Jeśli ktoś lubi wątki kultury japońskiej, będzie miał się nad czym pochylić. To co mi nie podeszło, to styl snucia samej opowieści. Czytałam baśń dla siebie, nie by przekazać ja dziecku, ale mam dwie uwagi: dla maluchów to zdecydowanie zbyt skomplikowana historia, a starsze dzieci mogą się nie zainteresować nią, ze względu na ogromną egzotykę. Zachwyty na okładce sprawiły, że czekałam na przeniesienie do magicznej krainy, a dostałam taką sobie opowiastkę z wieloma watkami pobocznymi. Nie zostanie ze mną na dłużej, ale nie była tez kompletną strata czasu.

Jeśli ktoś lubi wątki kultury japońskiej, będzie miał się nad czym pochylić. To co mi nie podeszło, to styl snucia samej opowieści. Czytałam baśń dla siebie, nie by przekazać ja dziecku, ale mam dwie uwagi: dla maluchów to zdecydowanie zbyt skomplikowana historia, a starsze dzieci mogą się nie zainteresować nią, ze względu na ogromną egzotykę. Zachwyty na okładce sprawiły,...

"Tatsu taro, syn smoka" przeniósł mnie w mój ukochany świat japońskich rolników. Uwielbiam smoki, Japonię i ryżowe kulki :) dlatego książka Miyoko Matsutani bardzo mnie wciągnęła. Ryż, czekolada, miód i orzeszki. :3 Słowem - super książka. ^ω^

"Tatsu taro, syn smoka" przeniósł mnie w mój ukochany świat japońskich rolników. Uwielbiam smoki, Japonię i ryżowe kulki :) dlatego książka Miyoko Matsutani bardzo mnie wciągnęła. Ryż, czekolada, miód i orzeszki. :3 Słowem - super książka. ^ω^

Z wielką przyjemnością, powoli czytałam Tatsu Taro, syn smoka, próbując wiele razy poczuć smak jaglanych dango, zobaczyć rozległe pola ryżowe, dotknąć łusek smoka, usłyszeć jak na fujarce gra Aya. W niespieszności i tym smakowaniu lektury pomagały mi cudowne, proste, acz zdecydowanie naznaczone japońską kulturą ilustracje Piotra Fąfrowicza oraz nieco archaiczny język opowieści (świetny przekład Zbigniewa Kiersnowskiego),pełen słów w ich oryginalnym brzmieniu, nieprzetłumaczonych – jak tangu, akebi, shikiri czy uwate-nage – ale jednak na marginesach wyjaśnionych. Zanurzyłam się więc w opowieść Miyoko, zachwycona odmiennością.

więcej tu: http://czytanki-przytulanki.blogspot.com/2010/08/miyoko-matsutani-tatsu-taro-syn-smoka.html

Z wielką przyjemnością, powoli czytałam Tatsu Taro, syn smoka, próbując wiele razy poczuć smak jaglanych dango, zobaczyć rozległe pola ryżowe, dotknąć łusek smoka, usłyszeć jak na fujarce gra Aya. W niespieszności i tym smakowaniu lektury pomagały mi cudowne, proste, acz zdecydowanie naznaczone japońską kulturą ilustracje Piotra Fąfrowicza oraz nieco archaiczny język...