ,że akurat z tego miasteczka i to niewielkiego jest taka dobra...

Książka którą już dawno przeczytałam ale w pamięci mam ją do teraz.Bardzo chwyta za serce i trafia do uczuć tych najskrytszych.
Główna bohaterka zamyka się w sobie i silą własnej woli staje się niemową. Muzyka jest dla niej ucieczką w inny ,tylko swój własny świat.Fortepian tu to jednocześnie instrument muzyczny ,ale i za jego pomocą przenosi bohaterkę w świat emocji,które dzięki właśnie fortepianowi umie nazwać.Jednak czytając dalej zobaczymy ,że Ada nigdy nie przestaje zadziwiać.Jakby na wpół świadomie uwodzi mężczyznę,w książce przenika erotyzm.W sposób niedostrzegalny a jednak wyraźnie romantyzm przeplata się z erotyzmem.Jest na obcej ziemi z dala od rodzinnego kraju z córką i fortepianem.Nie brakuje smutku i dramatyzmu.
Bardzo rzadko wracam do już raz przeczytanych książek ,ale gwarantuję,ze tę można czytać z takim samym zapałem i za każdym razem tak samo się wzruszać.Z całą pewnością sięgnę po ten tytuł ponownie i szczerze warta polecenia.

Książka którą już dawno przeczytałam ale w pamięci mam ją do teraz.Bardzo chwyta za serce i trafia do uczuć tych najskrytszych.
Główna bohaterka zamyka się w sobie i silą własnej woli staje się niemową. Muzyka jest dla niej ucieczką w inny ,tylko swój własny świat.Fortepian tu to jednocześnie instrument muzyczny ,ale i za jego pomocą przenosi bohaterkę w świat emocji,które...