Dziwna to książka.
Przede wszystkim tytuł "Oto minojska baśń krety" sugerowałby prezentację mitów kreteńskich czy bezpośrednio związanych z Kretą. Tak jest w przypadku mitu o Tezeuszu i Ariadnie i w przypadku mitu o Dedalu i Ikarze. Historia o Heraklesie, Argonautach i Achillesie wymyka się temu ujęciu... Chociaż właściwie mit o Heraklesie dałoby się podpiąć pod sprawy kreteńskie--Herakles pojmał byka kreteńskiego, od którego zaczęło się przekleństwo Minosa, Herakles oczyścił częściowo Tezeuszowi drogę przez Przesmyk...
Wreszcie same mity... Nie są to właściwie mity, ale adaptacje mitów według autorki. I tak, na przykład Herakles wykonuje swoje prace nie w charakterze pokuty, lecz dla zdobycia kobiety. Tezeusz pokonuje Minotaura, który nie jest potworem. Jazon zdobywa złote runo bez zasiewania zębów smoka i walki z zasianymi ludźmi. Achilles zyskuje odporność na ciosy nie dzięki zanurzeniu w Styksie, a dzięki natarciu ambrozją i ogniu.
Nie powiem, historie są napisane interesująco i dobrze się czytają, zasługują na wyższą ocenę niż 6. Jednak osoba znająca prawdziwe mity poczuje trochę zakłopotania. Właściwie dobrze autorka wybrnęła ze sprawy w historii o Argonautach, gdzie w zakończeniu pisze o tym, iż po wyprawie niektórzy ludzie ubarwiali tę historię i w opowieściach Jazon walczył z zasianymi ludźmi, itd. W ten sposób zachowała ciągłość z mitem. W innych historiach tego nie ma i czytelnik traci orientację odnośnie tego, co jest fantazją autorki, a co autentycznym mitem.

Dziwna to książka.
Przede wszystkim tytuł "Oto minojska baśń krety" sugerowałby prezentację mitów kreteńskich czy bezpośrednio związanych z Kretą. Tak jest w przypadku mitu o Tezeuszu i Ariadnie i w przypadku mitu o Dedalu i Ikarze. Historia o Heraklesie, Argonautach i Achillesie wymyka się temu ujęciu... Chociaż właściwie mit o Heraklesie dałoby się podpiąć pod sprawy...