"Porwanie Baltazara Gąbki" było jedną z moich ulubionych bajek z dzieciństwa, do dzisiaj zresztą chętnie oglądam, kiedy się przypadkiem na nią natknę.
Przy którymś z kolei przetrząsaniu rodzinnej biblioteczki dojrzałam z tyłu półki, wciśniętą głęboko i niemal zmiażdżoną, starą, niemiłosiernie poplamioną i pożółkłą "Misję..." i wpadłam w zachwyt! Pojęcia zielonego nie miałam, że Gąbka nie jest tylko wytworem na potrzeby telewizji, ale także postacią literacką. Pozwoliłam sobie ją więc przywłaszczyć… Chwilowo ;)
Czytanie książki szło mi, mówiąc brzydko, jak krew z nosa, ale bynajmniej nie z powodu zawartości! Bo ta jest cudowna – przynajmniej dla mnie, pozwoliła mi poczuć się znów tak beztrosko, jakbym wciąż była dzieciakiem wlepiającym oczy w ekran telewizora w oczekiwaniu na ukochanego Smoka Wawelskiego i jego guzik przy czapce, który z niewiadomych powodów był obiektem mojego uwielbienia.
Czasem trzeba pozwolić sobie stać się znowu szkrabem – a ta książka jest do tego idealna.

"Porwanie Baltazara Gąbki" było jedną z moich ulubionych bajek z dzieciństwa, do dzisiaj zresztą chętnie oglądam, kiedy się przypadkiem na nią natknę.
Przy którymś z kolei przetrząsaniu rodzinnej biblioteczki dojrzałam z tyłu półki, wciśniętą głęboko i niemal zmiażdżoną, starą, niemiłosiernie poplamioną i pożółkłą "Misję..." i wpadłam w zachwyt! Pojęcia zielonego nie...