Dalszy ciąg powieści „Z Ziemi na Księżyc”. Po przerażającym uderzeniu podczas startu, trzej astronauci przekonują się, że są cali i zdrowi i lecą w kierunku „jasnowłosej Febe”. Natychmiast organizują sobie życie w malutkim pomieszczeniu, które zajmują z dwoma psami i siedmioma domowymi ptakami. Można byłoby od tego czasu obawiać się, że historia w zamkniętej, ciemnej puszce będzie toczyć się w monotonii i będzie bardzo dydaktyczna – jednak nic takiego się nie dzieje. Oczywiście autor podaje czytelnikowi mentorski opis Księżyca, ale cała podróż ozdobiona jest dramatycznymi lub zabawnymi wydarzeniami, jak również żartami niepoprawnego Michela Ardana. Wkrótce pojawi się straszne niebezpieczeństwo, gdy okazuje się, że aluminiowy pocisk chybi celu i po całkowitym okrążeniu ciała niebieskiego może stać się jego satelitą. Nieszczęśni podróżnicy wydają się więc skazani na podążanie w przestrzeni kosmicznej, aż do samej śmierci. Próbują wówczas ostatecznego manewru, by upaść na Księżyc, używając rakiet; niestety, wynik tego działania jest odwrotny: zaczynają powracać na Ziemię, co oznacza , że w jednej chwili ulegną roztrzaskaniu. Pocisk z hukiem pojawi się w naszej atmosferze, ale na szczęście zanurzy w Oceanie Spokojnym; dzięki swej małej wadze i dużej wyporności szybko pojawi się na powierzchni wody i trzej ludzie zostaną wyłowieni przez okręt ratunkowy. Astronauci staną się bohaterami dnia i odbędą triumfalną podróż przez Stany Zjednoczone.