długo nie mogłam dostać w bibliotece drugiej części mojego ukochanego 'Ptaśka'. gdy już zaczęłam czytać, bałam się rozczarowania, które czułam od pierwszych stron. uważam, że historia Ptaśka została idealnie zamknięta w pierwszej książce, a 'Al' to pisana na siłę historyjka, nie mająca tej magii i klimatu. nie podoba mi się sam pomysł z chorobą Ala, na którym ta powieść bazuje...

Al, po wyjściu ze szpitala, pragnie rozpocząć nowe, zdrowsze życie. nadal nie jest w 1oo% pełen zdrowia, czuje się niepewnie, ucieka w nowe pasje - stworzenie auta, zainteresowanie motylami, malarstwo. nie przekonało mnie to do końca...
rozpoczyna studia, związane z malarstwem i biologią, motylami, które dają mu szczęście, zadowolenie z siebie i także trochę problemów, które jednak są zwyczajne i codzienne. proza życia, normalność, której tak oczekiwał.

zakochuje się, postanawia wybudować dom, założyć rodzinę. męczyły mnie trochę opisy jego związku, postać Ala zupełnie się zmieniła, nie podobał mi się jego charakter, zachowanie. to wszystko w dziwny sposób nie pasowało do siebie, jak dwa puzzle z innych pudełek. jednak rozumiem przekaz - szczęśliwe życie jest w zasięgu każdego, trzeba próbować, wychodzić z siebie i podążać za marzeniem. piękna prawda, podana w trochę słabej formie, poniżej oczekiwań.

warto znać tę książkę, jeśli jest się fanem Whartona i chce się znać dalszy ciąg 'Ptaśka'. ja się zawiodłam i wracam do traktowania 'Ptaśka' jako jednej całości, a 'Ala' - jako osobnej historii.

długo nie mogłam dostać w bibliotece drugiej części mojego ukochanego 'Ptaśka'. gdy już zaczęłam czytać, bałam się rozczarowania, które czułam od pierwszych stron. uważam, że historia Ptaśka została idealnie zamknięta w pierwszej książce, a 'Al' to pisana na siłę historyjka, nie mająca tej magii i klimatu. nie podoba mi się sam pomysł z chorobą Ala, na którym ta powieść...