Autorka ukazuje go dość syntetycznie, ale i przejrzyście, nie pomijając przy tym ponurych akcentów, których historia Haitańczykom nie szczędziła. I nie szczędzi zresztą po dzień dzisiejszy. Obok radosnego życia wioski, codzienności wypełnionej zapachem duszonej czarnej fasoli, smażonych platanosów czy wonią dojrzałego mango bezustannie kłębi się tu mrok, gdzie łatwa śmierć przychodzi pod postacią Tontons Macoutes, niewzruszonych siepaczy dyktatora.

W rodzinie Sophie Caco kobiety łączy ze sobą bardzo silna więź emocjonalna. Sophie wychowuje się u swojej kochającej ciotki w małym miasteczku na Haiti. Gdy ma dwanaście lat, jedzie do Nowego Jorku, by zamieszkać ze swoją matką. Obie noszą w sobie bolesne wspomnienia, które będą je dręczyć przez długie lata.