Przyznaję, że oceniając książki z serii "Romans historyczny” jestem mało obiektywna, bo mam do nich słabość. Te niezliczone konwenanse, pod którymi pulsują namiętności, te nieprzebrane możliwości zszargania sobie reputacji, wreszcie te pancerze układności, nienagannych manier i dobrego wychowania, które często gęsto skrywają szubrawców spod ciemnej gwiazdy! Jak się tym nie zachwycać? Na szczęście od czasu do czasu wśród pozorantów i łotrów trafiają się jednak honorowi i szlachetni mężczyźni, dżentelmeni w każdym calu, z rodzaju tych, co potrafią przywołać do porządku zanadto rozbrykaną połowicę, doskonale gospodarują swoimi majątkami, dzięki czemu ich rodzinom nie zagraża niedostatek, a w razie potrzeby okiełznają znarowionego konia, swoją hebanową laską zdzielą przez łeb groźnego rabusia, z kamienną twarzą włamią się do biblioteki jakiegoś zdeprawowanego lorda i z zamkniętego na cztery spusty biurka wydostaną materiały kompromitujące zbyt nierozważną panienkę na wydaniu i tym podobne. I takim właśnie osobnikiem jest Henry Graystone, bohater „Randez- vous”. Jak to moja babcia zwykła mawiać: „chłop do tańca i do różańca”. A jak to w tego typu literaturze bywa, jeśli mamy przystojnego hrabiego, to i musi być też obiekt jego uczuć, czyli zawsze elegancka, ponad miarę żywiołowa, i oczywiście kusząca swoimi ponętnymi kształtami Augusta Ballinger, która wprowadza sporo zamieszania w uporządkowane życie naszego dżentelmena. Chyba nie zszokuję nikogo, jeśli ujawnię, że po pewnych perypetiach, serii sprzeczek i kłótni oraz ostatecznym rozprawieniu się z wojennym szpiegiem (bo nawet akcentu sensacyjnego tym razem nie zabrakło) cała historia kończy się klasycznym happy endem.

Jeśli już miałabym się czegoś przyczepić, to nie do końca rozumiem, dlaczego takie negatywne emocje wśród panów budzi działalność klubu kobiecego, w którym (o ile dobrze zrozumiałam) nie dzieje się nic specjalnie zdrożnego. Ot, zwykłe plotkarskie nasiadówki przy kawie i ciasteczkach, trochę karcianych rozgrywek, jakieś literackie dysputy. Wszystko to (no może poza książką zakładów) nie wydaje mi się niczym nowym, czego owe damy nie robiły zwykle w swoich własnych salonach… I dlaczego członkinie tego klubu nazywane są ekscentryczkami, to chyba już na zawsze pozostanie dla mnie tajemnicą….

Książka nie jest za długa i choć przewidywalna, to czyta się ją lekko i przyjemnie. Może i lektura nie jest szczególnie ambitna, ale dla mnie stanowiła znakomite źródło wytchnienia i chwała za to autorce.

Przyznaję, że oceniając książki z serii "Romans historyczny” jestem mało obiektywna, bo mam do nich słabość. Te niezliczone konwenanse, pod którymi pulsują namiętności, te nieprzebrane możliwości zszargania sobie reputacji, wreszcie te pancerze układności, nienagannych manier i dobrego wychowania, które często gęsto skrywają szubrawców spod ciemnej gwiazdy! Jak się tym nie...