Na początek kilka oczywistych faktów. Po pierwsze, w gry fabularne gra się, aby dobrze się bawić. Ważne jest nie tylko zwycięstwo lub porażka, ale również przebieg sesji oraz dobre towarzystwo. W RPG nie pogra się z ludźmi, których prywatnie nie lubimy – większość systemów opiera się na współpracy. Po drugie, istnieje wyraźny podział na graczy oraz prowadzącego (czyli Mistrza Gry). Po trzecie, każda gra posiada zasady, z których można, ale nie trzeba korzystać. MG (ew. grupa) decyduje o regułach, które będą wykorzystywane.
W grach fabularnych to bohaterowie graczy stoją w centrum wydarzeń, wokół nich toczy się cała opowieść. Inne istoty, jakie pojawiają się na sesji (NPC) mają pełnić rolę postaci drugoplanowych – w najlepszym wypadku nemezis drużyny, która może i ma wielki wpływ na fabułę opowieści, ale i tak działa poza „kamerą”, nie poświęca się jej osobnych scen. Zarys scenariusza tworzy prowadzący – to on wprowadza bohaterów w fabułę, reaguje na poczynania bohaterów graczy i opisuje konsekwencje ich akcji. Teoretycznie, nic nie jest z góry określone, jednak w praktyce zasady ograniczają opcje dostępne postaciom. Do podstawowych zadań MG, oprócz stworzenia przygody, jest opisywanie świata odczuwanego przez bohaterów, kontrola postaci niezależnych oraz moderowanie rozgrywki przez pryzmat mechaniki. Kluczową rolę w RPG pełni wyobraźnia uczestników sesji.

Co się tyczy samego Earthdawna, to z nieznanych mi przyczyn okładkę polskiej edycji znacznie zmieniono w porównaniu do pierwowzoru. Być może chodziło o to, by podręcznik bardziej rzucał się w oczy na półkach sklepowych. W każdym razie klimatyczną ilustrację Mglistych Bagien zastąpiono szarżującym Kawalerzystą Żelaznym Kłem – to tak tytułem wstępnej dygresji.
„Podstawka” jak to zwykle bywa – koncentruje się wokół podstawowej mechaniki, zasad tworzenia postaci, prowadzenia gry etc. Mówiąc najprościej: niezbędne minimum do rozpoczęcia zabawy. Opis świata w tym podręczniku jest moim zdaniem zbyt ubogi nawet jak na „podstawkę”. Solidnie przedstawiono natomiast historię świata i teorię magii (a zatem rolę, jaką ona w tym świecie odgrywa). Bestiariusz nie powala bogactwem, ale moim zdaniem jest w zupełności wystarczający. Całość materiału przedstawiona została solidnie, a w razie potrzeby szybko i bezstresowo można odnaleźć szukaną informację.

Warto tu zwrócić uwagę na nietypowe rasy jaszczuropodobnych t’skrangów, granitowych obsydian czy latających wietrzniaków wraz z pełnymi ich charakterystykami, które w istotny sposób wzbogacają stare, nieco wyświechtane erpegowe standardy (no może innowacyjnym podejściem do orków). Prosta i zrozumiała mechanika, ale przede wszystkim rozbudowana sfera magiczna oraz ogrom nowych możliwości i pomysłów, jakie ona daje skutecznie dowodzi tego, że sposób opracowania zasad magii jest bardzo mocnym atutem Earthdawna na tle innych systemów fantasy. Sam sposób prowadzenia przygód jest na tyle elastyczny, że to właśnie on zadecydował o popularności „Przebudzenia ziemi” za oceanem. Można grać tradycyjne, kostkowe fantasy, można przeprowadzać sesje zarówno wojenne gdzie ważą się losy państw jak i szpiegowskie z dworskimi intrygami i zakulisową polityką, można urządzać radosne uczty przy okazji różnego rodzaju turniejów oraz scenariusze grozy, w niczym nieustępujące znanym z innych systemów. Brak typowego w RPG wskrzeszania martwych bohaterów graczy powoduje, że szafowanie własnym życiem nie przychodzi tak łatwo, a jeśli dodamy do tego ogrom możliwości poprowadzenia własnej postaci to otrzymamy zgrabnie stworzony świat, który bardzo trudno wyeksploatować.

Jeśli chodzi o samo granie: w przypadku sesji, podczas których nie dochodzi do bezpośredniego spotkania grającej grupy niejednokrotnie wypowiadałem swoją opinię i tutaj krótko powtórzę: moim zdaniem nie warto grać przez Skype, IRCa i temu podobne wynalazki. Ogromnym atutem erpegowej sesji jest jej towarzyski wymiar, wyjście z domu na umówione spotkanie. Nie warto z tego rezygnować – sporo w ten sposób tracimy! Jeżeli jednak już ktoś sobie wymyślił, że będzie przez Skype grać, to nie widzę powodów by temu komuś wmawiać, że jego sesja to nędzna podróba, twór erpegopodobny czy coś w ten deseń. Człowiek grający w ten sposób na własne życzenie wiele traci, ale nadal gra w erpegi – lepsze takie granie niż żadne. Straci okazję do spotkania z przyjaciółmi, pogadania przed/po sesji o pierdołach, pożyczenia płyty/komiksu, wspólnego zamówienia pizzy. Nie polecam, ale jak ktoś tak lubi to nie będę mu wmawiał, że jego erpegi nie są „true”.

Na początek kilka oczywistych faktów. Po pierwsze, w gry fabularne gra się, aby dobrze się bawić. Ważne jest nie tylko zwycięstwo lub porażka, ale również przebieg sesji oraz dobre towarzystwo. W RPG nie pogra się z ludźmi, których prywatnie nie lubimy – większość systemów opiera się na współpracy. Po drugie, istnieje wyraźny podział na graczy oraz prowadzącego (czyli...