Uczłowieczania Tytusa ciąg dalszy, tym razem Tytus musi nabyć zdolności malarza. Trochę to już zaczyna być nużące, ale przynajmniej nadal trwa wspomnień czar, księga XVIII jest jedną z tych bardziej pamiętnych, pewnie przez to, że jest tutaj dużo zapadających w pamięć sytuacji typu Tytus wskakujący do obrazów, czy cała akcja w kubistycznym świecie. Motyw z ukochaną też spoko, szkoda że go Papcio Chmiel nie pociągnął w kolejnych komiksach. Poza tym odnoszę wrażenie, że chłopaki są coraz bardziej agresywni wobec siebie. Papcio Chmiel też trochę za często się pojawia jako podpowiadacz, dowcipy też nieco przyciężkie się robią, ale na szczęście nadal pojawiają się dobre suchary.

Nie jest to szczyt szczytów Papcio Chmiela, ale przynajmniej jest lepiej niż w beznadziejnej księdze XVII.

Najlepsze momenty - rozwałkowany Tytus, rysowanie jeża, naga modelka, kubistyczny świat

"modelka wpadła w szał", "tylko egipskie ciemności mogą mnie uratować", "nie obszczekuję postaci fikcyjnych", "jak przesuną mu oko za ucho, zmieni swoje poglądy", "po prostu małpuje"

Uczłowieczania Tytusa ciąg dalszy, tym razem Tytus musi nabyć zdolności malarza. Trochę to już zaczyna być nużące, ale przynajmniej nadal trwa wspomnień czar, księga XVIII jest jedną z tych bardziej pamiętnych, pewnie przez to, że jest tutaj dużo zapadających w pamięć sytuacji typu Tytus wskakujący do obrazów, czy cała akcja w kubistycznym świecie. Motyw z ukochaną też...