Uwaga, konkurs! Do wygrania książki „Times New Romans“ Julii Biel!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiolek
Karola
Krzeslicko
Gońka
Atenea
wissienka
joanna86

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wiolek
Karola
Krzeslicko
Gońka
Atenea
wissienka
joanna86

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Wiesz, że cię nie lubię - powiedziała Nela, przygładzając swoją piękną, rudą grzywkę. - Napsułeś mi krwi już pierwszego dnia, kiedy zostaliśmy współlokatorami! Pamiętasz, jak bezczelnie rozsiadłeś się na MOIM fotelu?
- Ja też cię nie lubię, ale skąd miałem wiedzieć, że to był twój fotel? - żachnął się Maks, niespokojnie skubiąc wąsy. - Zresztą, nie proponuję ci przyjaźni, tylko krótkoterminową współpracę dla obopólnej korzyści.
- Też coś! - fuknęła Nela, ale w jej oczach pojawiła się odrobina chciwości.
Maks niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. Ech, gdyby mógł dokonać skoku sam... Ale potrzebował Neli, bo bez jej legendarnej zwinności cały jego wspaniały plan zdałby się psu na budę.
- Wchodzisz w to czy nie? - zapytał z ledwo maskowaną irytacją. - Połowa skarbu dla ciebie!
- Dobra - westchnęła Nela.
Oboje wyjrzeli zza rogu. Skarb czekał na nich na stole, lśniąc w popołudniowym słońcu, jednak ktoś musiał odciągnąć uwagę strażnika... Maks podbiegł do niego z histerycznym wrzaskiem.- Co się stało? - zapytał strażnik, z niepokojem podchodząc do Maksa. - Jesteś ranny?
Nela natychmiast wykorzystała okazję. Jednym skokiem porwała skarb i rzuciła się do ucieczki.
Chwilę później bezradny strażnik w zdumieniu patrzył, jak jego wiecznie skłóceni kotka i pies wspólnie zjadają duży plaster szynki :)

- Wiesz, że cię nie lubię - powiedziała Nela, przygładzając swoją piękną, rudą grzywkę. - Napsułeś mi krwi już pierwszego dnia, kiedy zostaliśmy współlokatorami! Pamiętasz, jak bezczelnie rozsiadłeś się na MOIM fotelu?
- Ja też cię nie lubię, ale skąd miałem wiedzieć, że to był twój fotel? - żachnął się Maks, niespokojnie skubiąc wąsy. - Zresztą, nie proponuję ci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W technikum bardzo często grałam w grę PWI, gildia do której należałam, prowadziła wojnę z jedną, przez co za każdym razem jak na kogoś z nich natrafiłam kończyło się walką. Szczególnie często natrafiłam na jednego wojownika, jako że byłam uzdrowicielem, to przeważnie źle na tym wychodziłam. Byłam zła za każdym razem jak go spotykałam. W pewnym momencie przywódcy gildia doszli do porozumienia i zdecydowali o połączeniu dwóch zwaśnionych gildii. Zaczęliśmy z wojownikiem robić wspólne rajdy, questy itp. Z graczy, którzy jak tylko się widzieli, zaczynali walczyć, zmienili się w najlepszy team w gildii. Godziny spędzone na wspólnym graniu i rozmowach na Skypie, doprowadziły do czegoś więcej niż przyjaźń.

W technikum bardzo często grałam w grę PWI, gildia do której należałam, prowadziła wojnę z jedną, przez co za każdym razem jak na kogoś z nich natrafiłam kończyło się walką. Szczególnie często natrafiłam na jednego wojownika, jako że byłam uzdrowicielem, to przeważnie źle na tym wychodziłam. Byłam zła za każdym razem jak go spotykałam. W pewnym momencie przywódcy gildia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W podstawówce był chłopak, który chciał sprawdzić jak bardzo jestem cierpliwa i ile jestem w stanie znieść. Jako że moim znakiem zodiaku jest rak, jestem bardzo cierpliwa i jestem w stanie wiele znieść, ale na głowę nigdy nie pozwolę sobie wejść. Jak to u dzieci, zaczepki były różne, raz zostałam pociągnięta za kucyk, więc w odwecie nadepnęłam mu na noge , jak grałam z przyjaciółkami w piłkę to została nam ona zabrana, więc nieraz biegłyśmy za chłopcami aby nam ją oddali, również podczas zbijaka czy też berka byłam jego głównym celem, natomiast on moim. Chociaż często się sprzeczaliśmy, to zawsze kiedy potrzebowałam pomocy, to się zjawiał czy to na teście kiedy nie byłam najlepiej przygotowana czy to w deszczowy dzień, kiedy nie miałam parasolki. Chociaż musiał wrócić dłuższą drogą do domu to zawsze w deszczowy dzień mnie odprowadzał. W gimnazjum trafiliśmy do innych klas, ale jak tylko mijaliśmy się na korytarzu, któreś z nas zawsze zaczepiało drugiego albo powiedziało jakiś uszczypliwy komentarz. On poszedł do liceum ja do technikum, i przez kolejne cztery lata się nie spotkaliśmy. Okazało się że poszłam na studia na ta samą uczelnie i kierunek co on. On był na drugim roku, ja na pierwszym. Powspominaliśmy stare czasy, pomagał mi z przedmiotami, których nie za bardzo rozumiałam. Spędzaliśmy wiele czasu razem. W pewnym momencie zaczęliśmy się ze sobą spotykać i tak dzisiaj jesteśmy narzeczeństwem.

W podstawówce był chłopak, który chciał sprawdzić jak bardzo jestem cierpliwa i ile jestem w stanie znieść. Jako że moim znakiem zodiaku jest rak, jestem bardzo cierpliwa i jestem w stanie wiele znieść, ale na głowę nigdy nie pozwolę sobie wejść. Jak to u dzieci, zaczepki były różne, raz zostałam pociągnięta za kucyk, więc w odwecie nadepnęłam mu na noge , jak grałam z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ta mrożąca krew w żyłach historia wydarzyła się o poranku. Wracaliśmy z wujkiem z zakupów jego królem szos - fiatem 126p zwanym maluchem. Przed nami jechał samochód z czymś dziwnym uwiązanym na dachu sznurkiem od snopowiązałki. Żartom nie było końca, całą drogę próbowaliśmy odgadnąć przeznaczenie tego przedmiotu. Czy to deska surfingowa? Kawał blachy? Blat od stołu? Śmiechu było co niemiara do momentu, gdy samochód przed nami wpadł kołem w dziurę w drodze, a obiekt naszych żartów oderwał się od dachu i lotem koszącym frunął prosto w naszą przednią szybę! Jedynie refleks kierowcy i niezwykła zwrotność malucha ocaliły nas przed przyznaniem nam pośmiertnie nagród Darwina, za najgłupszą śmierci świata. Przedmiot, który chciał nas dekapitować okazał się bowiem zwyczajną stolnicą do ciasta! Gdy właścicielka rzeczonego artefaktu zorientowała się co się stało, prawie straciła przytomność z nerwów i ostatecznie to jej trzeba było udzielać pierwszej pomocy. W ten właśnie niezbyt romantyczny, za to wyjątkowo ekscytujący sposób mój wujek poznał swoją przyszłą żonę, bo to ona prowadziła ten morderczy pojazd. Do dziś są bardzo udanym małżeństwem, a każdą rocznicę swojego pierwszego spotkania świętują szarlotką. Ręcznie zagniataną na domowej stolnicy:)

Ta mrożąca krew w żyłach historia wydarzyła się o poranku. Wracaliśmy z wujkiem z zakupów jego królem szos - fiatem 126p zwanym maluchem. Przed nami jechał samochód z czymś dziwnym uwiązanym na dachu sznurkiem od snopowiązałki. Żartom nie było końca, całą drogę próbowaliśmy odgadnąć przeznaczenie tego przedmiotu. Czy to deska surfingowa? Kawał blachy? Blat od stołu? Śmiechu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W małym miasteczku żyła Maria, która prowadziła niewielką kawiarnię. Pewnego dnia do kawiarni wszedł nowy mieszkaniec, Tomasz. Był to człowiek o surowym wyglądzie i nieco mrukliwej naturze. Tomasz nie zdobył sympatii Marii; jego sposób bycia wywoływał w niej irytację. Tomasz jednak regularnie przychodził do kawiarni, zawsze zamawiając to samo: czarną kawę bez cukru.

Pewnego deszczowego popołudnia, kawiarnia opustoszała, a jedynym gościem był Tomasz. Maria postanowiła przerwać ciszę i zapytała go o powód jego przeprowadzki do miasteczka. Okazało się, że Tomasz był artystą, który szukał spokoju i inspiracji w małomiasteczkowym życiu. Maria, zaintrygowana, poprosiła go, by pokazał jej swoje prace. Tomasz zgodził się i następnego dnia przyniósł kilka swoich obrazów.

Maria była zachwycona. Jego prace były pełne emocji i głębi, co kontrastowało z jego zewnętrznym chłodem. Zrozumiała, że oceniła Tomasza powierzchownie. Zaproponowała, by zorganizował wystawę w jej kawiarni, na co Tomasz niechętnie przystał. Wkrótce, dzięki wysiłkom Marii, kawiarnia zmieniła się w lokalne centrum sztuki. Wystawa okazała się sukcesem, przyciągając wielu mieszkańców i turystów. Kawiarnia zyskała nowych klientów, a Tomasz został doceniony jako artysta.

Z biegiem czasu Maria i Tomasz stali się bliskimi przyjaciółmi. Ona nauczyła się, że warto dać ludziom szansę i spojrzeć głębiej niż na powierzchnię, a Tomasz otworzył się na innych, zyskując nie tylko popularność, ale i poczucie wspólnoty. Ich współpraca, która zaczęła się od nieporozumienia, przyniosła niespodziewane, pozytywne efekty. Dzięki niej kawiarnia Marii kwitła, a Tomasz odnalazł swoje miejsce w świecie.

W małym miasteczku żyła Maria, która prowadziła niewielką kawiarnię. Pewnego dnia do kawiarni wszedł nowy mieszkaniec, Tomasz. Był to człowiek o surowym wyglądzie i nieco mrukliwej naturze. Tomasz nie zdobył sympatii Marii; jego sposób bycia wywoływał w niej irytację. Tomasz jednak regularnie przychodził do kawiarni, zawsze zamawiając to samo: czarną kawę bez cukru.

...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wprowadził się do jej kamienicy 3 miesiące temu. Nie darzyła go sympatią niemal od początku. Pierwsze wrażenie: negatywne. Feliks bardzo niemiłym tonem zwracał się do panów z firmy przeprowadzkowej. Ona poukładana, grzeczna, nie potrafiła tego zrozumieć. Drugie wrażenie: negatywne. Wracała ze spaceru z psem i zauważyła, że nie posprzątał po swoim pupilu. Trzecie wrażenie: negatywne. W nocy obudził ją hałas, dobiegający z podwórka. Jej nowy sąsiad pod osłoną nocy wyrzucał śmieci. Pomyślała, ona, zapalona ekolożka, że na pewno ich nie segreguje i ostatecznie się do niego zraziła. 

Coś zaczęło się zmieniać dopiero na zebraniu właścicieli, zorganizowanym przez administrację budynku. Okazało się wtedy, że to całkiem rozsądny mężczyzna. Dyplomata, który potrafił załagodzić wszystkie spory i nieporozumienia. Po zebraniu odezwał się do niej. Od słowa do słowa przekonała się, że nie jest taki zły. W toku dalszej znajomości okazało się, że firma przeprowadzkowa przyjechała 4 godziny później, niż powinna. Sprzątanie po psie Feliksowi uniemożliwiła czasowo operacja kręgosłupa, a śmieci wyrzucał w nocy do właściwych pojemników, bo nie mógł spać. 

Jakiś czas później ich psy zyskały drugiego właściciela.
 

Wprowadził się do jej kamienicy 3 miesiące temu. Nie darzyła go sympatią niemal od początku. Pierwsze wrażenie: negatywne. Feliks bardzo niemiłym tonem zwracał się do panów z firmy przeprowadzkowej. Ona poukładana, grzeczna, nie potrafiła tego zrozumieć. Drugie wrażenie: negatywne. Wracała ze spaceru z psem i zauważyła, że nie posprzątał po swoim pupilu. Trzecie wrażenie:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W niewielkim miasteczku, gdzie każdy znał każdego, rozpoczęła się historia dwóch zupełnie różnych osób: Emilii, pełnej energii i entuzjazmu, oraz Aleksandra, cichego i skrytego. Ich pierwsze spotkanie było nieco niezręczne, zbyt krótkie, aby zrozumieć, że los szykował dla nich coś więcej niż przelotną rozmowę. Pozornie losy Emilii i Aleksandra nie miały się ze sobą skrzyżować. Jednak los miał inne plany. Po latach przypadkowe spotkanie w lokalnej kawiarni sprawiło, że ich ścieżki znowu się przecięły. Tym razem ich współpraca była bardziej intensywna, choć niepozbawiona napięć. Emilia, zafascynowana pomysłami Aleksandra, postanowiła dać mu drugą szansę. Początkowo współpraca wydawała się trudna. Ich osobowości były jak ogień i woda, a różnice w podejściu do pracy wydawały się nie do pogodzenia. Jednak z czasem zaczęli dostrzegać zalety współpracy. Emilia wnosiła do zespołu entuzjazm i kreatywność, podczas gdy Aleksander przyczyniał się do niego spokojem i zrównoważeniem. Stopniowo zaczęli się nawzajem uzupełniać, tworząc zgraną drużynę, która potrafiła pokonać wszelkie trudności. Ich początkowe nieporozumienia stały się fundamentem silnej więzi, która pozwoliła im osiągnąć nieoczekiwanie dobre efekty. Ich wspólna praca przyniosła sukces, który zaskoczył nawet ich samych.

W niewielkim miasteczku, gdzie każdy znał każdego, rozpoczęła się historia dwóch zupełnie różnych osób: Emilii, pełnej energii i entuzjazmu, oraz Aleksandra, cichego i skrytego. Ich pierwsze spotkanie było nieco niezręczne, zbyt krótkie, aby zrozumieć, że los szykował dla nich coś więcej niż przelotną rozmowę. Pozornie losy Emilii i Aleksandra nie miały się ze sobą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jakiś czas temu byłam na wymianie międzynarodowej. Spotkałam tam wspaniałą Włoszkę. Taką z temperamentem. Jasno komunikowała swoje poglądy i która do nieśmiałych nie należała. Była duszą imprezy i ogromną gadułą, toteż ogromnie się zaprzyjaźniłyśmy. Była w związku, ale już przed przyjazdem średnio im się układało. On chciał się już ustatkować, a ona jeszcze trochę wyszaleć. Problem polegał na tym, że jej partner był też dość sporo od niej starszy i na trochę innym etapie życia. Na wymianie było z nami jeszcze sporo osób. Wszyscy mieszkaliśmy w jednym akademiku, a że była to mała miejscowość, to też trzymaliśmy się razem i chodziliśmy na te same imprezy i w te same miejsca. Prócz Valentiny, trzymałam się tam jeszcze z jednym chłopakiem. Choć był dość osobliwy, Pedro zyskał moją sympatię ze względu na szczerość i błyskotliwy dowcip. Był jednak przeciwieństwem Valentiny. Nie lubił być na świeczniku, był dość zgryźliwy i raczej pesymistycznie patrzył na świat. Jednak, gdy działo się coś złego, był tą osobą, do której idzie się po pomoc, bo ona zawsze coś wymyśli. Od momentu, kiedy ich ze sobą zapoznałam, nie lubili się. Pedro często dogryzał Valentinie ze względu na jej starszego chłopaka, którego zwykł nazywać ''starym dziadem'' a dziewczyna nie będąc mu dłużną, wypominała mu, że przynajmniej ktoś jest w stanie z nią wytrzymać, nie tak jak z nim. Nie było spotkania czy imprezy, gdzie ta dwójka nie wymieniłaby ze sobą jakichś nieuprzejmości. Wszyscy zaakceptowali, że ta dwójka po prostu się nie lubi. Zbliżały się moje urodziny. Valentina i Pedro stali się dla mnie jak rodzina. Bardzo się zżyliśmy, chociaż raczej starałam się rozdzielać czas, aby nie wychodzić z obojgiem na raz. W dzień moich urodzin Valentina zabrała mnie w południe na zakupy, a gdy wróciłyśmy wieczorem do akademika, okazało się, że wraz z Pedro od kilku tygodni planowali moje urodzinowe przyjęcie. RAZEM. Była to pierwsza szokująca informacja wieczora. Drugą okazała się sytuacja, gdy już porankiem, znalazłam ową dwójkę rozmawiającą razem na balkonie, wtulonych w siebie niczym zakochana para. Jak się okazało, podczas przygotowań do moich urodzin, znaleźli nić porozumienia i zaczęli częściej wychodzić. Niechęć przerodziła się w nić porozumienia, później w przyjaźń, aż w końcu zamieniła się w uczucie. Aktualnie Valentina jest w trakcie przeprowadzki do Hiszpanii i razem szukają mieszkania. Choć nadal ogromnie sobie dokuczają, to widać, że świata poza sobą nie widzą. Dostrzegli w sobie najważniejszą wartość-dobre serce, które pozwoliło przejrzeć im przez mury trudne z początku do obalenia.

Jakiś czas temu byłam na wymianie międzynarodowej. Spotkałam tam wspaniałą Włoszkę. Taką z temperamentem. Jasno komunikowała swoje poglądy i która do nieśmiałych nie należała. Była duszą imprezy i ogromną gadułą, toteż ogromnie się zaprzyjaźniłyśmy. Była w związku, ale już przed przyjazdem średnio im się układało. On chciał się już ustatkować, a ona jeszcze trochę wyszaleć....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej