http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/08/krzysztof-popawski-rok-taty.html

Samotne rodzicielstwo jest powszechnie znanym zjawiskiem. Aktualnie spotyka się coraz więcej niepełnych rodzin, gdzie brakuje jednego rodzica. Nie ukrywając - najczęściej z dziećmi pozostają matki. Jednak zdarzają się sytuacje, kiedy to ojcowie muszą stawić czoła i zaopiekować się swoimi pociechami.

Akcja "Roku taty" rozpoczyna się w piątek, trzynastego sierpnia 2004 roku. Dzień zapowiada się dobrze, mimo tego, że jest to piątek, a jak śpiewała Kasia Sobczyk – "trzynastego wszystko zdarzyć się może". Główny bohater książki nie przypuszcza, że te słowa okażą się prorocze. Jego żona nagle oznajmia mu, że wyjeżdża na czas nieokreślony do Australii. Mężczyzna jest zaskoczony tą nagłą decyzją i zastanawia się co doprowadziło do tego, iż jego żona postanowiła wyjechać, zostawiając go z czterema córkami – Małgosią, Marią, Martą i Anią.
Główny bohater staje przed trudnym wyzwaniem, gdyż do tej pory to głównie żona opiekowała się ich pociechami. Konfrontacja z kobiecym światem, tak bardzo innym niż męski, okazuje się zaskakująca i pouczająca, a czasami niezrozumiała. W końcu kobiety i mężczyźni pochodzą z innych planet i nie zawsze myślą w ten sam sposób. W związku z tym zdarzają się nieporozumienia i sprzeczki. Ojciec musi zacząć radzić sobie z domowymi obowiązkami, wywiadówkami i życiowymi wyborami swoich pociech. Poza tym, życie z nastoletnimi dziewczynami nie jest łatwe, gdyż jest ono przepełnione buntem, hormonami, pierwszymi miłościami i huśtawkami nastrojów. Poza tym, samotny ojciec wywołuje współczucie u innych ludzi, szczególnie u pań, które patrzą na niego przychylnym okiem. Chociaż w niektórych sytuacjach jest to dla niego na rękę.
Mimo tego, iż w jego córkach płynie ta sama krew, wszyscy wiedzą, że są one zupełnie inne. Każda ma inny charakter i to jest w nich wspaniałe. Razem tworzą mieszankę wybuchową. Ich głowy są pełne pomysłów, nie zawsze racjonalnych. Często kierują się emocjami, a wtedy do akcji musi wkraczać ojciec. Jednak w niektórych sytuacjach córki wykazują więcej dojrzałości niż ich tata.

"Ojciec to ktoś prowadzący za rękę do pewnego momentu, a potem puszcza, chociaż go to boli, bo nie nadąża. I po prostu jest : do niego się wraca, by się pochwalić, wypłakać, odpocząć i tyle. Dziecko żyje samodzielnie, swoim życiem." *

Główny bohater zaczyna uświadamiać sobie, że nie był takim mężem, jakim powinien być. Do jego długiego związku wkradła się rutyna. Mężczyzna przestał traktować żonę jak kobietę, ale jako matkę swoich dzieci. Zaczyna rozumieć to dzięki córkom i swojemu rodzeństwu, które przez cały czas mają kontakt z jego żoną. Kobieta przeprowadza z nimi długie rozmowy telefoniczne, natomiast kontakt z mężem ogranicza się do krótkich, rzeczowych e-maili.
Jak skończy się cała historia? Czy rodzina znowu będzie razem? A może matka dojdzie do wniosku, że jej małżeństwa nie da się odratować? Jak w tym wszystkim odnajdują się dziewczynki i samotny ojciec? Zapraszam do lektury „Roku taty”, a wszystkie wątpliwości zostaną wyjaśnione.

Autorem książki jest Krzysztof Popławski – zakonnik, teolog, filozof. Pomysł na książkę o samotnym ojcu zrodził się z opowieści osób, które spotkał na swojej drodze. Jako ksiądz wysłuchuje wielu historii rodzin, które stały się kanwą jego książki.
„Rok taty” liczy zaledwie 168 stron, ale można na nich znaleźć wiele ciepła, wiary, optymizmu i nadziei. Książkę czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Niektóre momenty zmuszają do zastanowienia, a inne wzbudzają niepohamowany śmiech u czytelnika. Polecam tę książkę nie tylko samotnym rodzicom, ale wszystkim zainteresowanym osobom. Myślę, że nie zawiedziecie się.

Ocena: 6,5/10

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2012/08/krzysztof-popawski-rok-taty.html

Samotne rodzicielstwo jest powszechnie znanym zjawiskiem. Aktualnie spotyka się coraz więcej niepełnych rodzin, gdzie brakuje jednego rodzica. Nie ukrywając - najczęściej z dziećmi pozostają matki. Jednak zdarzają się sytuacje, kiedy to ojcowie muszą stawić czoła i zaopiekować się swoimi...