Przygoda w stylu „veni, vidi, vici”, czyli Nävis ląduje awaryjnie na planecie wiecznej wojny i doprowadza do zakończenia działań wojennych. Scenariusz porusza tym razem tematy „genderowe”, a mianowicie rolę płci w konflikcie zbrojnym.

Całość raczej mało odkrywcza, choć sprawnie napisana i przede wszystkim dobrze narysowana. Lektura raczej dla młodego czytelnika.

Przygoda w stylu „veni, vidi, vici”, czyli Nävis ląduje awaryjnie na planecie wiecznej wojny i doprowadza do zakończenia działań wojennych. Scenariusz porusza tym razem tematy „genderowe”, a mianowicie rolę płci w konflikcie zbrojnym.

Całość raczej mało odkrywcza, choć sprawnie napisana i przede wszystkim dobrze narysowana. Lektura raczej dla młodego czytelnika.

Często to co widzimy nie jest tym na co wygląda. Jednak czasem wzrok potrafi nam dotrzeć tam, gdzie bez niego byśmy zabłądzili. Te słowa najlepiej oddają charakter fabuły szóstego tomu Armady. Navis wraz z Snivelem, lecący odwiedzić Rib'wunda w więzieniu, w wyniku sabotażu ich statku, trafiają na zrujnowaną wojną planetę. Krajobraz jak po totalnej apokalipsie wieńczą dwie strony konfliktu - Gnomdzinnów, rdzennych mieszkańców planety, a Mekkami, zaawansowanymi robotami, kierowanymi przez sztuczną inteligencję. Jednak konflikt szybko okazuje się mieć dużo głębsze podłoże, zaś przybysze z Armady, rozdzielenie w ogniu bitwy, zmienią jego zasady. Gdyż wszystko tutaj okazuje się być zwykłą grą pozorów.

Pierwszy plan jest tutaj rozbity na dwie sceny. Jedna to obóz Gnomodzinnów do którego trafiła Navis, wraz z Saraggantem (czyli sierżantem) Konnusem, rannym oficerem, którego uratowała z szponów Mekk. Druga to cyber-baza SI, sterującej robotami, które zabrały statek kosmiczny naszej bohaterki z uwiezionym w nim Snivelem. Bardzo interesująco wyglądają obie relacje naszych bohaterów z stronami tego konfliktu. Pierwsi są pełni uprzedzeń oraz szufladkują wszystkich, w tym wypadku Navis jako kobietę, przydzielając im odgórnie obowiązki. Wszystko w imię przetrwania. SI natomiast uznaje całą walkę za grę, zaś możliwość lotu w kosmos jako nowe doznanie dostarczające jej nowych pól bitew. To doprowadza do eskalacji konfliktu i próbę zakończenia obecnego przez SI, pragnącą wyruszyć ku gwiazdom.

Interesująco autorzy pokazali samą SI. Jej motywacje, sposób myślenia i postrzegania poszczególnych zmysłów. Dla niej wszystko musi być przydatne. Jak coś ma wady, jest słabe lub można łatwo uszkodzić, to z miejsca jest odrzucane. Przez to bardzo nie docenia przeciwnika jakim jest Navis. nie widzi go, gdyż jej maszyny nie posiadają oczu, gdyż zmysł wzroku ma masę wad, nie umie wyczuć jej mentalnie, gdyż rasa ludzka jest neutralna psionicznie. Z tego powodu zaczyna panikować, nie pojmując jak może przegrywać z tak lichym przeciwnikiem. Przecież ona jest doskonała, a przynajmniej tak się jej zdaje.

Tymczasem Navis poznaje życie na froncie wojennym od strony kobiet, nie znających innego życia niż wojskowej kuchni. Piorą, zajmują się dziećmi, gotują i zapewniają zaopatrzenie tym którzy siedzą w okopach. Przeciągająca się wojna sprawiła, że ich życie stało się rutyną. Nie było innego sposobu na przetrwanie jak nie dać się wybić do nogi maszynom szybko zwiększającym swoje szeregi. Jednak wraz z pojawieniem się Navis i Snivela zasady gry uległy zmianie, a co za tym idzie sam teatr działań wojennych. Kobiety musiały znów się przystosować, jednak tym razem na nowych, podyktowanych przez nie, warunkach.

Gra pozorów świetnie ukazuje nie tylko ogrom niekończącej się wojny, ale także jak jest ona postrzegana przez różne strony. Ci żywi, co spędzają czas w okopach tracą najwięcej. Natomiast władcy marionetek, pociągający za sznurki, uznają konflikt za grę wojenną, nie doświadczając nigdy na własnej skórze co to znaczy ból, głód czy zimno. Dla nich to zabawa, swoista partia szachów, gdzie przesuwają nieożywione pionki oraz figury po planszy. Jednak gdy przyjdzie im zmierzyć się z rzeczywistością, tracą przyczepność i gubią się w natłoku nowych, nieznanych im dotąd, wrażeń. W ten sposób autorzy Armady, świetnie pokazali prawdziwe oblicze wojny oraz jej konsekwencje.

Często to co widzimy nie jest tym na co wygląda. Jednak czasem wzrok potrafi nam dotrzeć tam, gdzie bez niego byśmy zabłądzili. Te słowa najlepiej oddają charakter fabuły szóstego tomu Armady. Navis wraz z Snivelem, lecący odwiedzić Rib'wunda w więzieniu, w wyniku sabotażu ich statku, trafiają na zrujnowaną wojną planetę. Krajobraz jak po totalnej apokalipsie wieńczą dwie...

Kolejne przygody Navis, jedynego człowieka na pokładzie armady statków kosmicznych. Tutaj główna bohaterka razem z towarzyszącym jej robotem Snivelem rozbijają się na obcej planecie, gdzie toczy się wojna istot organicznych z maszynami. Bohaterowie będę usiłowali zakończyć ten konflikt, a także opuścić ten niegościnny świat.

Scenariuszowo album ten może kojarzyć się z filmami z serii „Terminator”. Pokazany jest tu zniszczony świat, a mieszkańcy są pogrążeni w ciągłym konflikcie. Jednakże w odróżnieniu od wspomnianych filmów, tutaj organiczna strona konfliktu dysponuje dosyć przestarzałą technologią rodem z I wojny światowej. Jednakże z jakiegoś powodu nie zostali jeszcze zniszczeni przez maszyny. Tutaj pojawia się pewna zagadka, która na początku wzbudziła moje zainteresowanie, ale jej rozwiązanie okazuje się zaskakująco banalne i łatwe do przewidzenia.

Jeżeli zaś chodzi o same strony konfliktu, to przede wszystkim zapadają w pamięć organiczni mieszkańcy planety. Są bardzo honorowi i waleczni. Jednakże równocześnie nie wierzą w równość między płciami i kobiety są tam obywatelami co najwyżej drugiej kategorii. Przy tym nie do końca pochwalam wpływ Navis na tę kulturę – przeczy to zasadom nieingerencji Armady i sugeruje, że tylko jeden typ społeczeństwa jest słuszny. Podobało mi się za to, że pokazuje się tu, że standardy piękna są różne w zależności od gatunku i główna bohaterka nie jest tu uważana za specjalnie atrakcyjną.

Gorzej niestety wypada mechaniczny antagonista. Spodziewałem się, że poprzez rozdzielenie dwójki bohaterów pomiędzy obie strony konfliktu, przedstawi się przeciwników o ciekawych motywacjach. Niestety tutaj czarny charakter okazuje się złym komputerem pokroju Skynetu ze wspomnianego „Terminatora” czy Asa z opowiadania „Nie mam ust a muszę krzyczeć” Harlana Ellisona. Postać ta przez to moim zdaniem była mało oryginalna i dosyć nużąca.

Graficznie jak to zazwyczaj w tej serii jest bardzo ładnie. Pokazany tu kontrast dawnej technologii z nowoczesnością może przywodzić na myśl to co pokazano w trzecim tomie czyli w „W trybach rewolucji”. Obce istoty tutaj bardzo przypominają ludzi, ale są w większości niższe i bez względu na płeć posiadają wąsy – trochę mało pomysłowo, ale domyślam się, że było to celowe. Za to Navis ma tutaj przez pewien czas strój łączący erotykę ze stylem retro – wygląda elegancko, ale nie jest to zbyt praktyczne.

Podsumowując, komiks czyta się lekko i przyjemnie. Niestety na tle poprzednich bardziej pomysłowych tomów wypada bardzo blado.

Kolejne przygody Navis, jedynego człowieka na pokładzie armady statków kosmicznych. Tutaj główna bohaterka razem z towarzyszącym jej robotem Snivelem rozbijają się na obcej planecie, gdzie toczy się wojna istot organicznych z maszynami. Bohaterowie będę usiłowali zakończyć ten konflikt, a także opuścić ten niegościnny świat.

Scenariuszowo album ten może kojarzyć się z...