Kouki Kuwabara, kamerzysta lokalnej telewizji kablowej, planuje złapać na gorącym uczynku kogoś, kto szpera w śmieciach, a potem nęka pewną kobietę, widza jego stacji. Jak na złość nie znajduje przy kubłach ze śmieciami poza urżniętym w sztok młodym mężczyzną. Niestety po nie do końca miłej wymianie słów dochodzi do szarpaniny i jego sprzęt zostaje uszkodzony.
Rano okazuje się, że młodzik nic nie pamięta. Co gorsza nie ma też grosza przy duszy, a do rodzinnego domu nie zamierza wracać, by nie sprawiać tam więcej problemów. Koukiemu żal chłopaka, pozwala więc wydobrzeć mu u siebie w domu – wszak nie ma w nim nic, co mógłby ukraść – i nawet zatrudnia w kablówce, by ten odpracował swoje winy. Powoli między tymi dwoma dochodzi do czegoś więcej niż tylko dzieleniu tego samego lokum.
Więcej na: https://www.monime.pl/liberty-liberty/

Kouki Kuwabara, kamerzysta lokalnej telewizji kablowej, planuje złapać na gorącym uczynku kogoś, kto szpera w śmieciach, a potem nęka pewną kobietę, widza jego stacji. Jak na złość nie znajduje przy kubłach ze śmieciami poza urżniętym w sztok młodym mężczyzną. Niestety po nie do końca miłej wymianie słów dochodzi do szarpaniny i jego sprzęt zostaje uszkodzony.
Rano okazuje...

Chyba trochę mi tu zabrakło fabuły bo miałam wrażenie że jest to o niczym, ale czego się spodziewać skoro zaczęło się od spotkania na śmietniku. Świetna kreska, wspaniałe rysunki ale historia bez sensu. Zdecydowanie jest to pozycja dla młodszych czytelników bo ja jestem na to za stara.

Chyba trochę mi tu zabrakło fabuły bo miałam wrażenie że jest to o niczym, ale czego się spodziewać skoro zaczęło się od spotkania na śmietniku. Świetna kreska, wspaniałe rysunki ale historia bez sensu. Zdecydowanie jest to pozycja dla młodszych czytelników bo ja jestem na to za stara.

Hmm rok 2005 gdy autorka tworzyła tę mangę... Myślę, że wtedy chyba nie było jeszcze tak wymagających czytelników jak w teraźniejszych czasach 15 lat później... Dla mnie nic specjalnego, ale dla nastolatek, myślę, że może by umiliło czas po prostu. Takie niby jest ale co. :)

Moja ocena: 2/6 ;)

Hmm rok 2005 gdy autorka tworzyła tę mangę... Myślę, że wtedy chyba nie było jeszcze tak wymagających czytelników jak w teraźniejszych czasach 15 lat później... Dla mnie nic specjalnego, ale dla nastolatek, myślę, że może by umiliło czas po prostu. Takie niby jest ale co. :)

Moja ocena: 2/6 ;)

7,5

7,5

Dałam autorce jeszcze jedną szansę i kupiłam drugą jednotomówkę, wydaną w Polsce. I co? Kolejna manga o niczym. Jednak czy można spodziewać się cudów, jeśli jeden z bohaterów poznaje drugiego, gdy ten leży zarzygany na śmietniku?
Rysunki serio nie są złe. Po prostu brakuje fabuły, by skleić to w całość.

Dałam autorce jeszcze jedną szansę i kupiłam drugą jednotomówkę, wydaną w Polsce. I co? Kolejna manga o niczym. Jednak czy można spodziewać się cudów, jeśli jeden z bohaterów poznaje drugiego, gdy ten leży zarzygany na śmietniku?
Rysunki serio nie są złe. Po prostu brakuje fabuły, by skleić to w całość.

Przeczytać można, ale nic poza tym. Na długo w pamięci nie zostanie, nic nowego nie wnosi. Jest aby była.

Przeczytać można, ale nic poza tym. Na długo w pamięci nie zostanie, nic nowego nie wnosi. Jest aby była.

Po tomik sięgnęłam z czystej ciekawości na skutek odradzania mi tej pozycji przez przyjaciółkę :P (która tego gatunku mangi po prostu nie czytuje). Cóż, w zasadzie dużo bym nie straciła...
Kreska - już po pierwszej stronie odniosłam wrażenie, że obie postaci widziałam już n razy w innych mangach one-shotowych. Szczególnie postać Itaru z pierwszego artu wygląda jak kopiuj-wklej typowego "słodkiego chłopaczka" (wielkie, "kawaii" oczy i fryzura "na chłopczycę"). Na szczęście całość została narysowana trochę innym stylem, chociaż czerwienienie się uke co rusz bez większego powodu uważam za dość upierdliwe. Miało być słodko, a wyszło dość irytująco. Do tego okładka przednia - WTH, dlaczego oboje mają białe włosy, skoro na tylnej wyraźnie widać że kolory są normalne?
Redakcyjnie - może być, chociaż dopatrzyłam się paru rażących błędów ortograficznych (kto w ogóle napisał "na prawdę" osobno?!).
Jeśli chodzi o fabułę, to w zasadzie PONOWNIE natknęłam się na yaoi/shounen-ai bez większej logiki :( Koleś znajduje pijanego i obryzganego wymiotami, nieznanego chłopaka na śmietniku i najwidoczniej stwierdza, że to dobry pomysł aby zabrać go do własnego domu i umyć gąbką jednocześnie go rozbierając, bo dlaczego by nie... Motyw "śmietnikowego prześladowcy" oraz "powieści" jest jak najbardziej na plus, choć z drugiej strony gdyby nie one to manga w zasadzie byłaby dość bezpłciowa (no pun intended).
Podsumowując, pozycję tą poleciłabym głównie zatwardziałym fankom gatunku (najlepiej w wieku licealnym),ponieważ odbiorca starszy lub taki który już niejedno yaoi przeczytał nie znajdzie w niej niestety nic ciekawego. Ot, prosta historyjka pokroju "Trudnych spraw", która szybko wyleci z głowy.

Po tomik sięgnęłam z czystej ciekawości na skutek odradzania mi tej pozycji przez przyjaciółkę :P (która tego gatunku mangi po prostu nie czytuje). Cóż, w zasadzie dużo bym nie straciła...
Kreska - już po pierwszej stronie odniosłam wrażenie, że obie postaci widziałam już n razy w innych mangach one-shotowych. Szczególnie postać Itaru z pierwszego artu wygląda jak...

Uroczy i niewinny męski romans ;P

Uroczy i niewinny męski romans ;P

Ładna kreska, lecz nic poza tym. Nie jest to manga dla mnie.

Ładna kreska, lecz nic poza tym. Nie jest to manga dla mnie.

Bezwstydna autoreklama:
http://palacwiedzmy.wordpress.com/2014/09/03/nowe-poczatki-ujecie-pierwsze-i-ostatnie-recenzja-liberty-liberty/

Bezwstydna autoreklama:
http://palacwiedzmy.wordpress.com/2014/09/03/nowe-poczatki-ujecie-pierwsze-i-ostatnie-recenzja-liberty-liberty/