Ten tom funduje czytelnikom przeskok o dwa i pół roku do przodu. Naruto powraca do Konohy, skąd dosyć szybko zostaje wysłany na pomoc do Kraju Piasku zaatakowanego przez siły Brzasku.

Od razu rzucają się pewne zapożyczenia z „Dragon Balla” – tam również akcja przenosiła się o podobne okresy, często związane z treningiem bohaterów. Tutaj też postacie powracają z nowymi umiejętnościami i doświadczeniem – szczególnie widać to w scenie treningu z Kakashim, która nawiązuje do jednego z poprzednich tomów. Tym razem jednak Sakura i Naruto nie są już początkującymi uczniami i walczą ze swoim nauczycielem jak równi z równym. Podobnie sprawa ma się z resztą bohaterów – część z nich pełni nawet nowe ważne funkcje. Na początku tego typu zabieg strasznie mnie zdezorientował, ale szybko się wczułem i zacząłem odczuwać zainteresowanie tym, jak wiele rzeczy się zmieniło.

Bardzo dobrze wypadają nowi bohaterowie. Antagoniści z Brzasku mają naprawdę interesujące techniki, a na dodatek dosyć szybko poznajemy intrygujące szczegóły dotyczące ich tożsamości. Również tajemnicze rodzeństwo staruszków to bardzo oryginalne postacie.

Mam mieszane uczucia co do warstwy wizualnej. Sceny walki to jak zawsze klasa sama w sobie, ale moim zdaniem nie oddano tu dobrze starzenia się bohaterów. U tak młodych ludzi, jakimi są protagoniści tej serii, dwa i pół roku to kawał czasu i powinni się bardzo zmienić fizycznie. W dialogach różnice w wyglądzie są podkreślane, ale w rysunkach tego nie widać.

Tom fabularnie stoi na wysokim poziomie, ale rysunki nie zawsze dają radę.

Ten tom funduje czytelnikom przeskok o dwa i pół roku do przodu. Naruto powraca do Konohy, skąd dosyć szybko zostaje wysłany na pomoc do Kraju Piasku zaatakowanego przez siły Brzasku.

Od razu rzucają się pewne zapożyczenia z „Dragon Balla” – tam również akcja przenosiła się o podobne okresy, często związane z treningiem bohaterów. Tutaj też postacie powracają z nowymi...