Nie posiadający żadnej rodziny Sherbourne niemal od razu był gotów do podróży. Droga morska do portowego miasteczka Point Partageuse odbyła się w spokoju, bez większych przygód. Jedynie pewnej nocy musiał doprowadzić do porządku mężczyznę, który napastował przestraszoną kobietę. Tom wyprosił u niej, aby nie oskarżała mężczyzny następnego dnia przed jego podwładnym. Doświadczenia wojny sprawiły - wytłumaczył jej Tom - jak trudno niektórym odróżnić dobro od zła.

To właśnie w Partageuse, skąd miał wypłynąć do ostatecznego celu podróży poznaje Isabel, przyszłą żonę, która wprowadza w jego życie radość, spokój i pewien rodzaj beztroski, którą zapewnić potrafi jedynie obecność najbliższej osoby. Historia ich miłości jest krótka, choć także dość przewrotna. Nie znajdziemy tutaj szalonego romansu, potajemnych spotkań, czy wzniosłych serenad pod oknem ukochanej. To po prostu historia dwojga ludzi, który zrozumieli, że życie razem będzie dużo lepsze niż osobno. To opowieść o miłości, która choć silna i trwała, obyła się bez ozdobników, które często okazują się być przerostem formy nad treścią. Isabel po ślubie zamieszkała z mężem na odludnej Janus Rock. Nigdy nie skarżyła się na samotność czy tęsknotę za rodziną. Wiedziała na co decyduje się, wychodząc za Toma i naprawdę było jej z tym dobrze. Jedyne, czego brakowało małżeństwu latarników do szczęścia, to, podobnie jak w bajce o śpiącej królewnie, potomstwo. Isabel jednak nie udało się donosić ciąży. Gdy za trzecim razem wydawało się, że w siódmym miesiącu już nic złego się nie wydarzy - nastąpił przedwczesny poród, a dziecko urodziło się martwe. Żona Toma była zrozpaczona. Zaczęła popadać w otępienie i depresję. Krzyczała na Toma, choć to nie do niego miała żal. Ich małżeństwo wystawione zostało na próbę, która nie oszczędza nikogo...

Na wyspie Janus Rock zdarzył się jednak cud. Jak inaczej bowiem nazwać fakt, że niedługo po tym, jak Isabel urodziła martwego chłopczyka, do brzegu wyspy przybija łódź z martwym mężczyzną i ... opatuloną w koc malutką dziewczynką. Izzy ani prze chwilę nie dała ponieść się zdumieniu. Od razu roztoczyła opiekę nad dziewczynką, która od pierwszej sekundy znalazła miejsce w jej sercu. Promienie słońca, które rozświetliły nadal niezakrzepły żal na Janus Rock były mocne, lecz krótkotrwałe. Tom jest bowiem latarnikiem i jako taki ma pewne obowiązki, których zaniedbanie grozi nie tylko zwolnieniem, ale być może procesem. Powinien więc jak najszybciej zanotować wydarzenie, jakim było przybycie łódki z ciałem mężczyzny i żywego niemowlęcia. Musi także zawiadomić odpowiednie władze i czekać aż przybędą. Przerażona tym faktem Izzy błaga męża, aby tego nie robił. Wytacza argumenty, które wtedy, być może brzmiały rozsądnie, jednak w świetle tego, czego domyśla się już czytelnik są złudne i przypominają bardziej pobożne życzenia. Jaka matka wypuściłaby na wzburzone morze niemowlę? Na pewno nie żyje, a co do ojca istnieje niezbity dowód na jego śmierć - zimne ciało leżące w łódce. Jeśli przypłyną tu ludzie, zabiorą dziewczynkę do tego okropnego domu dziecka. Tylko po co? Skoro tu znajdzie prawdziwy dom.

Tom Sherbourne wskazuje drogę zbłądzonym okrętom. Rozświetla mrok, aby decyzja o obraniu odpowiedniego kursu, była właściwa. Niestety dla Toma zabrakło zbawiennego światła latarni. Nikt nie pomógł mu w podjęciu decyzji, we wskazaniu właściwej drogi. Z jednej strony była miłość do żony, która przy dziewczynce promieniała i również do niego zaczęła zwracać się znowu z troską i uczuciem. Z drugiej zaś były zasady, których Tom powinien przestrzegać, słuszność, o której wiedział, że nic jej nie podważy. Decyzja Toma to tak naprawdę niewidzialny bohater powieści M. L. Stedman. To ona kieruje lawiną wydarzeń, rozbija się o skały, odpowiada za przypływy i odpływy. Decyzja, której skutki pokazują nam, że to, co dla jednych jest cudem, dla innych okazuje się tragedią. Najgorszym jej skutkiem okazuje się jednak to, że wraz z upływem czasu toną wszelkie rozwiązania, które mogłyby okazać się słuszne i nie raniące nikogo. Opowieść o odważnym latarniku zamienia się w grecką tragedię, w której los nie zamierza oszczędzić nikogo, a każda podjęta decyzja będzie oznaczała czyjś ból.

„Światło między oceanami” to powieść, którą śmiało można podzielić na dwie części. Pierwsza, choć zapowiadająca zbliżającą się tragedię, jest spokojna, leniwa, momentami wręcz monotonna, z elementami sielanki, przerywanej wątpliwościami Toma. Druga część (zdecydowanie lepsza) rozpoczyna się od drobiazgu, który niczym kamyczek rzucony w wodę, powoduje coraz szersze kręgi. Rozpoczyna się walka, w której bohaterowie niekiedy zapominają, że jej ofiarą jest dziecko, które choć nie do końca rozumie, to zdecydowanie do samego końca wszystko czuje.

Rozpacz matki, dobro dziecka i przepisy prawne, których trzeba przestrzegać, tworzą swoisty trójkąt bermudzki, w którym zatraca się granica między dobrem, a złem. Bohaterowie miotają się jak podczas sztormu, starając się aby nie wypaść za burtę. Burza i chaos ogarnia także kreacje bohaterów. O ile postać Toma prowadzona jest przez Stedman konsekwentnie, o tyle postać jego żony, tak diametralnie zmienia się w ciągu zaledwie kilku sekund, że czytelnik może być nieco skonsternowany. Wiadomo, że dramatyczne wydarzenia wpływają na nasze zachowania i decyzje, jednak na zwrot o 180 stopni zupełnie nie byłam przygotowana w związku z czym, zmiana, jaka zaszła nagle w Isabel, wydała mi się nieco sztuczna.

Powieść Stedman angażuje czytelnika do podjęcia decyzji. W poszumie fal ukrywa pytanie: „A co ty byś zrobił?”. Odpowiedź okazuje się jednak zbyt skomplikowana, by udzielić jej natychmiast, jeśli w ogóle. Tom postąpił wbrew sobie i teraz płaci za to wysoką cenę. Czy jednak muszą ją płacić także ci, którzy nie zawinili? Którzy w tej tragedii znaleźli się wbrew woli? Są dwa wyjścia z tej fatalnej sytuacji. Każde jednak kogoś zrani i okaże się fatalne w skutkach. Niestety, trzeciego wyjścia nie ma. I choć czytelnik bardzo się stara, to żadna latarnia nie wskazuje mu bezbolesnej drogi ku epilogowi.

Sylwia Sekret