Słowo się rzekło, kobyłka u płota, a raczej kot na półce. W kwestii książek dla dzieci jestem inżynierem Mamoniem do sześcianu i swoją córkę widziałabym najchętniej w odtworzonej po kilkudziesięciu latach własnej biblioteczce. Niestety, reprinty są rzadkością i czasem trzeba sięgnąć po coś nowego.
Ten przydługi wstęp ma służyć wyjaśnieniu, dlaczego nie padłam na kolana przed "Przygodami kota detektywa". Cóż zrobić, nie padłam i już. Ale książka, przyznaję, jest dobra. Trzylatkę tekst nudzi, za to ilustracje pobudzają do szczegółowych pytań. W przyszłości mała, uwielbiająca dowcip abstrakcyjny i językowy, z pewnością doceni wiele perełek, które na razie bawią dorosłych: "Mruczysław Pazur, drapać dwa razy", "złapiemy ich na gorącym... mleku", "Pazur czuł przez sierść, że coś się święci". Kiedyś tam nauczy się kilku nowych słów, takich jak daktyloskopia, poszlaki czy konkludować. Niewykluczone też, że właśnie dzięki Mruczysławowi sięgnie w swoim czasie po to, co napisali Conan Doyle i Agatha Christie.
"Dobre, dobre, bardzo dobre" - jak śpiewa Arka Noego. Tak, na tle cukierkowej amerykańskiej tandety, której pełno teraz w księgarniach, "Przygody kota detektywa" zdecydowanie zasługują na siódmą gwiazdkę.

Słowo się rzekło, kobyłka u płota, a raczej kot na półce. W kwestii książek dla dzieci jestem inżynierem Mamoniem do sześcianu i swoją córkę widziałabym najchętniej w odtworzonej po kilkudziesięciu latach własnej biblioteczce. Niestety, reprinty są rzadkością i czasem trzeba sięgnąć po coś nowego.
Ten przydługi wstęp ma służyć wyjaśnieniu, dlaczego nie padłam na kolana...