Drugie spotkanie z twórczością Dąbrowskiej – po niezbyt zachwycającej noweli „Na wsi wesele” – i zmiana mojego podejścia do autorki o 180 stopni. Jestem wręcz porażony. Dostałem cztery opowiadania, z czego jedno było bardzo dobre, dwa znakomite a jedno wybitne.

„Najdalsza droga” jest tym bardzo dobrym. Kolejna opowieść o niełatwym życiu na wsi ale bez patosu, bez egzaltacji, bez przesady.

„Pielgrzymka do Warszawy” jest tym wybitnym. Rewelacyjna relacja z powrotu autorki do ledwie co wyzwolonej po II wojnie Warszawy. Miasta zabitego, zrujnowanego i zrównanego z ziemią. Krótkie opowiadanie, napisane niczym reportaż, ale mocne, chwytające za serce. Razem z autorką próbujemy dostać się do Warszawy, razem z autorką krążymy ulicami pełnymi ruin. I w opowiadaniu tym to jedno zdanie, które zrobiło na mnie piorunujące wręcz wrażenie – „Ludzkość zgotowała sobie monstrualną stratę czasu”. Tu nic więcej dodawać nie trzeba…

Pozostałe dwa opowiadania czyli „Nocne spotkanie” i „Tu zaszła zmiana” to te znakomite, kontynuujące temat powojennej zawieruchy i przeżyć autorki z tym związane. W oszczędny ale rzeczowy sposób, bez melodramatyzowania, bez użalania się nad sobą Dąbrowska opisuje takie kwestie – na pierwszy rzut oka prozaiczne, ale pozory mylą – jak próby zorganizowania sobie transportu, co po wojnie graniczyło z cudem, czy widok z okna na powojenny warszawski krajobraz.

Polecam gorąco, naprawdę świetne opowiadania.

Drugie spotkanie z twórczością Dąbrowskiej – po niezbyt zachwycającej noweli „Na wsi wesele” – i zmiana mojego podejścia do autorki o 180 stopni. Jestem wręcz porażony. Dostałem cztery opowiadania, z czego jedno było bardzo dobre, dwa znakomite a jedno wybitne.

„Najdalsza droga” jest tym bardzo dobrym. Kolejna opowieść o niełatwym życiu na wsi ale bez patosu, bez...

Literacki język Dąbrowskiej jest prosty, a zarazem głęboki, dociera do głębi i zależnie od tematu, wzrusza lub skłania do refleksji. Wspomnienia autorki pozwalają nam spojrzeć Jej oczami na powojenną Warszawę i powojenną Polskę. Podglądamy jak wśród gruzów na nowo rodzi się życie i rozbrzmiewa śmiech. Razem z pisarką odkrywamy szczególny rodzaj entuzjazmu, który, jak mówi Dąbrowska, może zrodzić się tylko po odbiciu od dna.
W moim wydaniu oprócz trzech tytułowych opowiadań, pojawiło się również opowiadanie "Najdłuższa droga" poruszające zupełnie inną tematykę, choć może wcale nie inną, a osadzoną jedynie w innym czasie, w innym miejscu. Ono również opowiada o szukaniu własnego miejsca na świecie, o powstawaniu z upadków i przezwyciężaniu trudności, z którymi musi zmierzyć się uboga, chłopska rodzina. Polecam każdemu, kto lubi ducha polskiej literatury.

Literacki język Dąbrowskiej jest prosty, a zarazem głęboki, dociera do głębi i zależnie od tematu, wzrusza lub skłania do refleksji. Wspomnienia autorki pozwalają nam spojrzeć Jej oczami na powojenną Warszawę i powojenną Polskę. Podglądamy jak wśród gruzów na nowo rodzi się życie i rozbrzmiewa śmiech. Razem z pisarką odkrywamy szczególny rodzaj entuzjazmu, który, jak mówi...