W dobrym towarzystwie nie ma czasu na nudę a Henryk Sienkiewicz jako bardzo praktyczny w swych zapatrywaniach człowiek, zapewnił mi ostatnimi czasy dość "dobre stosunki" z ludźmi, którzy mają wiele ciekawego do opowiedzenia o współczesnej im epoce. Za sprawę pierwszorzędną uznałem wobec tego konieczność odwdzięczenia się polskiemu pisarzowi i wystawiłem mu bardzo dobrą notę. Mógłbym oczywiście marudzić i posunąć się do skrytykowania tego twórcy za zbytnią delikatność i serdeczność jego prozy. Mógłbym nawet żądać wystawienia na scenie bohaterów bardziej wyrazistych, będących ostatnimi kanaliami, szubrawcami odsądzanymi od czci i wiary. Jednak tego nie zrobię i cierpliwie poczekam na dalszą część perypetii zacnej rodziny Połanieckich, która z pewnością ujęła mnie swoją skłonnością do okazywania emocji na całkiem przyzwoitym poziomie. Mam nadzieję, że okazane im przeze mnie zaufanie zaowocuje jeszcze lepszą oceną kolejnego tomu.

Póki co, upewniłem się w przekonaniu, że "Rodzina Połanieckich" jest przede wszystkim historią wielkiej nadziei. Począwszy od uśpionej wioski zatopionej w blasku księżycowej nocy podczas której rozkwita uczucie a skończywszy na śmierci przypominającej o wielu życiowych dylematach. To wszystko zaświadcza o niesamowitej ludzkiej tęsknocie za wyborami świadczącymi o tym, że kurs po którym płynie przez życie człowiek, jest prawidłowy. Bohaterowie Sienkiewicza co chwilę upewniają się czy postępują tak jak powinni, aby dobrze żyć a nawet spokojnie umrzeć. Są ludźmi z dobrych domów, wobec tego taktownie i z pewnym rozczuleniem uświadamiają czytelników o przejściowości ludzkiego żywota.

Ta lekka literatura może być oceniana na wiele sposobów. Porywy serca nie bywają w niej ukazane z tak wielką egzaltacją, jak można by to dostrzec u Marcela Prousta czy Gabriela D'Annunzia. Nie spostrzeżemy tu tak wielkich wahań emocji towarzyszących "Sykstynie" Remy'ego de Gourmonta. Jednak trzeba pamiętać o tym, że tych wszystkich pisarzy łączy epoka w której tworzyli, natomiast dzieli poziom wrażliwości z jaką opisywali gorycz wielkiej miłości. Na tym tle wypada Henryk Sienkiewicz swojsko, nie wykazując przy tym przesadnej egzystencjalnej retoryki. Bywa uroczy, szybko się łączy z jego odbiorcami mocną nicią sympatii. Czasem można się przy nim rozmarzyć. Jednak czy zakochanie się w jego prozie będzie odpowiednim posunięciem, to zostawiam do rozstrzygnięcia tym, którzy się z nią zetkną.

Henryk Sienkiewicz bardzo subtelnie mi przekazał, że miłość to jeden wielki niepokój. To przecież prawda stara jak świat, ale nie każdy posiada umiejętność przekazania tego w tak taktowny sposób. Widać, że polski noblista wierzy w szlachetne rzeczy. Borykanie się z własnymi uczuciami wypełnia większą część jego powieści a świat miłości przeplata się ze współzawodnictwem w interesach. Patrząc przez pryzmat sienkiewiczowskiej powieści można odnieść wrażenie, że rzeczywista w życiu pozostaje jedynie śmierć. To ona wytwarza wspólnotę w obliczu nieszczęścia i zbliża ludzi doprowadzając ich nawet przed ołtarz. Chętnie się dowiem z kolejnej części "Rodziny Połanieckich", czy jej bohaterowie będą w stanie zrealizować cele postawione im przez życie.

Opinia do tomu 1

W dobrym towarzystwie nie ma czasu na nudę a Henryk Sienkiewicz jako bardzo praktyczny w swych zapatrywaniach człowiek, zapewnił mi ostatnimi czasy dość "dobre stosunki" z ludźmi, którzy mają wiele ciekawego do opowiedzenia o współczesnej im epoce. Za sprawę pierwszorzędną uznałem wobec tego konieczność odwdzięczenia się polskiemu pisarzowi i wystawiłem mu bardzo dobrą...